ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 17

[สวัสดีครับคุณหมอ]

[คุณคาเรนมีอะไรหรือเปล่าครับ]

[พอดีผมอยากจะทราบว่า...ตรงนั้นของผมมันต้องใช้เวลากี่วันถึงจะเข้าสู่สภาวะปกติครับ]

[จากบันทึกที่คุณส่งมา ผมว่า...น่าจะสักสองเดือนครับ]

[พระเจ้า! ก็ไหนคุณหมอบอกว่าแค่เดือนเดียวไงครับ]

[เพื่อผลลัพธ์ที่แน่นอนครับ ให้กระตุ้นทุกวันตามที่ผมบอก แล้วอีกสองเดือนค่อยกลับมาตรวจใหม่อีกครั้ง]

[ได้ครับคุณหมอ]

[ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องไปตรวจคนไข้ต่อ]

[ครับ]

“สองเดือน แปลว่า...” เมลิสสาถามพร้อมกันเงยหน้าขึ้นมอง พ่อเทพบุตรสุดหื่นอย่างมึนๆ งงๆ

“เธอต้องอยู่กับฉันเพิ่มอีกหนึ่งเดือน” คาเรนเทียบอกด้วยสีหน้านิ่งๆ

“...” เมลิสสาได้ยินก็ถึงกับสตั้นไปสามวิ

“เราเข้านอนกันเถอะ” คนหื่นเอ่ยชวน

“หนูอยากดูหนังค่ะ” เมลิสสาต่อรอง ขณะที่ใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กลัวหลายสิ่งหลายอย่างที่จะตามมา ทั้งความรู้สึกของตัวเอง และงานที่ทำ หากหยุดงานไปนานสองเดือน ทางกาสิโนอาจจะรับคนใหม่เข้าทำงานแทนเธอ

“แต่นี่มันสามทุ่มครึ่งแล้วนะ” คาเรนเทียบอกพลางชี้ให้สาวเจ้าดูเวลาที่นาฬิกาตรงผนังห้อง

“ก็ได้ค่ะ” เมลิสสาขานรับอย่างไม่มีทางเลี่ยง

“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น ฉันร้ายกับเธอเหรอ?” คาเรนเทียอย่าง ไม่เข้าใจกับท่าทีที่แปลกไปของสาวเจ้า

“ไม่ค่ะ” เมลิสสาตอบเสียงเบาด้วยไม่สบตา

“เธออยากดูหนังเรื่องอะไร” คาเรนเทียถามเสียงอ่อนลง

“นะ...หนูไม่อยากดูแล้วค่ะ” เมลิสสาน้ำตาคลอหน่อยขึ้นมาอย่างไม่ทราบเหตุผล เพราะมันทั้งจุกทั้งตื้อไปหมด

“มันฝืนใจมากเลยเหรอ ที่ต้องมีอะไรกับฉัน” คาเรนเทียถามอย่างรู้สึกหงุดหงิด เมลิสสาสะอื้นเบาๆ ไม่รู้จะบอกถึงสิ่งต่างๆ ที่กำลังวิ่งวนอยู่หัวของเธอตอนนี้ได้ยังไง

“โอเค! ฉันเข้าใจแล้ว” คาเรนเทียบอกพร้อมกับลุกออกจากเตียง

“คะ...คุณจะไปไหนคะ” คนที่กำลังร้องไห้รีบหันไปถาม

“เธอแคร์ด้วยเหรอ” คาเรนเทียถามก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วย สีหน้าตึงๆ

เมลิสสามองตามอย่างมึนงง ไม่รู้ว่าตัวเองสมควรจะวิ่งตามไปง้อดีหรือไม่ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรนาน ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นที่ด้านหน้าคฤหาสน์ จึงรีบวิ่งไปดูที่ระเบียง ก็เห็นคาเรนเทียดริฟท์รถวนรอบน้ำพุสองรอบ ก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็ว จากนั้นไม่ถึงนาทีต่อมาก็เสียงเคาะเรียกที่หน้าประตูห้องนอน

ก๊อกๆ

เมลิสสารีบเช็ดน้ำตาแล้วรีบเดินไปเปิดประตู

“ขะ...ขอโทษที่รบกวนค่ะคุณมิรา ไม่ทราบว่าท่านออกไปไหนเหรอคะ” อันนาเอ่ยถามอย่างร้อนใจ

“มะ...ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” เมลิสสาเริ่มจะไปไม่ถูก เพราะสีหน้าตื่นตระหนกของอันนาทำให้เธอเริ่มคิดมาก

“เอ่อ...ดิฉันขอตัวไปรายงานคุณแอนดรูก่อนนะคะ” อันนาหน้าเจื่อนไปทันใด เมื่อเห็นคราบน้ำตาติดอยู่บนใบหน้างาม

“ทะ...ทำไมเหรอคะ” เมลิสสาถามอย่างสงสัย

“ก็ท่านออกไปไหนคนเดียวโดยไร้ซึ่งคนติดตามแบบนี้ มันทำให้เสี่ยงต่อการถูกลอบทำร้ายค่ะ” อันนาบอกก่อนจะก้มหัวนิดๆ แล้วรีบเดินลงบันไดไปอย่างรีบร้อน

เมลิสสามองตามแม่บ้านใหญ่อย่างรู้สึกใจคอไม่ดี ที่เป็นต้นเหตุทำให้พ่อเทพบุตรสุดหื่นขับรถออกไปกลางดึกโดยไม่บอกไม่กล่าวใคร

01:07 น. คฤหาสน์ บาร์เลนไทน์

“บอลจบแล้ว พี่จะกลับหรือยัง” คนที่ทำงานมาทั้งวันถามอย่าง รู้สึกง่วง

“อะไรวะ นี่แกไล่ฉันอย่างนั้นเหรอ?” คาเรนเทียถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะยกเบียร์ขึ้นจิบ

“แหม...ทำอย่างกับพี่ไม่เคยไล่ผมอย่างนั้นแหละ” คริสเตียนโน่ย้อนศรกลับทันใด

“เออๆ ขอนั่งดื่มเบียร์อีกขวดแล้วจะกลับ” คาเรนเทียบอกก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาที่ผนังห้องอย่างครุ่นคิด ‘สามชั่วโมงแล้ว ยัยเด็กบ้านั่นจะนอนหรือยังวะ’

“ไม่ได้ ทีวันก่อนพี่ยังบอกให้ผมเอาเบียร์ไปดื่มในรถเลย” คริสเตียนโน่ บอกอย่างไม่ยอม

“ฉันพูดเล่นโว้ย” คาเรนเทียกลอกตาอย่างเซ็งๆ เมื่อถูกญาติผู้น้องเอาคืน