ฝากแผลไว้ในใจคุณ นิยาย บท 62

รสิกาตกใจกับการกระทำนี้ของเขาจนสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก เธอต้องการผลักถนิตไปจากตรงหน้าของตัวเองอย่างตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก ในขณะเดียวกันยังต้องระวังกล้องวงจรปิดด้านหลังของเขาด้วย ตกใจจนเหงื่อแตก!

"ถนิต ที่นี่คือลิฟต์ คุณอย่าทำอะไรบ้าๆน่ะ!"

"พูดมาสิ ทำไมต้องหลบหน้าผมด้วย?"ถนิตเหมือนกับไม่ได้ยินคำพูดของรสิกาและเข้าใกล้ต่อ เมื่อเห็นว่าจมูกของทั้งสองคนก็จะชนกันแล้ว!

รสิกาก็ไม่สามารถที่จะหลุดพ้นจากสองมือของถนิตได้ ลิฟต์ก็มาถึงชั้นในเวลานี้พอดี ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออกมา เธอรีบหาโอกาสเหมาะสมยกขาขึ้นสูงกระแทกไปที่หว่างขาของถนิต

สีหน้าของถนิตก็แข็งทื่อในทันที ขนาดมือทั้งสองข้างที่จับรสิกาไว้ก็ปล่อยออกอย่างไม่ได้ตั้งใจ

รสิกาฉวยโอกาสผลักถนิตออกไปในทันที จากนั้นวิ่งออกจากลิฟต์ ก่อนหน้าที่ถนิตจะไล่ตามมา เธอหยิบกุญแจออกมาเปิดประตูบ้าน ตามด้วย"ปัง"เสียงหนึ่ง รสิกาปิดประตู

เธอหายใจหอบพิงอยู่ที่ประตู ใบหน้าแดงก่ำอย่างแปลกประหลาด

การกระทำเมื่อกี้นี้ของถนิตทำให้เธอทั้งอายทั้งโกรธ อายที่ตัวเองมีอาการหัวใจเต้นแรงตอนที่ถนิตเข้าใกล้ โกรธคือ เธอพยายามอย่างมากที่จะตัดขาดความสัมพันธ์กับถนิต แต่เขามักจะแหย่เธอเป็นครั้งเป็นคราว แหย่จนหัวใจของเธอเต้นแรงตึกตักต่อไปก็มักจะมีเรื่องอื่นหรือคนอื่นปรากฏขึ้นอีก ทำให้เธอเข้าใจความเป็นไปไม่ได้ระหว่างตัวเองกับถนิต

เรื่องราวแบบนี้หนึ่งถึงสองครั้งก็พอแล้ว ถ้ามาทุกวัน ใครจะไปทนได้

รสิกาตบหน้าของตัวเองหลายครั้งถึงได้ดับความร้อนผ่าวนั้นลงมาได้

ตอนที่เตรียมถอดรองเท้า เธอเหมือนกับได้ยินเสียงของนีรชา การหายใจของเธอผ่อนคลายลงอย่างโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเกาะที่ประตูมองดูข้างนอกผ่านตาส่องประตู

ถนิตเดินออกมาจากในลิฟต์ด้วยการกระทำที่แข็งทื่อ ขณะที่กำลังจะเคาะประตูบ้านของรสิกาเพื่อคิดบัญชีกับเธอ นีรชากลับเปิดประตูห้อง

"พี่ พี่กำลังทำอะไรอยู่น่ะ?"นีรชายืนอยู่ในห้อง มองดูถนิตด้วยความสงสัย"พี่เป็นอะไร? ทำไมท่าเดินแปลกขนาดนี้เนี่ย?"

"หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว!"ถนิตสีหน้าไม่พอใจ กัดฟันพูดประโยคนี้กับนีรชา จากนั้นหันหน้ามองไปทางรสิกา

ตอนที่เขามองมา รสิกาหลบโดยไม่รู้ตัว แต่คิดดูแล้วตอนนี้ตัวเองอยู่ในบ้าน นอกจากว่าถนิตมีตาทิพย์ ไม่อย่างนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นเธอ

แต่การเตะนั้นของรสิกาไม่ได้เบาจริงๆ เพราะว่าเธอกังวลจนไม่ได้ควบคุมแรง เตะจนถนิตมีปัญหาการเดิน

ตอนที่มองดูเขาเดินกลับบ้านทีละก้าวนั้น ในใจของรสิกาก็รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่ถนิตทำกับตัวเองในลิฟต์เมื่อกี้นี้ ความรู้สึกผิดนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เขาเป็นคนรนหาที่เอง

รสิกาทำเสียงหึ หันหน้าเดินเข้าไปข้างใน

......

ตั้งแต่ที่เตะถนิตเมื่อวานนี้ รสิการู้สึกว่าตัวเองต้องเป็นคนสงบเสงี่ยมอยู่ช่วงหนึ่ง ถ้าเกิดถูกถนิตจับได้นั่นไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย

ตอนเช้า รสิกาแอบย่องออกไปก่อนหนึ่งชั่วโมง ตอนแรกคิดว่าตัวเองหลบถนิตได้ แต่ตอนที่เธอเพิ่งจะออกมาจากลิฟต์ไปที่รถของตัวเอง ก็เห็นถนิตพิงอยู่ที่ข้างรถของเธอ

เขาแต่งตัวเรียบร้อย เหมือนกับตั้งใจมารอเธอ

ตอนที่รสิกาเห็นเขา ยังคิดว่าตัวเองดูผิดไป เธอขยี้ตา มองดูถนิตอย่างค่อนข้างแปลกใจ: "คุณ......คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง?"

"ทำไมผมจะอยู่ที่นี่ไม่ได้?"ถนิตยืนตัวตรง ใบหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม"คุณกล้าหาญมากนักไม่ใช่เหรอ หลบทำไม"

รสิกา: "เอ่อ เรื่องของเมื่อวานฉันอธิบายได้นะ"

"ว่ามาสิ"ถนิตกอดอก มองดูเธอ ราวกับกำลังรอคำตอบของเธออยู่

ตอนแรกรสิกาอยากหาคำอธิบาย จู่ๆถูกถนิตทำอะไรไม่ยึดตามเหตุผลแบบนี้ เธอก็นิ่งอึ้งอยู่กับที่ ผ่านไปสักพัก ถึงได้ปากแข็งพูดว่า: "เอาจริงๆน่ะ คุณจะเอายังไงกันแน่?"