ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 66

เพราะกังวลว่านีรชาจะทนหิวไม่ไหว ดังนั้นรสิกาจึงทำเมนูง่ายๆให้กินสองสามอย่าง

นีรชากินข้าวอย่างรวดเร็ว รสิกาเพิ่งกินได้ครึ่งจาน เธอก็กินหมดแล้ว

"กินหมดไวจัง?"รสิกาเอ่ยพูดอย่างประหลาดใจ

"ก็หิวนี่"นีรชาเกาหัวตัวเอง แล้วยิ้มออกมา "พี่รุ้ง ขอโทษนะ ฉันคงเข้ามาขัดจังหวะการเดทของพี่ใช่ไหม"

"เดทอะไรล่ะ"รสิกายิ้มออกมาอย่างจนใจ "ฉันก็แค่ออกไปทานข้าวกับอาจารย์เท่านั้นเอง"

"อาจารย์?" นีรชาแปลกใจ "พี่รุ้งมีอาจารย์ด้วยเหรอ?"

"ฉันมีแล้วมันแปลกมากเหรอ?"

"ก็ไม่ได้แปลกหรอก......"นีรชาหัวเราะออกมาแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

รสิกากินข้าวเสร็จก็ไปล้างจาน จากนั้นก็กลับมาที่ห้องรับแขก นีรชานั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟา ในมือถือรีโมทกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ

รสิกานั่งลงทางด้านขวาของเธอ แล้วเอ่ยถามว่า "แกต้องไปเรียนไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่กลับไปเรียนล่ะ?"

เธอก็แค่รู้สึกว่ามันแปลก เพราะก่อนหน้านี้ถนิตเคยบอกว่า นีรชาไม่ค่อยกลับมาที่เมืองซีเท่าไหร่ ถึงจะกลับมาก็อยู่แค่วันสองวันก็กลับไป แต่ว่าครั้งนี้ เหมือนเธอจะอยู่ที่เมืองซีถาวรเพราะไม่ยอมกลับสักที

"ฉันลากับทางโรงเรียนแล้ว"นีรชาตอบกลับ "ไหนๆก็ใกล้ปิดเทอมแล้ว ฉันก็เลยลาจนถึงปิดเทอมเลย"

มุมปากของรสิกากระตุก ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปดี

ก็คงมีแต่คนในตระกูลวัชรเดชานนท์เท่านั้นแหละที่กล้าทำอะไรตามใจแบบนี้

"พี่รุ้ง พี่ทะเลาะกับพี่ชายฉันเหรอ?"นีรชาเอ่ยถาม

มือที่กำลังเอื้อมหยิบแก้วน้ำของรสิกาพลันหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นมามองเธอ "ทำไมถามอย่างนี้ล่ะ?"

"ก็ช่วงนี้เหมือนพี่ชายฉันอารมณ์ไม่ดียังไงก็ไม่รู้"นีรชาเอ่ยพูด "ถึงอาจจะมีสาเหตุมาจากอย่างอื่นด้วย แต่ฉันคิดว่า ประเด็นหลักน่าจะทะเลาะกันแน่ๆ"

นีรชาดูออก ว่าถนิตแคร์รสิกาจริงๆ แต่เหมือนรสิกาไม่ได้อะไรกับเขาเท่าไหร่

ใครๆต่างก็รู้ว่าผู้หญิงที่ไม่คิดอะไรกับถนิตมีอยู่น้อยมาก

"ฉันไม่ได้ทะเลาะอะไรกับเขาทั้งนั้น"รสิกาเอื้อมมือออกไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมา แล้วยกขึ้นดื่ม

นิรชามองมาที่รสิกาอย่างสงสัย "พี่กับพี่ชายฉันคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ แต่เหมือนหลายวันที่ผ่านมาพวกพี่ไม่ได้ติดต่อกันเลยนี่"

ถึงนิรชาจะไม่ค่อยรู้เรื่องของพวกเขา แต่ดูจากอารมณ์ของทั้งสองแล้ว ก็พอจะดูออกว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ

"ใครคบกับเขา......"รสิกากำลังจะแย้ง ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา

เธอหันไปมองอย่างสงสัย แล้วพึมพำ "ใครกัน......"

เธอลุกขึ้นไปเปิดประตูโดยไม่ทันสังเกตว่านีรชามีสีหน้านิ่งค้างกะทันหัน

เมื่อเปิดประตูออก ก็เห็นร่างคุ้นตายืนอยู่ตรงหน้าประตู ซึ่งเป็นผู้ชายคนเดียวกับที่บังเอิญเจอที่โรงแรมตอนไปหาสาวิตรีเมื่อช่วงเช้า

สีหน้าของถนิตยังคงเหมือนกับตอนเช้า เย็นชาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เมื่อรสิกาเห็นเขา ก็เบิกตากว้าง "คุณ......คุณมาที่นี่ได้ยังไง?"

นีรชาบอกว่าเขาไปทำงานต่างสถานที่ไม่ใช่เหรอ? หรือว่ากลับมาแล้ว?

"แล้วทำไมผมจะมาไม่ได้?"ถนิตกระตุกริมฝีปาก เผยรอยยิ้มเยาะ

เหมือนมีแสงสว่างวาบเข้ามา รสิกาพลันเข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น