ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ นิยาย บท 15

ทหารนายนั้นวิ่งกลับไปหัวหน้าทหารรักษาพระองค์แล้วดึงแขนของอีกฝ่ายเพื่อประคองให้ลุกขึ้น

“เบาหน่อย ขาข้าชาจนไม่มีความรู้สึกแล้ว”

หัวหน้าทหารองครักษ์ต้องพักอยู่นานจึงจะเปลี่ยนกางเกงชั้นใน

จากนั้นทหารนายนี้จึงประคองเขากลับไปยังจุดพักผ่อนอย่างเชื่องช้า

เมื่อเจี่ยนอันอันเห็นหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ ในที่สุดนางก็หัวเราะ “พรืด” ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ตวาด “หัวเราะอะไร อย่าคิดว่าเจ้าเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนกั๋วกงแล้วข้าจะไม่กล้าทำอะไรนะ”

“ยามนี้เจ้าเป็นผู้ถูกเนรเทศ ต่อให้ตายระหว่างทางก็คงไม่มีผู้ใดช่วยเก็บศพ”

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ทึกทักเอาเองว่าถ้อยคำของตัวเองจะทำให้เจี่ยนอันอันหวาดกลัว

เจี่ยนอันอันเพียงแค่นเสียงแผ่วเบา ไม่ได้สนใจอีกฝ่าย

นางคร้านจะเสวนากับเขา อย่างไรเสีย การยั่วโมโหอีกฝ่ายก็รังแต่จะทำให้นำปัญหาที่ไม่จำเป็นมาให้คนในตระกูลเปล่า ๆ

นางไม่อยากสร้างปัญหาให้ผู้อื่นเพราะตัวนางเอง

เจี่ยนอันอันหันไปมองฉู่จวินสิงที่ยังคงหมดสติปราดหนึ่ง

ที่นี่มีฉู่อันเจ๋อดูแลอยู่ นางต้องไปปกป้องฮูหยินใหญ่ให้ปลอดภัย

เจี่ยนอันอันกล่าวกับหลี่อันเจ๋อ “จงฟังให้ดี ประเดี๋ยวจะมีกลุ่มคนชุดดำปรากฏตัว เจ้าต้องปกป้องพี่รองของเจ้าให้ดี”

นางกล่าวจบก็เดินไปทางฉู่จวินหลุนโดยไม่สนใจสายตาฉงนสงสัยของหลี่อันเจ๋อ

ฉู่จวินหลุนกำลังหลับตาพักผ่อน ข้างกายคือสตรีผู้หนึ่งที่กำลังอุ้มเด็กชายวัยสี่ขวบเศษไว้ในอ้อมอก

สตรีผู้นี้มีรูปโฉมงดงาม แลดูแล้วนางน่าจะเหนื่อยมาก กำลังอุ้มลูกนอนหลับสนิท

เจี่ยนอันอันสังเกตเห็นมาตั้งแต่ก่อนนี้แล้วว่านางเป็นภรรยาของฉู่จวินหลุน

และเด็กชายในอ้อมแขนของนางก็น่าจะเป็นบุตรชายของพวกเขา

ฉู่จวินหลุนลืมตาโดยพลันเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า

สายตาทอประกายแหลมคมชำเลืองมาไปยังผู้มาใหม่

ครั้นพบว่าเป็นเจี่ยนอันอันก็ถามด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร “เจ้ามาทำอันใด?”

เจี่ยนอันอันรู้ว่าเขาไม่เชื่อใจตนเอง นางกล่าวกับเขาโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง “ดูแลภรรยากับลูกของท่านให้ดี ประเดี๋ยวจะมีคนมาลอบสังหารทุกคน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน