ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 19

11: 12 น. Barlensent International (ชั้นบนสุด)

“คะ...คุณคะ มาพบใครเหรอคะ?” ผู้ช่วยเลขาถามเสียงสั่น หลังจากที่เห็นหญิงสาวแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด! เดินออกมาจากลิฟต์ แล้วตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของประธานใหญ่ โดยไม่เอ่ยทักทายหรือแนะนำตัวใดๆ

“ฉันมาหาคาเรน” เดซีหันไปตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ

“บอสไม่อยู่ค่ะ” ไชน่าเลขาใหญ่ที่กำลังตรวจสอบงานลุกขึ้นตอบแทนลูกน้อง

“จริงเหรอ?” เดซีเบ้ปากนิดๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องทำงานโดยไม่สนใจเสียงทักท้วง

“เดี๋ยวค่ะ!” ไชน่าลุกเดินตามไปพร้อมกับผู้ช่วยเลขา แต่ก็ไม่ทันเพราะอีกฝ่ายเปิดประตูเดินเข้าไปด้านในแล้ว

“คาเรน! ที่รักคะ” เดซีเรียกหา พร้อมกับเดินตรวจดูภายในห้อง

“บอสไม่เข้าบริษัทค่ะ คะ...คุณมีธุระอะไรฝากดิฉันเอาไว้ได้นะคะ” ไชน่าพยายามข่มอารมณ์ให้เย็น เกิดมาไม่เคยพบเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้มาก่อน แม้ผู้เป็นนายของเธอจะขึ้นชื่อเรื่องเสือผู้หญิง แต่ก็ไม่เคยมีสาวคนไหนกล้าบุกมาถึงที่ทำงานเลยสักครั้ง

“เป็นแค่ลูกจ้าง! อย่ามาสะเออะ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?” เดซีหันไปมองด้วยสายตาเหยียดๆ

“เอ่อ...คุณเป็นใครเหรอคะ” ผู้ช่วยเลขาถามอย่างอยากรู้ ‘พระเจ้า! อย่าบอกนะว่าเป็นคนรักของบอสน่ะ นิสัยแบบนี้มาดามเอลลีคง ไม่ปลื้มแน่!’

“ฉัน...เดซี ฮอลลี ไงนังโง่” เดซีสบถอย่างหัวเสียแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าตึงๆ

ไชน่าถึงบางอ้อทันที! ที่รู้ว่าสาวที่มาทำเปรี้ยวใส่เป็นใคร จึงรีบล้วง มือถือมากดต่อสายหาผู้เป็นนาย

[ว่าไงไชน่า?] คาเรนเทียที่กำลังขับรถ กดรับสายพร้อมกับเปิดสปีกเกอร์โฟน

[คะ...คุณเดซี ฮอลลี บุกมาหาบอสที่ห้องค่ะ ท่าทางจะโมโหมาก แถมยัง...เอ่อ...พูดจาไม่ค่อยดีด้วยค่ะ] ไชน่าบอกอย่างรู้สึกแย่

[ตอนนี้กลับไปแล้วใช่ไหม] คาเรนเทียถามก่อนจะเหลือบไปมอง แม่กระต่ายน้อยว่ามีอาการอย่างไร เพราะเลขาใหญ่สื่อสารด้วยภาษาอังกฤษ

[ค่ะ] ไชน่าขานรับ

[โอเค! ขอบใจมาก เดี๋ยวฉันจัดการต่อเอง] คาเรนเทียกดวางสาย ก่อนจะรีบโทร. หาคนสนิทต่อ

เมลิสสาแสร้งทำไม่สนใจ หันมองวิวข้างทางนู่นนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย

ตู๊ด...ตู๊ด...

[ครับบอส] ปลายสายที่นั่งอยู่ในรถตู้ที่ขับไปก่อน ขานรับ

[เมื่อคืนนายโทร. ไปยกเลิกนัดเซ็นสัญญากับทาง ฮอลลี กรุ๊ปหรือยัง?] คาเรนเทียถามอย่างสงสัย

[โทร. แล้วครับ]

[คุยกับใคร?]

[เลขาของคุณเดซีครับ]

[เยี่ยม! เมื่อกี้เธอเพิ่งจะบุกไปหาฉันที่บริษัทมา] คาเรนเทียกลอกตาอย่างเพลียๆ

[พระเจ้า!] ปลายสายอุทานอย่างตกใจ ไม่คิดไม่ฝันว่าเดซีจะกล้าบ้าบิ่นได้ถึงขนาดนี้

[ใช่!] คาเรนเทียบอกอย่างรู้สึกเซ็งๆ

[แล้วบอสจะให้ผมทำยังไงครับ]

[โทร. ไปบอกว่าฉันไปทำธุระที่ต่างประเทศอีกหนึ่งอาทิตย์ถึงจะกลับ]

[ได้ครับ! ผมจะโทรเดี๋ยวนี้เลย]

[อย่าให้สร้างปัญหาอีก ฉันไม่ชอบให้ผู้หญิงคนไหนไปวุ่นวายที่ทำงาน] คาเรนเทียกำชับด้วยน้ำเสียงตึงๆ ก่อนจะกดวางสาย

