ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 23

ช่วงสายของวันต่อมา...

“พร้อมหรือยังมิรา” คาเรนเทียที่เดินไปเตรียมอุปกรณ์ตกปลามาเสร็จ หันมาเอ่ยถาม พร้อมกับมองสำรวจสาวเจ้าที่แต่งตัวทะมัดทะแมง ซึ่งก็ดูน่ารักไปอีกแบบ

“อยากค่ะ” เมลิสสาขานรับก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ที่มีแซนด์วิช เนื้อย่างกับน้ำจิ้มซีฟู้ด น้ำดื่ม ผลไม้ที่เก็บมาเมื่อวาน รวมไปถึงเบียร์อีกหกกระป๋องใหญ่ที่พ่อเทพบุตรสุดหล่อกำชับว่าอย่าลืม!

คาเรนเทียรับกระเป๋าเป้ที่ใส่เสบียงมาสะพาย แล้วส่งกระเป๋าที่ใส่ผ้าปูสำหรับนั่งปิกนิกไปให้สาวเจ้าถือ จากนั้นก็หันไปพยักหน้าให้ลูกชายที่นั่งอยู่เตรียมตัว “โอเค! ไตรตั้นพร้อมหรือยัง”

“โฮ่งๆ” จอมดื้อขานรับราวก่อนจะวิ่งออกไปรอที่ด้านนอก

“มื้อเย็นคุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ” เมลิสสาเอ่ยถามพร้อมกับสะพายถุงผ้าเดินตามไตรตั้นไป

“อืม...ฉันอยากทานสเต๊กปลาหากเราตกได้นะ แต่ถ้าไม่ได้ก็เป็น สเต๊กเนื้อแล้วกัน” คาเรนเทียบอกก่อนจะกดรหัสล็อกประตูด้านหน้า

“หนูหวังว่าเราจะเจอเห็ดแชมปิญองหรือไม่ก็เห็ดหอมค่ะ” เมลิสสาบอกอย่างเต็มไปด้วยความหวัง

“ต้องเจอสิ! เมื่อวานฉันเห็นออกอยู่นะ แต่ไม่ได้เก็บมาด้วย” เจ้าถิ่นบอกก่อนจะออกเดินนำทาง

“โห...เยี่ยมไปเลยค่ะ ที่นี่เป็นป่าที่สมบูรณ์จริงๆ” เมลิสสาเดินตามร่างสูงไปติดๆ ขณะที่จอมดื้อเดินรั้งท้ายคอยระวังหลังให้

“ใช่! ฉันถึงรักที่นี่ยังไงล่ะ” คาเรนเทียยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ เมื่อนึกไปถึงคำที่ใครต่อใครต่างก็ขนานนามเขาว่าเป็นไฮโซตัวพ่อที่ชอบความศิวิไลซ์และความหรูหรา แต่มีไม่กี่คนที่รู้ว่า จริงๆ แล้วเขาเป็นคนง่ายๆ และติดดินมากที่สุดคนหนึ่ง

“โฮ่งๆ” จอมดื้อที่เดินตามหลัง ส่งเสียงเห่าอย่างเห็นด้วย

“แกก็รักที่นี่ด้วยงั้นเหรอไตรตั้น” คาเรนเทียหันกลับไปมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างขำๆ

เมลิสสาหัวเราะเบาๆ กับความน่ารักของไตรตั้นที่ชอบเดินตามหลังเธอไปทุกหนทุกแห่ง ตั้งแต่ตอนที่ตื่นนอน กระทั่งตอนนี้ก็ยังคงตามอยู่

ประเทศอังกฤษ...ร้านสิงโตดุ หลังจากที่คริสเตียนโน่ทราบว่าญาติผู้พี่แอบพาเมลิสสาหนีมาเที่ยวที่อังกฤษ ก็รีบบินตามมาติดๆ แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่รู้ว่าทั้งสองไปเที่ยวที่ไหนจึงเปลี่ยนแผน แล้วนัดเพื่อนร่วมรุ่นพบปะกันแทน

“สวัสดีครับพี่เชค” คริสเตียนโน่ทักทายพี่ใหญ่ของฟีนิกซ์ ซึ่งเป็นเจ้าของสโมรสรฟุตบอลดังของอังกฤษ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“อ้าว! คริส ไปไงมาไงเนี่ย?” เชคาริกละสายตาจากมือถือ แล้วหันไปมองคนที่เดินมาในร้านอย่างรู้สึกอึ้งนิดๆ

“พอดีผมนัดคารอสกับอลันเอาไว้น่ะครับ”

