ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 61

"หา?"รสิกาถูกคำพูดของบรู๊คทำให้นิ่งอึ้ง เหลือบมองเขาจากด้านข้างแวบหนึ่ง หลังจากที่เห็นสีหน้าท่าทางของเขาเคร่งขรึมจริงจัง รู้ว่าตัวเองปิดบังเขาไม่ได้ ทำได้เพียงพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า"อาจารย์ค่ะ ทำไมคุณถึงมองออกทุกครั้งว่าฉันกำลังโกหกอยู่"

บรู๊คเพียงแค่กระตุกมุมปาก: "ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย"

รสิกาถอนหายใจ: "โอเค ฉันยอมรับ ว่าเกิดเรื่องขึ้น"

บรู๊คกอดอก มองดูเธอรสิกาอย่างสุขุมเยือกเย็น รอเธอพูดออกมา

"ฉันหย่ากับชญตว์แล้ว"รสิการวบรวมความกล้า และพูด

"อะไรน่ะ?"บรู๊คขมวดคิ้ว"หย่ากันงั้นเหรอ?"

"ใช่ หย่ากันแล้ว"ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว รสิกาพบว่าตอนที่ตัวเองพูดเรื่องนี้อีกครั้ง ภายในใจสงบนิ่งมาก ไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลยสักนิด ดูเหมือนว่าเธอจะปล่อยวางเรื่องได้แล้วจริงๆ

บรู๊คขมวดคิ้ว และถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น: "เหตุผลล่ะ?"

"เขานอกใจ"การหายใจของรสิกาหนักขึ้นเล็กน้อย"กับพนักงานในสตูดิโอของฉัน ถูกฉันจับได้คาหนังคาเขา"

"เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"เกือบหนึ่งเดือนแล้ว"

"ทำไมไม่พูด?"น้ำเสียงของบรู๊คไม่ค่อยพอใจ"ถ้าหากเมื่อกี้นี้ฉันมองไม่ออก เธอก็ตั้งใจที่จะไม่บอกฉันเลยใช่มั้ย?"

รสิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความขมขื่น: "หย่ากันแล้ว ไม่ใช่เรื่อง

น่ายินดีอะไร ทำไมต้องบอกให้ทุกคนรู้ด้วย ยิ่งไปกว่านั้นคุณก็มัวแต่ยุ่งกับงานแฟชั่นวีค ฉันไม่อยากให้คุณเป็นห่วงฉัน"

มีบรู๊คอยู่ เป็นทั้งอาจารย์และเพื่อน มากกว่านั้นก็เหมือนกับเป็นพี่ชายที่รู้ใจกัน ตอนที่เธอประสบกับเรื่องยากลำบากก็จะปรากฏตัวขึ้นแก้ปัญหาแทนเธอ และตอนที่เธอเสียใจ เขาก็ให้เธอซบไหล่ได้

"ตอนนั้นที่พวกเธอแต่งงานกันฉันบอกแล้วใช่มั้ย ว่าเขาไม่เหมาะสมกับเธอ"บรู๊คพูดอย่างช่วยไม่ได้"เธอกลับดึงดันที่จะแต่งงานกับเขา"

รสิกาไม่ได้พูดอะไร บรู๊คเคยตักเตือนเธอตั้งแต่แรกจริงๆ เพียงแต่ว่าตอนนั้นเธอคิดแค่อยากจะหลุดพ้นจากตระกูลปิติภัทรไพศาลอย่างเดียว ย้ายออกจากตระกูลปิติภัทรไพศาล ประกอบกับชญตว์ดีต่อตัวเองมาก เธอก็มีใจให้กับเขาด้วย

แต่ว่าตอนนี้นึกถึงขึ้นมา......ในเวลานั้นบางทีอาจจะเพียงแค่หวั่นไหวมากกว่านะ

เพราะว่าตอนที่เธอต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด ชญตว์ก็ปรากฏตัว ดังนั้นเธอถึงได้ชอบเขา

เพียงแต่ชอบ แต่ไม่ได้รัก

บรู๊คเห็นว่าเธอไม่พูดอะไร แอบคิดว่าน้ำเสียงของตัวเองหนักเกินไปหรือเปล่า ก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย และพูดว่า: "จากไปก็ดี ตอนนี้เธอก็สบายดี"

"นั่นนะสิ"รสิกาหัวเราะขึ้นมา อันที่จริงหลังจากที่หย่ากับชญตว์ เธอรู้สึกว่าตัวเองผ่อนคลายลงมาก

