FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 44

ตอนที่ 43

โดยมีสายตาเกลียดชังของน้ำหนาวมองตามแผ่นหลังแกร่งของศิลาไปจนลับตา อาบน้ำไม่นานนักศิลาก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่

"ไม่ง่วงเหรอ" ศิลาเอ่ยถามน้ำหนาวที่นั่งดูทีวีอยู่บนเตียงนอนพลางใช้ผ้าขนหนูอีกผืนเช็คหยดน้ำจากเส้นผมดำขลับที่เปียกอยู่บนศีรษะของตัวเองไปด้วย

"หนูรอนอนพร้อมศิลา"

"นอนได้แล้ว" ศิลาเอ่ยเสียงเรียบหลังจากที่เช็คผมจนแห้งแล้วก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างกายของน้ำหนาวด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงาน

"ทำไม ศิลาถึงเปลี่ยนที่ส่งของล่ะคะ" น้ำหนาวเอ่ยถามพลางซบใบหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อน

"มีหนอนบ่อนไส้เอาเรื่องที่เฮียจะส่งสินค้าไปบอกตำรวจเฮียเลยต้องเปลี่ยนที่ส่งสินค้า" ศิลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันพลางพลิกตัวนอนหันข้างกอดกระชับน้ำหนาวเอาไว้แน่น

"คะ..ใครคะหนอนบ่อนไส้" น้ำหนาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบด้วยกลัวว่าศิลาจะรู้ความจริงว่าเธอคือคนที่โทรไปแจ้งตำรวจว่ามีการส่งยาเสพติดกันที่ท่าเรือxxxของเหล่ามาเฟีย

"..." ศิลาไม่ได้ตอบกลับอะไรเขากดจูบลงที่เส้นผมดำขลับของเธออย่างหวงแหนแสนรัก "นอนเถอะวันนี้เฮียเหนื่อย" ศิลาเอ่ยบอกคนในอ้อมกอดก่อนจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าน้ำหนาวที่เห็นอย่างนั้นจึงไม่อยากเซาซี้ให้ความแตกจึงค่อยๆหลับตาลงนอนหลับไปพร้อมๆกับเขา

วันต่อมา

@คฤหาสน์ของพรีม

"มาหาฉันถึงบ้านแบบนี้อย่าบอกนะว่าแกจำทุกอย่างได้แล้วอ่ะ" พรีมเอ่ยทักทายน้ำหนาวเสียงใสอย่างติดตลกด้วยความตื่นเต้นดีใจนานแล้วเหมือนกันที่น้ำหนาวไม่ได้มาหาเธอที่บ้านเลยตั้งแต่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น

"แสนรู้"

"เฮ้ย! จริงดิ" พรีมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจและดีใจในเวลาเดียวกัน

"อือ" น้ำหนาวตอบในลำคอเบาๆพลางคลี่ยิ้มบางๆที่มุมปากก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้ามานั่งบนโซฟาห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์หรูอย่างคุ้นชิน

"ฉันแค่พูดเล่น ฉันพูดถูกเหรอเนี่ย!โอ้มายก๊อด!!แล้วแกความทรงจำกลับคืนมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย" พรีมเดินวนไปวนมาอยู่ตรงหน้าของน้ำหนาวพลางยิ้มกว้างจนแก้มปริทำเอาน้ำหนาวหลุดขำกับท่าทางตื่นเต้นดีใจออกนอกหน้าของเธอ

"ตอนที่ไปรับพี่นิสาที่ญี่ปุ่น"

"แล้วยังไงต่อ!เล่าให้ฉันฟังให้หมด" พรีมเอ่ยเสียงดังพลางเดินเข้ามานั่งลงบนพื้นพรมเท้าคางกับโต๊ะหน้าโซฟาจ้องมองใบหน้าหวานของเพื่อนรักอย่างจริงจังตาไม่กระพริบ

"ฉันศีรษะกระแทกกับเสาหน้าร้านขายขนมแล้วฉันก็รู้สึกเจ็บที่ศีรษะจากนั้นก็เริ่มมึนๆหัวเหมือนจะเดจาวูพอขึ้นมาบนห้องพักได้สักพักฉันก็ไปอาบน้ำ ในระหว่างที่กำลังใช้คลีนซิ่งเช็คหน้าอยู่ฉันก็รู้สึกปวดหัวหนักขึ้นเรื่อยๆ"

"เล่าต่อสิ" พรีมเอ่ยขึ้นด้วยความอยากรู้เมื่อเห็นว่าน้ำหนาวหยุดพูด ทำเอาน้ำหนาวถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยอ่อนกับความอยากรู้ของเพื่อนรัก

