ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ นิยาย บท 97

สำหรับฉู่ชางเหยียนแล้ว การหนีไปของเซิ่งฟางไม่ได้มีภัยคุกคามต่อเขามากนัก

เป้าหมายของเขาคือสร้างผลงานครั้งยิ่งใหญ่ กลับไปแล้วจะได้โค่นล้มราชวงศ์ของฮ่องเต้องค์ก่อน แล้วขึ้นเป็นฮ่องเต้แทน

ใบหน้าของเหยียนเซ่ามีแผลเป็นรอยยาวนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

หลังจากฟังเรื่องราวของเหยียนเซ่าจบ ทุกคนต่างรู้สึกชื่นชมในความกล้าหาญของเขา

ในเมื่อเหยียนเซ่าเป็นพวกเดียวกัน เช่นนั้นก็ต้องจัดหาที่พักให้เขาเช่นกัน

ไม่ต้องรอให้ฮูหยินใหญ่พูดอะไร บ่าวรับใช้หลายคนก็เสนอว่าจะให้เหยียนเซ่ามานอนด้วยกัน

เหยียนเซ่าหันไปมองฉู่จวินสิง ครั้นเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้าอนุญาต เขาจึงค่อยตอบตกลงด้วยความสบายใจ

ตอนนี้ที่พักเป็นอันจัดสรรเรียบร้อย ทุกคนเพียงแค่ต้องรอให้กลิ่นอับภายในห้องจางลงก็เข้าไปพักผ่อนได้แล้ว

ระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ลานบ้าน จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น

ไม่นานก็มีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวที่หน้าลานบ้าน

พวกเขาถีบประตูบ้านโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

ประตูบ้านหลุดร่วงลงพื้น

ทุกคนในครอบครัวของฉู่จวินสิงต่างก็หันไปมอง

มองเห็นเพียงว่าบุรุษที่จำเซิ่งฟางได้ก่อนหน้านี้เดินสืบเท้ายาวๆ เข้ามา

ด้านหลังมีบุรุษอีกเจ็ดแปดคนตามมาด้วย หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวผิวซีดตัวผอมผู้นั้น

ฮูหยินใหญ่รีบลุกขึ้นแผดเสียงใส่คนกลุ่มนี้ “ทำอันใดของพวกเจ้า?”

หญิงผิวซีดตัวผอมก้าวออกมาพูดด้วยสีหน้าถากถาง “ทำอะไรน่ะหรือ ผู้ใดอนุญาตให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่?”

ฮูหยินใหญ่เห็นว่าอีกฝ่ายมีเจตนาไม่ดีก็รีบอธิบาย “พวกเจ้าไม่รู้หรอกหรือ ท่านปู่เฉินเป็นคนอนุญาตให้พวกข้าอยู่ที่นี่”

เขาพูดกับเซิ่งฟางด้วยสีหน้าเย้ยหยัน “ท่านเจ้าเมืองเซิ่ง ไม่สิ ตอนนี้เจ้าไม่ใช่เจ้าเมืองอีกต่อไปแล้ว!”

“เจ้าโจรขายเมือง ไม่รู้ว่าราชวงศ์มอบผลประโยชน์ให้เจ้าตั้งเท่าไร เจ้าถึงได้ยอมยกเมืองอินเป่ยให้กับพวกเขา การสังหารหมู่ของราชวงศ์เมื่อตอนนั้นก็เป็นผลงานของเจ้าครึ่งหนึ่งสินะ ทำไม ตอนนี้ยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ คิดจะสังหารพวกเราที่เป็นผู้เหลือรอดให้หมดใช่หรือไม่!”

เซิ่งฟางกำดาบด้วยความโมโห กำแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือนูนปูด

จังหวะที่เขากำลังจะถามซ่างชิวว่าเขาไปขายเมืองอินเป่ยให้ราชวงศ์ตั้งแต่เมื่อไรนั้น

หญิงผิวซีดตัวผอมผู้นั้นก็ร้องขึ้นว่า “ยังจะเสียเวลาพูดไร้สาระอะไรกับพวกเขาอีก รีบรื้อถอนที่นี่สิ จะให้พวกที่ไม่รู้ที่มาที่ไปพวกนี้มาอยู่ในหมู่บ้านชิงสุ่ยของพวกเราไม่ได้เด็ดขาด”

บุรุษเหล่านั้นฟังแล้วก็หันไปเริ่มลงมือ

พวกเขาแกว่งอาวุธในมือใส่กำแพงบ้าน

เมื่อถูกพวกเขาทุบเช่นนี้ กำแพงดินที่เดิมทีก็ไม่ได้แข็งแรงอยู่แล้วพังทลายลงทันที