อย่างน้อยๆก็ไม่ต้องถูกแม่ของชญตว์เร่งเร้าให้มีลูกอยู่บ่อยๆ

น่าจะเป็นเพราะว่าประสบกับครอบครัวแบบนี้ของตัวเอง ตอนนี้รสิกาไม่อยากมีลูก ถึงขนาดต่อไปก็ไม่เคยคิดเรื่องที่จะมีลูกด้วย

ดังนั้น หย่ากับเขาก็ดีเหมือนกัน

"มีปัญหาอะไรก็บอกกับฉัน"บรู๊คก็พูดอีก"ฉันไม่ใช่แค่อาจารย์ของเธอ ก็เป็นเพื่อนของเธอด้วย"

"ฉันรู้แล้ว"รสิการู้สึกซาบซึ้งใจ ค่อนข้างรู้สึกอบอุ่น

เป็นเพราะรู้ ดังนั้นเธอถึงได้สามารถที่จะทำเรื่องที่อะไรที่ตามอำเภอใจได้โดยไม่ต้องเกรงใจใครมาโดยตลอด

บรู๊คมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ค่อนข้างเห็นใจเธอ ขณะที่เอื้อมมือไปจะลูบหัวของเธอ เธอกลับหลบหลีกไป

การกระทำของบรู๊คค้างนิ่งไว้กลางอากาศทันที

เมื่อก่อนรสิกาไม่เคยหลบหลีกมาก่อน......

ถนิตเหมือนกับเยาะเย้ย รสิกาไม่ได้มองเขา ดังนั้นเลยไม่รู้ว่าสีหน้าของเขาเป็นยังไง

"วันนี้เลิกงานเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?"ถนิตถามเธอ

"อือ......"รสิกาพยักหน้า"ไม่มีอะไร ก็เลยกลับมา"

ถนิตมองดูผมของเธอ หรี่ตาอย่างสงสัย ยกมือขึ้นวางลงบนหัวของเธออย่างกะทันหัน

รสิกาดูเหมือนจะตกใจ เงยขึ้นจ้องมองไปที่ถนิตในทันที: "คุณทำอะไร?"

"หน้าตาผมดูน่ากลัวมากเลยเหรอ?"ถนิตโน้มตัวลงมาเล็กน้อย สายตาอยู่ระดับเดียวกันกับเธอ ในขณะเดียวกันระยะห่างก็ใกล้เธอมากขึ้นเล็กน้อย ใกล้จนรสิกามองเห็นความหยอกล้อในดวงตาของเขา

"ไม่นะ"รสิกาพยักหน้า รู้สึกว่ามือของรสิกายังวางอยู่บนหัวของตัวเอง เธอยกมือขึ้นผลักมือของเขาออกไป"ฉันกำลังคิดอะไรบางอย่าง"

"งั้นเหรอ?"ถนิตฉวยโอกาสจับมือของเธอไว้ในมือของตัวเอง"ช่วงนี้คุณ หลบหน้าผมใช่มั้ย?"

ตอนที่เขาออกบ้านเธอมักจะออกไปแล้ว และตอนที่เขากลับมา เธอกลับปิดไฟนอนหลับแล้ว

สิ่งนี้ทำให้ถนิตอดคิดไม่ว่าในช่วงนี้ เธอเหมือนจะหลบหน้าของเขามาโดยตลอด

"เปล่านะ"รสิกาพยายามดึงมือของตัวเองออกจากฝ่ามือของเขาอย่างหนัก แต่เขาจับได้แน่น ไม่ว่าจะพยายามดึงออกมามากแค่ไหน ใบหน้าของเธอก็แดงเล็กน้อย"คุณปล่อยฉันนะ!"

"ไม่ปล่อย"รสิกาพูดว่า"นอกจากว่าคุณจะไม่หลบหน้าผมอีก"

"ฉันไม่ได้หลบหน้าของคุณ!"รสิกาค่อนข้างกังวล มองดูเขา ดวงตาสีน้ำตาลนั้นก็มีร่องรอยของความตื่นตระหนก"มีกล้องวงจรปิดอยู่ที่นี่ คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!"

คำในประโยคนี้ของเธอก็เหมือนกับตัดขาดความสัมพันธ์กับเขา สิ่งนี้ทำให้ถนิตค่อนข้างหงุดหงิด

"คุณเกลียดผมขนาดนี้เลยเหรอ?"จู่ๆเขาก็ก้าวไปข้างหน้า จับไหล่ของรสิกาด้วยมือข้างหนึ่ง และเข้าใกล้จนกดทับเธอไว้กับผนัง