ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 18

คาเรนเทียปัดข้อมือบางที่กำลังจะเอื้อมมาแตะออก “ปล่อย! ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”

“นะ...หนูขอโทษค่ะ หะ...หากทำอะไรให้ท่านโกรธ ฮึก...” เธอบอกขณะที่หยดน้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทาง

“จะไปไหน” คาเรนเทียเอ่ยถามคนที่หันหลังให้ตน พร้อมทำท่าจะเดินหนี

“ปะ...ไปตามอันนามาเช็ดตัวให้ท่านค่ะ” เมลิสสาบอกพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกให้พ้นดวงหน้า

“มานี่!” คาเรนเทียขยับลงจากเตียงไปคว้าร่างบางเข้ามากอด พร้อมกับกระชากชุดนอนที่สาวเจ้าสวมใส่ออกอย่างแรง

“อ๊ะ! ว้าย” เมลิสสาอุทานอย่างตกใจ กับการกระทำที่ป่าเถื่อนของคนเมา

“อย่าขัดใจฉันอีก!” คาเรนเทียกระซิบที่ข้างหูก่อนจะหมุนร่างบางให้หันมาเผชิญหน้า แล้วฉกจูบที่เร่าร้อน บดขยี้ริมฝีปากบางที่อวบอิ่ม ขณะที่มือก็ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง

“อะ...อื้อ...” เมลิสสาส่งเสียงครางเบาๆ อย่างยอมรับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ปล่อยคนหื่นระบายอารมณ์กับเรือนร่างของตัวเองจนกว่าจะพอใจ เพราะนั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่จะสามารถทำให้เขาสงบลงได้

ช่วงสายของวันต่อมา...เมลิสสาตื่นขึ้นมาโดยมีอ้อมแขนอันแข็งแกร่งกอดรัดเอาไว้แน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก

“อื้อ...อรุณสวัสดิ์มิรา” คาเรนเทียรับรู้ได้ถึงการขยับตัวจึงลืมตาตื่นขึ้นมอง ก็เห็นว่าสาวเจ้าตื่นแล้ว

“ปล่อยค่ะ หนูจะไปเข้าห้องน้ำ” เมลิสสาตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชาพร้อมกับพยายามแกะมือหนาออกจากเนื้อตัวที่มีแต่รอยช้ำเป็นจ้ำๆ ซึ่งเกิดการจากดูดของอีกฝ่ายเมื่อคืน

“ฉันจะพาไป” คนมีความผิดรีบเสนอตัว

“ไม่ต้องค่ะ หนูจะไปเอง” เมลิสสาคว้าเสื้อคลุมมาสวมก่อนจะขยับลงจากเตียง

“เดี๋ยวมิรา!” คาเรนเทียลงจากเตียงด้วยเนื้อตัวที่เปลือยเปล่า

“มะ...มีอะไรคะ” คนที่หันหลังเดินไปได้เพียงแค่สองก้าวก็ต้องหยุดชะงักไปทันใด

“เมื่อคืนฉันขอโทษที่...ทำรุนแรงกับเธอ” คาเรนเทียเดินเข้าไปสวมกอดสาวเจ้าจากด้านหลังอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูมาที่นี่ก็เพื่อชดใช้ให้ท่านอยู่แล้ว” คนที่ไม่มีทางเลือก บอกอย่างรู้สึกน้อยใจในโชคชะตาที่ทำให้ได้มาเจอะเจอกับเทพบุตรที่หล่อเหลา แต่ทว่า...ในกายกลับซุกซ่อนปีศาจร้ายอีกตนเอาไว้

“ฉันเสียใจ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำรุนแรงกับเธออีก” คาเรนเทียบอกเสียงอ่อน

“ฮึก...หนูไม่มีค่าพอให้คุณต้องมาเอ่ยคำสัญญาหรือคำขอโทษหรอกค่ะ” เมลิสสาบอกเสียงสั่นเครือ น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“มะ...มีสิ มันมีเยอะกว่าที่เธอคิดเสียอีก” คาเรนเทียถึงกับจุกแน่นไปทั้งหน้าอก เมื่อสัมผัสถึงหยดน้ำอุ่นๆ ที่หยดลงบนแขนของตน

“ฮึก...ปล่อยค่ะ หนูอยากอาบน้ำ” เมลิสสาพยายามแกะมือหนาออก แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะมันกระชับแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ฉันจะพาไป” คาเรนเทียทำท่าจะช้อนอุ้มแต่ถูกสาวเจ้าขืนตัวเอาไว้

“ไม่ค่ะ ขอหนูอยู่คนเดียวสักพัก...ได้ไหมคะ” คนที่กำลังอัดอั้นตันใจเอ่ยขอเวลา

“อย่าบีบให้ฉันต้องร้ายนะมิรา” คาเรนเทียเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงตึงๆ เมื่อถูกขัดใจ

“อยากทำอะไรก็ทำเลยค่ะ หนูไม่เจ็บหรอก ฮือๆๆ” เมลิสสาบอกก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างทนไม่ไหว

“เฮ้...” คาเรนเทียหัวใจกระตุกวูบไปทันใด เมื่อเห็นสาวเจ้าร้องไห้พร้อมกับทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้น

“ฮึก...เมื่อคืนท่านก็ทำ ตอนนี้จะทำอีกจะเป็นไรไปล่ะคะ เนื้อตัวหนูยังมีที่ว่างให้ท่านระบายอารมณ์อีกเยอะเลย ฮึก...”

“พระเจ้า! ฉันขอโทษ”

“ปล่อยค่ะ!”

“ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำอีก ได้โปรด...”

