ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 4

“ไม่ต้องมาบีบน้ำตา” คาเรนเทียบอกคนที่กำลังบ่อน้ำตาแตกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ‘นี่เธอไม่รู้ตัวหรือไงวะ ว่าโชคดีขนาดที่ไหนที่ได้ขึ้นเตียงกับคนอย่างคาเรนเทีย บาร์เลนเซนต์’

“ฮึก...คะ...คุณพาหนูมาที่นี่ทำไม” เมลิสสาถามอย่างไม่เข้าใจ เธอคิดว่าทุกอย่างมันน่าจะจบแล้ว แต่เปล่าเลย เขากลับพาเธอมายังประเทศที่เธอไม่รู้แม้กระทั่งภาษา

“เธอลืมไปแล้วเหรอว่าต้องรับผิดชอบอะไรฉัน”

“ฮึก...เมื่อคืนหนูก็ชดใช้ให้ท่านไปแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง มันยัง...”

“ยังไม่พอ! เพราะฉัน...เอ่อ...เพิ่งจะไปพบแพทย์มา และเขาบอกว่ามันอาจจะใช้งานไม่ได้ถาวร หรือใช้ได้เป็นบางครั้ง ไม่รู้สิ! ต้องรอดูอาการไปจนกว่าจะครบหนึ่งเดือน!” คนที่ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งจะเคยโกหกเป็นครั้งแรก พยายามหยิบยกเหตุผลขึ้นมาอ้าง

“หมายความว่า...” เมลิสสาหยุดร้องไห้แล้วรอฟังชะตากรรมของตัวเองอย่างตั้งใจ เพราะต่อให้เธอหนียังไง เชื่อว่าเขาก็ต้องตามหาจนเจอ สู้ชดใช้ให้มันจบๆ ไปคงจะดีกว่า

“เธอต้องอยู่กับฉันที่นี่ เพื่อชดเชยต่อความสุ่มเสี่ยงที่ฉันอาจจะสูญเสียของรักของหวง หากว่ามันจะใช้งานไม่ได้”

“ถะ...ถ้าครบหนึ่งเดือนแล้ว ทุกๆ อย่างเป็นปกติ คุณจะ...”

“เธอกลับอังกฤษได้เลย”

“ละ...แล้วงานที่...”

“ไม่ต้องห่วง เธอจะได้ทำงานที่ PD กาสิโนเหมือนเดิม ฉันรับรอง” คาเรนเทียให้คำมั่น

“งั้นหนูต้องทำอะไรบ้างคะ” เมลิสสายกมือขึ้นปาดน้ำที่หางตาทิ้ง พยายามยอมรับชะตากรรมที่มิอาจหลีกเลี่ยง

คนเจ้าเล่ห์แอบจุดพลุฉลองในใจ ที่สาวตรงหน้ายอมเข้าใจอะไรง่ายๆ “ไม่ต้องทำอะไร แค่ตอบสนองฉันบนเตียงเหมือนเมื่อคืนก็พอ”

“มะ...มันไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอคะ” เมลิสสาน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง หลังรู้ว่าเขาจะทำแบบนั้นกับเธออีก

“แล้วเธอจะให้ฉันไปทำกับใครฮะ? ถ้าเกิดตอนที่ขึ้นเตียงกับสาวแล้วมันใช้งานไม่ได้ ฉันคงต้องสั่งฆ่าคู่นอนปิดปาก เพื่อกันไม่ให้พวกหล่อนเอาเรื่องที่น่าอับอายนี้ไปพูดต่อ อย่างงั้นสิ?” คาเรนเทียเลิกคิ้วถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะซีเรียส

“ฮือๆๆ” เมลิสสาปล่อยโฮออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ หลังรู้ว่าจะต้องเป็นตัวทดสอบเรื่องบนเตียงให้กับอีกฝ่ายไปจนกว่าจะครบหนึ่งเดือน

“จะร้องทำไม มีผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพันที่อยากมาอยู่ตรงนี้”คาเรนเทียกลอกตาอย่างเซ็งๆ

“ตะ...แต่หนูรับคุณไม่ไหว” คนที่ยังเจ็บ จุก และร้าวระบมไปทั้งเนื้อทั้งตัว บอกเสียงสั่น

“แรกๆ ก็แบบนี้แหละ อีกเดี๋ยวก็ชิน” คาเรนเทียบอกพลางยักไหล่ทั้งสองข้างขึ้น ประหนึ่งว่ามันคือเรื่องปกติที่ผู้หญิงทุกคนจะต้องเจอะเจอ

“แต่หนูไม่...” เมลิสสากำลังจะอ้อนวอนขอความเห็นใจจากพ่อเทพบุตรสุดหล่อ แต่เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน

ก๊อกๆ

“เข้ามา” คาเรนเทียเอ่ยอนุญาต ก่อนจะดึงคนเจ้าน้ำตาเข้ามากอดแนบอก เพราะกลัวว่าเธอจะอายแม่บ้านของตน

“ค่ะ” อันนา เมดสาว วัย 38 ปีที่อยู่ดูแลตระกูลบาร์เลนเซนต์มานานขานรับ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับหลานสาว ไมย่า อายุ 21 ปี ยกอาหารตามเข้าไปในห้อง

“จัดเสร็จแล้วก็ออกไป” คาเรนเทียรับรู้ถึงอาการสั่นนิดๆ ของสาวในอ้อมกอด ก็อดสงสารไม่ได้

“ค่ะท่าน” อันนาหันไปพยักหน้ารับ แล้วเร่งมือจัดอาหารต่อ

ไมย่าที่เพิ่งจะมาทำงานได้ไม่ถึงปี แอบเหลือบมองสาวร่างเล็กที่ใบหน้าสะสวยในอ้อมกอดของผู้เป็นนายก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ‘พระเจ้า!คุณคาเรนแอบกินเด็กหรือเนี่ย?’

“เธอมีไข้ เดี๋ยวทานข้าวก่อนแล้วค่อยทานยา” คาเรนเทียกระซิบบอกที่ข้างหูเบาๆ อย่างเป็นห่วง

“ฮึก...หนูไม่หิวค่ะ” คนที่ยังทำใจรับไม่ได้ บอกพร้อมกับดันร่างสูงให้ออกห่าง

“มิรา! ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซากนะ” คาเรนเทียหน้าตึงขึ้นมาทันทีทันใดที่อยู่ๆ ก็ถูกผลักออกราวกับว่ารังเกียจสัมผัสของตน

“ฮึก...” เมลิสสาขยับไปอยู่อีกฝั่งของเตียงอย่างรู้สึกหวาดกลัว

“ออกไป!” คาเรนเทียหันไปบอกแม่บ้านกับเมดสาวเสียงดังลั่น

“ค่ะท่าน” อันนากับไมย่ารีบแจ้นไปที่ประตูด้วยสีหน้าตื่นๆ

คลิก! ทันทีที่เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น คาเรนเทียก็เดินอ้อมเตียงไปกระชากร่างบางเข้ามาหาตัวทันที