เมลิสสาที่แอบฟังการสนทนา รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ เกี่ยวกับสาวที่ชื่อเดซี ‘หรือว่าเธอจะเป็นคนรักของเขานะ? พระเจ้า! แบบนี้เธอก็ซวยน่ะสิ’

“ขอโทษที่คุยเรื่องงานในวันออกเดตของเรา” คาเรนเทียหันไปบอกเมื่อเห็นสาวเจ้าเงียบไป

“ไม่ใช่ออกเดตสักหน่อยค่ะ เราแค่พาคุณเดือนนภาไปเที่ยวก็แค่นั้น” เมลิสสาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ราวกับไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร แต่ว่าภายในใจกลับคิดไปต่างๆ นานา

“จริงเหรอ? แต่ฉันว่ามันมากกว่านั้นนะ” คาเรนเทียเอ่ยหยอก

“งั้นก็แล้วแต่ท่านจะคิดเถอะค่ะ” เมลิสสาบอกก่อนจะเบือนหน้าไปมองข้างอย่างไม่สนใจ

“สวัสดีครับ” คาเรนเทียยิ้มให้พนักงานสาวอย่างคุ้นเคย เพราะมักจะมาซื้อชุดเครื่องเพชรที่นี่ส่งไปให้กับมารดาในโอกาสต่างๆ อยู่เป็นประจำ

“เอ่อ...พาคนรักมาดูแหวนหรือเปล่าคะ” ผู้จัดการสาวส่งยิ้มหวานไปให้กับสาวน้อยแสนสวยที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ใช่ครับ / ไม่ใช่ค่ะ” คาเรนเทียขานรับ แต่เมลิสสาปฎิเสธ

“คือ...เธอเป็นคนขี้อายน่ะครับ” คาเรนเทียรีบแก้

“เอ่อ...หนูขอไปหาคุณเดือนนะคะ” เมลิสสาบอกอย่างเริ่มใจคอไม่ดี กลัวเหลือเกินว่าอีกฝ่ายจะซื้อของมีค่าให้กับเธอ

“ไม่! ฉันพาเธอมาดูแหวนนะมิรา” คาเรนเทียบอกเสียงเข้มพร้อมกับจับข้อมือบางเอาไว้มั่น

“ตะ...แต่หนูไม่อยากได้ค่ะ” เมลิสสาพยายามแกะมือออก แต่ก็ไม่เป็นผล

“แต่ฉันอยากให้ โอเค้!” คนที่กำลังอารมณ์ดีเริ่มหน้าตึงขึ้นมานิดๆ ‘อะไรกันวะ? ผู้หญิงคนอื่นเขามีแต่ออดอ้อนอยากได้เพิ่ม แต่ยัยซื่อบื้อนี่ กลับไม่อยากได้’

“ไม่ค่ะ” เมลิสสาส่ายหน้ารัวๆ ร้อยก็ไม่เอา พันก็ไม่เอา ‘แพงหูดับขนาดนี้ จะให้เธอใส่ไปอวดใครกัน วันๆ ก็หั่นผักจัดจานอยู่แต่ในครัว’

ในเมื่อขู่ก็แล้ว บังคับก็แล้ว ไม่ได้ผล คาเรนเทียจึงเปลี่ยนมาใช้มุกที่เคยดูในหนังกับสาวเจ้า “ที่รัก...ได้โปรด ผมอยากจะซื้อให้คุณจริงๆ”

เจ้าพ่อคนดังแห่งกรุงมอสโกเอ่ยเสียงดัง ทำเอาพนักงานและลูกค้า ที่อยู่ในร้านพากันหันมามองสาวที่ถูกเรียกว่า ที่รัก ทันใด

“อย่าเสียงดังสิคะ คะ...คนหันมามองกันใหญ่แล้ว” เมลิสสาบอกพร้อมกับพยายามสะบัดข้อมือออกจากการจับกุมของอีกฝ่าย

“งั้นก็อย่าขัดใจฉันสิ” คนหล่อพ่อรวยตีมึน

เมลิสสากัดปากแน่นก่อนจะเอ่ยประชดคนอวดรวย “ก็ได้ค่ะ งั้นหนูขอแหวนสามวงเลยนะคะ”

“แหม...ให้เหมาหมดร้านเลยยังได้จ้ะคนดี” คาเรนเทียอมยิ้มกับท่าทางฮึดฮัดของสาวเจ้า

“วะ...วงเดียวก็พอค่ะ แล้วก็ขอวงที่ไม่มีเพชร” เมลิสสารีบบอกพนักงาน เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำจริง

“เอ่อ...คือเธอเป็นคนมีอารมณ์ขันน่ะครับ” คาเรนเทียบอกพนักงาน ก่อนจะรีบจูงมือสาวเจ้าเดินเข้าไปดูเพชรคอลเลคชันต่างๆ ในตู้โชว์ ท่ามกลางสายตาของใครต่อใครที่จ้องมองมาอย่างสนใจ