ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ นิยาย บท 20

วังหลวงนั้นมีการคุ้มกันอย่างเข้มงวด

นางเป็นเพียงหญิงสาวที่อ่อนแอ หากต้องการเข้าไปในวังหลวง เกรงว่าคงถูกจับได้ตั้งแต่แรกแล้ว

แต่นางไม่เพียงไม่ถูกจับได้ ยังสามารถเดินเข้าคุกหลวงได้อย่างสบายใจ

นางไปที่คุกด้วยเหตุใด หรือจะไปปล้นตัวนักโทษหนีออกมา?

แต่ในตอนนั้น ผู้คุมในคุกกลับทำเหมือนมองไม่เห็นนาง ปล่อยให้นางเดินไปมาได้ตามใจ

เรื่องนี้จะอธิบายได้อย่างไร?

เมื่อเห็นเจี่ยนอันอันเดินเข้ามาใกล้ ฉู่จวินสิงจึงเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตา

เจี่ยนอันอันเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าฉู่จวินสิงโดยไม่พูดอะไร นางจับข้อมือของอ๋องหนุ่มขึ้นมาแล้วเริ่มตรวจชีพจร

ฉู่จวินสิงรู้สึกว่าข้อมือของตนถูกจับขึ้น และเห็นว่าเจี่ยนอันอันกำลังตรวจชีพจรของเขาอยู่

ในใจของฉู่จวินสิงเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เขาเปิดริมฝีปากบางเพียงเล็กน้อย แต่กลับไม่เอ่ยถามอะไรออกมาเลยสักคำ

เมื่อมองดูข้อมือของตนที่ถูกเจี่ยนอันอันจับไว้ พร้อมกับนิ้วเรียวเล็กที่แตะเบา ๆ บนเส้นชีพจร

ฉู่จวินสิงไม่ได้โกรธหรือไล่ให้เจี่ยนอันอันออกห่างจากเขา

เขาปล่อยให้นางตรวจชีพจรของเขาต่อไป

ฉู่จวินหลุนและฉู่อันเจ๋อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ต่างตกตะลึงกับการกระทำของทั้งสองคน

ฉู่จวินสิงที่ปกติไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องเนื้อตัว อย่าว่าแต่โดนหญิงสาวแปลกหน้ามาจับข้อมือเลย

แม้แต่พวกเขาที่เป็นคนในครอบครัวก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้มากนัก

แต่ในขณะนี้ เขากลับยอมให้เจี่ยนอันอันจับข้อมือของเขาโดยไม่แสดงความรังเกียจแม้แต่น้อย

ฉู่จวินหลุนและฉู่อันเจ๋อมองตากัน ต่างก็เห็นความตกใจบนใบหน้าของอีกฝ่าย

เจี่ยนอันอันตรวจชีพจรเสร็จแล้วจึงปล่อยมือของฉู่จวินสิงอย่างเบามือ

“ตอนนี้ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง เวลาหายใจรู้สึกว่าปอดซ้ายลำบากเป็นพิเศษใช่หรือไม่?”

คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้ฉู่จวินสิงประหลาดใจมาก เพราะนางพูดถูกจริง ๆ

ปอดซ้ายของเขาเวลาหายใจรู้สึกลำบากจริง ๆ

ทุกครั้งที่หายใจ เขาจะรู้สึกเจ็บแปลบที่ปอด

เจี่ยนอันอันเลิกเสื้อของฉู่จวินสิงขึ้น ก่อนจะมองดูบาดแผลบนร่างกายของเขา

บนร่างของเจี่ยนอันอัน มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยมาเป็นระยะ

กลิ่นหอมนี้ชวนให้รู้สึกสงบและผ่อนคลาย

เมื่อฉู่จวินสิงได้กลิ่นหอมบนร่างของเจี่ยนอันอัน ไม่นานนัก ความหงุดหงิดในใจของเขาก็ค่อย ๆ บรรเทาลง

เจี่ยนอันอันพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นว่า “อย่ามัวแต่มองข้าแบบนั้นสิ มันทำให้ข้ารู้สึกเขินนะ”

เมื่อเจี่ยนอันอันพูดเช่นนั้น ฉู่จวินสิงรีบเบือนสายตาไปทางอื่น

เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เพราะตนเองไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นสตรีมาก่อน แต่กลับมัวแต่จ้องมองนางอย่างไม่หยุดหย่อน

ทำให้เขาดูเหมือนพวกเจ้าชู้ไม่มีผิด

ท่าทางอึดอัดของฉู่จวินสิงทำให้เจี่ยนอันอันอารมณ์ดีขึ้นมาก

เมื่อป้อนน้ำเสร็จ นางยื่นมือออกไปหนึ่งข้าง ก่อนจะฉีกยิ้มให้ฉู่จวินสิงพร้อมพูดว่า “สวัสดี ข้าชื่อเจี่ยนอันอัน”

“ข้าคือคุณหนูใหญ่ของฮูหยินเอกแห่งจวนกั๋วกง และยังเป็นว่าที่ภรรยาของท่านด้วย”

เมื่อเจี่ยนอันอันพูดจบ นางก็จับมือของฉู่จวินสิงขึ้นมา ทำการจับมือกับเขาพลางเขย่าเบา ๆ