“ฮือๆๆ” สาวเจ้าสะอื้นไห้จนสั่นไปทั้งตัว

“หยุดร้องเถอะนะมิรา วันนี้เราจะพาคุณเดือนไปเที่ยวไม่ใช่เหรอ ป่านนี้รอกันแย่แล้วมั้ง” คาเรนเทียรีบหาเหตุผลมาหลอกล่อ

“ฮึก...” เมลิสสาหยุดร้องไห้ไปทันใด เมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่นับถือ

“ไปอาบน้ำด้วยกันนะคนดี กลับมาแล้วฉันจะยอมให้เธอเอาคืนทุกอย่างเลย” คาเรนเทียอ้อนเสียงอ่อน

“...” เมลิสสาชะงักนิ่งไปครู่หนึ่งอย่างชั่งใจ

“โอเคนะ” คาเรนเทียช้อนอุ้มร่างบางเดินตรงไปยังห้องน้ำ แล้ววางเธอลงในอ่างอาบน้ำอย่างเบามือ จากนั้นก็เปิดน้ำอุ่นลงไปพร้อมกับสบู่เหลว

เมลิสสาหันหลังให้ทันทีที่ร่างสูงอันเปลือยเปล่าขยับลงมานั่งในอ่างด้วย คาเรนเทียจ้องมองรอยดูด และรอยฟันจางๆ บนแผ่นหลังบางก็รู้สึกโกรธตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง

“ขอตัวค่ะ” เมลิสสาลุกเดินไปอาบน้ำที่ฝักบัว ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาสวม แล้วเดินไปล้างหน้าแปรงฟันตรงอ่างล้างมือ จากนั้นก็เดินออกไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งให้คาเรนเทียมองตามอย่างรู้สึกผิด เพราะได้เห็นร่องรอยบนเนื้อตัวของสาวเจ้าแบบชัดเจนซะจนรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ

“พรุ่งนี้ฉันจะพาไปเก็บราสเบอร์รี่, สตรอว์เบอร์รี, บลูเบอร์รี่แล้วก็ เชอร์รี่ ในป่าที่อยู่ข้างหลังคฤหาสน์”

“ระ...เราจะไปเดินป่ากันเหรอคะ” เมลิสสาถามอย่างตื่นเต้น

“ใช่! มีกระท่อมอยู่ห่างไปไม่ไกล สำหรับไว้พักผ่อน”

“เหมือนกับในสารคดีเอาชีวิตรอดในป่าใหญ่ใช่ไหมคะ?”

“ประมาณนั้น! แต่เราไม่ต้องสร้างที่พัก เพราะที่นั่นมีกระท่อม ที่ปลอดภัยและแน่นหนา สมัยเป็นวัยรุ่นฉันกับคริสก็มักจะไปสิงอยู่ที่นั่นเป็นประจำ” คาเรนเทียเล่าต่อยิ้มๆ

“ชักอยากเห็นแล้วสิคะ?” เมลิสสาเริ่มจินตนาการไปไกล

“คืนนี้ฉันจะเอารูปให้ดู” คาเรนเทียจ้องมองรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้างามอย่างรู้สึกหลงใหลและสุขในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากที่ทานแซนด์วิชเสร็จ เมลิสสาก็เดินลงบันไดมาพร้อมกับ คาเรนเทีย ขณะที่เดือนนภา อันนาและไมย่านั่งรออยู่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“พร้อมกันหรือยังครับ” คาเรนเทียเอ่ยถาม

“พร้อมค่ะ” สามสาวต่างวัยลุกขึ้นยืนแล้วขานรับด้วยสีหน้าแจ่มใส

เมลิสสาส่งยิ้มอายๆ ไปให้กับทุกคน เพราะตื่นสาย แถมยังมีคนตัวโตร่วมออกเดินทางไปเที่ยวด้วยอีกคน

“งั้นก็ไปกันเลยครับ” คาเรนเทียพยักหน้าให้สามสาวต่างวัยไปขึ้นรถที่บอดี้การ์ดนำมาจอดรอ

เมลิสสาเดินตามอันนาและคนอื่นจะไปขึ้นรถตู้สุดหรู แต่กลับถูกมือหนารั้งแขนเอาไว้เสียก่อน

“เธอไปกับฉัน” คาเรนเทียบอกก่อนจะพาสาวเจ้าเดินตรงไปยังโรงจอดรถที่อยู่ด้านข้างคฤหาสน์

“ระ...รถท่านเสียไม่ใช่เหรอคะ” เมลิสสาถามอย่างมึนงง เพราะเห็นรถที่จอดอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์มีแค่รถตู้คันเดียว

“หึๆ รถฉันมีเป็นสิบคัน เธออยากนั่งคันไหนล่ะ” คาเรนเทียบอกพร้อมกับกดรีโมทให้ประตูของโรงเก็บรถสปอร์ตเปิดออก

“ว้าว! คะ...คันไหนก็ได้ค่ะ” เมลิสสาจ้องมองรถสปอร์ตหลากหลายยี่ห้ออย่างรู้สึกอึ้ง เธอคิดมาตลอดว่าอีกฝ่ายมีแค่แอสตันมาร์ตินคันเดียว แต่ที่ไหนได้มีเป็นสิบกว่าคัน

“งั้นเอา Bugatti Veyron แล้วกัน เชิญครับ” คาเรนเทียบอกพลางหยิบกุญแจที่ตู้โชว์ออกมากดปลดสัญญาณล็อก พร้อมกับเปิดประตูให้สาวเจ้าเข้าไปนั่ง จากนั้นก็เดินอ้อมเข้าไปนั่งฝั่งคนขับ กดสตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วขับตามรถตู้ที่แล่นออกไปก่อนหน้าไม่กี่นาทีอย่างอารมณ์ดี