FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 46

ตอนที่ 45

"ถ้าต้องการให้เฮียทานเฮียก็จะทานถ้าจะทำให้หนาวไม่โกรธเฮีย" ศิลาเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะอ้าปากรับยาพิษอย่างไม่ลังเลใจ

เคว้ง!!!

เสียงชามแตกดังขึ้นเสียงดังเป็นน้ำหนาวที่วิ่งเข้ามาปัดถ้วยซุปฝักทองและช้อนในมือของศิลาทิ้งลงพื้นห้องอย่างแรงศิลาที่เห็นอย่างนั้นก็นิ่งเงียบไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเขาจ้องมองฟองสีขาวที่กำลังผุดเดือลกัดพื้นกระเบื้องห้องนอนบ่งบอกว่านั้นคือยาพิษชนิดร้ายแรงที่กำลังทำปฏิกิริยากับพื้นกระเบื้องห้องนอนอย่างเงียบๆ

"อึก" น้ำหนาวทรุดตัวนั่งลงกับพื้นห้องพลางสะอื้นไห้อยากหนักสุดท้ายแล้วเธอก็ได้พ่ายแพ้ต่อพิษของความรักที่ศิลามีให้เธอ สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่กล้าฆ่าเขาอยู่ดี

"ปัดทิ้งทำไม" ศิลาเอ่ยถามเสียงเรียบพลางจ้องมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของน้ำหนาวด้วยแววตาที่ไร้ความรู้สึกศิลาเองรู้ตั้งแต่แรกแล้วเขารู้ทุกความเคลื่อนไหวของเธอ

รู้แม้กระทั่งว่าเธอจำทุกอย่างได้แล้วตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลที่ประเทศญี่ปุ่นศิลาเองก็อยากจะลองใจเธอว่าเธอจะกล้าฆ่าเขาจริงๆหรือไม่สุดท้ายแล้วแม้เธอจะเกลียดโกรธแค้นเขามากแค่ไหนแต่สุดท้ายเธอก็รักเขามากกว่าความเกลียดที่เธอมีต่อเขา

"อึก ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย!" น้ำหนาวตวาดเสียงดังลั่นก่อนจะลุกขึ้นมาใช้กำปั้นเล็กทุบตีศิลาไม่ยั้ง

"แบบไหน?" มือหนารวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้แน่นพลางเอ่ยถามเสียงเข้มก่อนจะดันแผ่นหลังบางของเธอให้แนบชิดติดกับผนังห้องนอน

"อึก นายจะทานทำไมในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าในซุปมียาพิษตั้งแต่แรก!"

"เธอต้องการให้ฉันตายไม่ใช่เหรอ แล้วปัดทิ้งทำไม" ศิลาเอ่ย "อยากให้ฉันตายมากไม่ใช่เหรอแล้วปัดทิ้งทำไมว่ะ!!" ตุบ! ตุบ! ศิลาตวาดเสียงดังลั่นพลางใช้กำปั้นของตัวเองต่อยเข้าที่ผนังห้องนอนอย่างแรงไม่ยั้งแรงจนเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากหลังมือหนาเปรอะเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางบนตัวของน้ำหนาว

"อึก ฉันเกลียดนาย" น้ำหนาวสะอื้นไห้อย่างหนักเธอซบใบหน้าเปื้อนน้ำตาแนบกับแผงอกแกร่งของศิลาทำให้ศิลาค่อยๆสงบลง

"..." ศิลาดันลิ้นหนาติดกระพุ้งแก้มเขาเงยหน้าขึ้นพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคมกริบของตัวเอง

"อึก ทำไมฉันต้องรักนายด้วย อึก ฉันอยากเกลียดนายให้มากกว่าที่จะรักนาย อึก ไอ้เลว" น้ำหนาวเอ่ยทั้งน้ำตาพลางสวมกอดเอวสอบของศิลาเอาไว้แน่น

"ฉันไม่น่ามารักคนเลวอย่างนายเลย อึก นายข่มขืนฉัน ฮือๆ!ฮือๆ!" ศิลาก้มหน้าลงมาจ้องมองคนตัวเล็กพลางสวมกอดเธอเอาไว้แน่นเหมือนกันมือหนาลูบเส้นผมดำขลับและแผ่นหลังบางเบาๆเพื่อปลอบประโลมเธอ

"สิ่งที่ฉันทำให้เธอมันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม มันลบล้างสิ่งที่ฉันทำผิดต่อเธอไม่ได้เลยเหรอ"

"..." น้ำหนาวไม่ได้ตอบกลับอะไรนอกจากสวมกอดเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม

"เธอเกลียดฉันถึงขนาดที่ต้องโทรไปแจ้งตำรวจให้มาจับฉันแล้วยังแอบใส่ยาพิษในอาหารให้ฉันกินเกลียดฉันมากขนาดจะฆ่าฉันให้ตายเลยเหรอ"

"อึก นายรู้"

"เธอคงจะลืมไปว่าฉันเป็นใคร"

"ถ้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วทำไมถึงยังนิ่งเฉยทำไมถึงทำเหมือนไม่รู้ทำไมถึงไม่ฆ่าฉันตั้งแต่เมื่อวานจะเก็บฉันไว้ทำไม เพราะอะไร" น้ำหนาวผละใบหน้าออกจากแผงอกแกร่งทำให้ตอนนี้เธอและเขากำลังสบตากันอย่างเงียบๆมีเพียงแค่เสียงหายใจของเธอและเขาเท่านั้นที่ดังเป็นจังหวะ

"เพราะคำว่า รัก ฉันรักเธอ" ศิลาเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง

"ทำไมนายต้องรักฉันมากขนาดนี้ด้วย อึก นายเป็นแบบนี้แล้วฉันจะฆ่านายได้ยังไง ฮือๆอึก"

"ถ้าเธออยากฆ่าฉันเธอทำได้เลย" ศิลาหยิบมีดสั้นในกระเป๋ากางเกงของตัวเองขึ้นมายัดใส่มือของน้ำหนาว

"อึก" น้ำหนาวจ้องมองมีดสั้นในมือด้วยแววตาสั่นระริกหยาดน้ำตาไหลรินอาบสองแก้มนวลไม่ขาดสายมือบางข้างที่จับมีดสั่นเทา