เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 287

ณ อ่าวผานหลง ฉินเฟิงตั้งค่ายอยู่ที่นี่

“นายพลครับ ฟื้นแล้ว”

หมอทหารคนหนึ่ง เดินออกมาจากกระโจมที่พัก แล้วเข้ามารายงานฉินเฟิง ด้วยสีหน้าสับสน

“อืม”

ฉินเฟิงพยักหน้า

สลบไป2วัน วันนี้ก็ฟื้นสักที

จากนั้นก็นำคนเดินเข้าไป

ในกระโจม มีหนุ่มน้อยคนหนึ่งคนหนึ่งสวมชุดผู้ป่วย แขนขวาว่างเปล่า กำลังก้มหน้ามองผ้าห่มอย่างเหม่อลอย เหมือนกับตายทั้งเป็น

“หมิงเจ๋อ”

ฉินเฟิงเรียกออกมา

พอได้ยินเสียงเรียกว่า ซูหมิงเจ๋อ ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองฉินเฟิง แล้วก็พยายามยิ้มพูดอกมาว่า “พี่ฉิน ผมไม่เป็นไรครับ เสียแขนไปหนึ่งข้าง สำหรับผมแล้วไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ยังลงสนามรบฆ่าศัตรูได้ครับ”

รอยยิ้มนั้น มันดูโรยรา

ค่อนข้างฝืนออกมา

แฝงความสิ้นหวัง

“เก่งเหมือนพ่อนาย”

ฉินเฟิงมองซูหมิงเจ๋อ สายตาก็เผยความสับสนออกมา

เด็กคนนี้ โตแล้ว

เขาและซูเฉินหมิง ล้วนเกิดในตระกูลทหาร ยังเคยทำสงครามด้วยกัน มีความสัมพันธ์กันดี ถือว่าเป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายกันได้ และซูหมิงเจ๋อที่เป็นลูกชายของซูเฉินหมิง บอกได้แค่สองคำว่า

ซุกซน

ตั้งแต่เด็กจนโต ซุกซนมาก สอนไม่ฟัง

ก่อเรื่องที่ไหนได้ ก็ไปหมด เคยไปก่อเรื่องที่เซาเทิร์นแลนด์ อีสเตอร์แลนด์ หัวดื้อไม่ฟัง ทุกครั้งจะต้องให้ซูเฉินหมิงมาตามเก็บขี้และขอโทษคนอื่นเขาเสมอ

ทุกครั้งก็จะถูกซูเฉินหมิงจับมัดแล้วตีสั่งสอน

ซูเฉินหมิงสูง180เซนติเมตร ใบหน้ามีหนวดเครามาก ตอนไม่ยิ้มจะดูขรึมมาก น่ากลัว แต่พอยิ้มออกมา ก็จะรู้สึกสนิทสนมด้วย

พวกเขาเจอกันครั้งก่อน คือเมื่อ3ปีที่แล้ว

ไม่คิเลยว่า แค่พริบตาเดียว จะเกิดการเปลี่ยนแปลงมากมายขนาดนี้ เป็นถึงตระกูลเก่าแก่ซือหม่าของต้าหัว แต่ทรยศออกจากต้าหัว ร่วมมือกับศัตรูนอกประเทศอย่างประเทศหนานเยว่ มาโจมตีเซาเทิร์นแลนด์

ซูเฉินหมิงก็เลยสละชีพในสนามรบ！

ลูกชายเพียงคนเดียว ก็เกือบต้องตาย แต่ก็ต้องเสียแขนไปหนึ่งข้าง

“พี่ฉินครับ”

ทันใดนั้น ซูหมิงเจ๋อก็เงยหน้าขึ้นมามองฉินเฟิง

“ว่าไง”

“ตอนที่พวกพี่บุกเข้าโจมตีเมืองเซาเทิร์นแลนด์นั้น ให้ผมเป็นแนวหน้าได้ไหมครับ ไอ้พวกชั่วนั่น มันเอาร่างของพ่อผม แขวนไว้บนกำแพงเมือง ตากแดดตากลมมาแล้ว3วัน3คืน นั่นเป็นพ่อผมนะครับ ถึงแม้บางครั้งจะดูน่าโมโห แต่นั่นก็คือพ่อของผม！”

พอพูดออกมา ซูหมิงเจ๋อก็เสียการควบคุม จนตะโกนออกมาดัง

สองตาแดงก่ำ

ถึงแม้เข้าจะไม่ค่อยชอบซูเฉินหมิง บอกตลอดว่าเป็นตาแก่ แต่เขาก็ภูมิใจกับพ่อคนนี้

แต่ว่า ตอนนี้ได้ตายไปแล้ว

แถมยังถูกแขวนไว้บนกำแพงเมือง3วันแล้วอีก ตายอย่างตาไม่หลับ

“ได้”

ฉินเฟิงเดินมาตรงหน้าเขา แล้วใช้มือฟาดลงไปที่ต้นคอของเขา ดังตุบ ซูหมิงเจ๋อก็สลบไป

“หลับอีกหลายวันหน่อยแล้วกัน พอตื่นมา ค่อยมายึดเมืองด้วยกัน”

ฉินเฟิงมองเขา แล้วพูดเบาๆ

ตอนนี้ซูหมิงเจ๋อเดิมทีก็เจ็บหนักอยู่แล้ว ร่างกายเสียเลือดมาก ถ้ายังมีอารมณ์ฉุนเฉียวล่ะก็ เกรงว่าจะเป็นปัญหาได้ ก็เลยทำให้เขาสลบไปดีกว่า

นอนหลับให้สบาย

พักผ่อนหน่อยแล้วกัน

“เฉินหมิง รอผม ผมจะไม่ให้คุณรอผมนานแน่นอน”

ฉินเฟิงเผยสายตาเป็นประกายเย็นยะเยือกออกมา

ที่ต้าหัว ยึดถือเรื่องฝังศพเพื่อความสงบของผู้ตาย

แขวนร่างของซูเฉินหมิงไว้ มี2เหตุผล หนึ่งเพื่อเอามาข่มขวัญเซาเทิร์นแลนด์ บอกคนต้าหัวในเซาเทิร์นแลนด์ว่าเจ้าถิ่นเซาเทิร์นแลนด์ได้ตายแล้ว และมีสภาพเป็นแบบนี้

อีกด้าน ก็เพื่อแก้แค้น

เซาเทิร์นแลนด์ มีไว้ป้องกันแดนใต้ ซูเฉินหมิงก็ไม่ใช่กระจอก ไม่มีทางถูกโจมตีได้ เป็นคนโหดแห่งยุคคนหนึ่ง

ดังนั้น ก็เลยมีจะแก้แค้นเขา