“จะว่างเหรอ?” เชคาริกขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

“แหม...ว่างสิครับ ผมนัดเอาแล้ว ว่าแต่พี่คาเรนมาหาพี่เชคบ้างหรือเปล่า” คริสเตียนโน่ถามก่อนจะเข้าไปนั่งที่โต๊ะกับอีกฝ่าย

“ไม่เห็นโผล่มาเลย ได้ข่าวว่ามีคนรักเป็นของตัวเองแล้วนี่” พี่ใหญ่ของฟีนิกซ์เอ่ยยิ้มๆ

“ใช่ครับ! คนนี้ทั้งรักทั้งหวงเลย” คนที่รู้เยอะรีบยืนยัน

“ไม่น่าเชื่อ! นี่ถ้ามาดามเอลลีรู้คงจะดีใจแน่ๆ” เชคาริกบอกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“จริงสิครับ เห็นว่าพยายามจะหาคู่ให้พี่คาเรนมาหลายครั้งแล้ว นี่ถ้ารู้ข่าวเรื่องของเมลิซ่าล่ะก็ คงจะรีบจัดงานแต่งให้แน่ๆ”

“อืม! พี่ว่า...เรื่องนี้เราให้คาเรนเป็นคนบอกเองดีกว่านะ” เชคาริกรีบดักทาง

“คะ...ครับ” คนที่ตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมมารดาของญาติผู้พี่ที่คฤหาสน์ เกรซ ก็เอ่ยรับอย่างแกนๆ

“แล้วนี่มางานหรือว่ามาเที่ยว?” เชคาริกรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากไปจุดประกายต่อมเสือก เอ๊ย! ต่อมเผือก ของตัวจุ้นประจำกลุ่ม

“มาเที่ยวครับ” คริสเตียนโน่ตอบก่อนจะหันไปสั่งเบียร์กับพนักงานเสิร์ฟที่เดินเข้ามารับออเดอร์

“ซานโดรเป็นไงบ้าง” เชคาริกถามถึงเพื่อนรักที่หายหน้าหายตาไป

“ยังไม่กลับจากไทยเลยครับ”

“แปลกนะ! ครั้งนี้อยู่นานกว่าทุกครั้งเลย”

“ครับ แต่วันก่อนก็ยังโทรมากำชับผมให้บอกพี่คาเรนโทร. ไปเคลียร์กับพี่แพททริก” คนที่เป็นตัวเชื่อมระหว่างสามกลุ่มรีบบอก

“สรุปคือเคลียร์กันแล้วใช่ไหม?” เชคาริกถามย้ำ

“เคลียร์แล้วครับ”

“โอเค! ค่อยโล่งใจหน่อย”

“นี่รูปของสาวที่พี่คาเรนพาไปอยู่ด้วยครับ” คนที่ปล่อยข่าวเบื้องลึกให้ทุกคนในกลุ่มทราบ รีบโชว์หลักฐาน

“พระเจ้า!” เชคาริกถึงกับอุทานเสียงดัง เมื่อเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มที่ดูราวกับเด็กสาวอายุ 17-18 ปี

“ตอนแรกผมนึกว่าเธอจะหน้าเหมือนน้องพิม แต่ที่ไหนได้ สวยหวานคนละแบบเลย แถมยังทำอาหารอร่อยด้วยนะครับ” คริสเตียนโน่เอ่ยชม ว่าที่พี่สะใภ้

“แบบนี้ก็เยี่ยมเลยสิ ว่าแต่เด็กสาวคนนี้อายุเท่าไหร่เหรอ?” เชคาริกถามอย่างอดไม่ได้

“อายุ 20 ปี ครับ” คริสเตียนโน่ตอบยิ้มๆ

“โห...งั้นคาเรนก็ได้เมียเด็กที่สุดในกลุ่มน่ะสิ” เชคาริกเอ่ยแซว ทั้งที่ไม่เชื่อว่าเด็กสาวจะอายุครบ 20 ปีแล้ว

“ใช่ครับ! ผมก็อยากมีแบบนี้สักคน”

“ขอให้เจอเร็วๆ นะ” เชคาริกอวยพร

“ขอบคุณครับ ว่าแต่พี่เชคเคยทานเมนูนี้หรือเปล่าครับ” คริสเตียนโน่ถามก่อนจะยื่นมือถือให้อีกฝ่ายดูเมนูอาหารที่ติดใจ

“อืม...ยังไม่เคยเลย” เชคาริกส่ายหน้าเบาๆ ขณะจ้องมองเท้าไก่ที่ตุ๋นจนเปื่อยกับน้ำซุปข้นๆ ราดบนเส้นสีขาวๆ เล็กๆ อย่างรู้สึกคุ้นๆ ว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“จริงๆ วันนี้ผมตั้งใจว่าจะมาขอสูตรจากอลันน่ะครับ”