"แล้วภาพเหตุการณ์เก่าๆก็ประเดประดังเข้ามาเรื่อยๆผสมปนเปกับความทรงจำใหม่ภาพในหัวมันเยอะไปหมดเยอะจนฉันปวดหัวปวดจนทนรับมันไว้ไม่ไหวก็เลยสลบไป แล้วไอ้ศิลาคงเข้ามาเห็นตอนที่ฉันหมดสติไปแล้วมั้ง ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีก็นอนเข้าน้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว"

"ฉันน่าจะจับแกกระแทกกับเสาตั้งแต่แรกแกจะได้จำทุกอย่างได้ แล้วนี่เรื่องวาวาแกรู้เรื่องรึยัง"

"รู้แล้ว" น้ำหนาวเปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึงในทันทีที่ได้ยินชื่อของคนที่พรากลูกคนแรกไปจากเธอ

"แล้วที่แก..." พรีมเอ่ยอย่างเนิบนาบแผ่วเบาไม่กล้าเอ่ยคำว่า แท้ง ออกมาด้วยกลัวว่าจะกระทบกับจิตใจของน้ำหนาวที่เพิ่งสูญเสียลูกไป

"แท้ง" น้ำหนาวเอ่ยเสียงเข้ม

"ใช่ แกโอเคไหมแกจำเรื่องราวก่อนที่แกจะเสียลูกในท้องไปได้ไหม" พรีมเอ่ยถามเสียงเบารู้สึกกลัวและเกรงใจที่ถามคำถามนี้ออกไป

"ฉันจำได้ทุกอย่างแล้ว"

"ฉันเสียใจด้วยนะแต่แกไม่ต้องเศร้าไปหรอก แกยังมีพ่อพันธุ์อยู่ข้างตัวตลอดแกจะมีอีกทีตอนไหนก็ได้" พรีมคลี่ยิ้มบางๆให้เพื่อนรักพลางกุมมือบางของเพื่อนรักเอาไว้แน่นอย่างให้กำลังใจ

"ฉันเกลียดมัน"

"หมายถึงใคร คุณศิลาเหรอ?"

"..." ความเงียบของน้ำหนาวคือคำตอบว่า ใช่ เธอเกลียดศิลาที่ขืนใจเธอและเกลียดวาวาเกลียดทุกคนที่มีส่วนทำให้เธอเสียลูกไป

"คุณศิลาเขารักแกมากเลยนะเขาทำทุกอย่างเพื่อแกคนเดียว ตอนที่แกนอนหลับอยู่ในห้องไอซียูคุณศิลานั่งเฝ้าแกที่หน้าห้องไม่ยอมลุกไปไหนเลย"

"..." น้ำหนาวไม่ได้ตอบกลับหรือแย้งอะไรกลับเธอเพียงแค่นั่งฟังเงียบๆเป็นผู้ฟังที่ดี

"แล้วเรื่องหย่าของพ่อกับแม่แก คุณศิลาก็เป็นคนจัดการให้ทุกอย่างจนพ่อแกยอมเซ็นใบหย่าให้แม่แกจากที่พ่อของแกไม่มีท่าทีว่าจะยอมเซ็นเลย"

"..."

"แกรู้แล้วใช่ไหมว่าพ่อแกกำลังป่วยหนัก"

"อืม"

"แกไปหาพ่อบ้างรึยัง?"

"ฉันยังไม่ว่าง" ตอนนี้น้ำหนาวยังไม่อยากเจอคุณพ่อของเธอเพราะยังโกรธเคืองผู้เป็นพ่ออยู่แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกสงสารผู้เป็นพ่อที่ต้องมาติดโรคจากวาวา

"ตอนนี้พ่อแกป่วยหนัก เมื่อสองเดือนที่แล้วพ่อแกตรวจพบว่าเป็นวัณโรคแล้วก็เป็นมะเร็งตับระยะที่สาม"

"อะไรนะ" น้ำหนาวขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งเท่าที่เธอรู้มาเธอรู้เพียงแค่ว่าคุณพ่อของเธอป่วยเป็นเอชไอวีอย่างเดียว

"พ่อของแกไม่ได้เป็นแค่เอชไอวีอย่างเดียวแต่มีโรคอื่นแทรกเข้ามาด้วย เอชไอวียังไม่น่ากลัวเท่ามะเร็งตับระยะที่สามนะหนาว"

"..." น้ำหนาวนิ่งเงียบรู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน