ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 5

“ดิฉันเอาอาหารไปอุ่นค่ะ” อันนายกถาดใส่อาหารเดินเข้ามาพร้อมกับไมย่าด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“วางไว้ตรงนั้น เดี๋ยวฉันจะจัดการต่อเอง” คาเรนเทียหันไปบอก

“ค่ะ” อันนากับไมย่าวางถาดเอาไว้ที่โต๊ะ แล้วรีบพากันเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

“ฮึก...หนูกำลังจะกินค่ะ” เมลิสสาบอกทั้งน้ำตา พร้อมกับขยับออกห่างจากร่างสูง

“มานั่งตรงนี้” คาเรนเทียถอนหายใจอย่างรู้สึกเพลียๆ ที่สาวเจ้าหวาดกลัวตนจนเกินเหตุ

“ยะ...อย่าทำอะไรหนูอีกเลยนะคะ” คนที่ไม่มีทางหนีและทางสู้ รีบยกมือไหว้ขอความเห็นใจ

“จะมาดีๆ หรือว่าจะต้องรอให้ฉันโมโหก่อนแล้วค่อยมา” คาเรนเทียขู่ก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะ แล้วหยิบจานใส่อาหารออกวางรอ เมลิสสาทำใจเดินตามเข้าไปนั่งอย่างว่าง่าย เมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย

“กินซะ! จะได้กินยาต่อ” คาเรนเทียบอกก่อนจะดึงเก้าอี้มานั่งกินอาหารด้วย เพื่อให้สาวเจ้าผ่อนคลาย

“ค่ะ” เมลิสสาพยักหน้ารับ แล้วหยิบช้อนมาตักซุปครีมเห็ดชิม

“เธอชอบอาหารอะไร?” คาเรนเทียถามพร้อมกับยกจานที่ใส่เนื้อสเต๊กชั้นดีมาหั่นให้สาวเจ้า

เมลิสสามองการกระทำของคนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอย่างรู้สึกมึนงง“อะ...อาหารไทยค่ะ”

“เป็นลูกครึ่งไทยงั้นเหรอ” คาเรนเทียแสร้งถามทั้งๆ ที่เพิ่งจะเปิดอ่านแฟ้มประวัติของสาวเจ้ามาเมื่อครู่

“ค่ะ” เมลิสสาพยักหน้ารับ

“ฉันเสียใจด้วยนะ เรื่องพ่อกับแม่ของเธอ” คาเรนเทียเอ่ยพลางลูบไล้ที่ข้อมือบางเบาๆ อย่างปลอบโยน

“ขอบคุณค่ะ” เมลิสสายิ้มบางๆ ให้กับชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่

“เธอชอบเมนูไหนเป็นพิเศษ” คาเรนเทียถามก่อนจะปล่อยมือจากสาวเจ้า แล้วยกสเต๊กที่หั่นเสร็จไปวางให้

“หมายถึงอาหารไทยเหรอคะ” เมลิสสาหยิบส้อมมาจิ้มเนื้อนุ่มๆ ที่ อีกฝ่ายหั่นให้ ขึ้นมากินอย่างรักษามารยาท

“ใช่” คาเรนเทียยิ้มก่อนจะลงมือหั่นสเต๊กของตัวเอง

“เอ่อ...ขนมจีนน้ำยาป่าที่ใส่...เอ่อ...เท้าไก่ค่ะ” คนที่โตมากับอาหารไทยหลากหลายเมนูบอกด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข

“โอ้พระเจ้า! ไก่ทั้งตัว เธอใส่แต่เท้าของมันแค่นั้นเหรอ?” คาเรนเทียขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

“ค่ะ” เมลิสสาอมยิ้มบางๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มทำหน้าเหวอ

“ฉะ...ฉันไม่มีทางจะกินมันลงแน่ๆ”

“คิกๆๆ” เมลิสสาหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของอีกฝ่าย

“มีรูปให้ดูไหม?” คนที่ยังไม่หายคาใจกับเมนูสุดแปลกถามขึ้นอีกครั้ง

“มีค่ะ อยู่ในมือถือของหนู” เมลิสสาบอกพลางมองหามือถือของตัวเองที่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน

“อยู่นี่” คาเรนเทียเดินไปหยิบมือถือที่ชาร์จทิ้งไว้ มาส่งให้

“ขอบคุณค่ะ” เมลิสสารับมา แล้วรีบกดรหัสปลดล็อกหน้าจอ

“ถ้าเธอส่งข้อความบอกใครเกี่ยวกับเรื่องของเรา สาบานได้ว่าพรุ่งนี้คนคนนั้นจะต้องตาย” คาเรนเทียเอ่ยดักทาง

“หนูจะไม่บอกใครค่ะ สะ...สัญญา” เมลิสสาให้คำมั่น

“ฉันไม่ชอบคนผิดสัญญา เธอจะอยู่ที่นี่ในฐานะผู้หญิงของฉัน อันนาจะเป็นเพื่อนกับเธอ หวังว่าหนึ่งเดือนต่อจากนี้เราจะอยู่กันโดยไม่มีปัญหา”

“เอ่อ...แล้วคุณจะฆ่าหนูไหม ถ้าเกิดว่าครบหนึ่งเดือนแล้ว ตรงนั้น...มันไม่ปกติ” เมลิสสากัดฟันถามอย่างอยากรู้

“ฉันจะไม่ทำอะไรถ้าเธอทำตัวน่ารักๆ”

“จริงๆ นะคะ”

“จริง! เจอรูปเมนูโปรดของเธอหรือยัง” คาเรนเทียรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะกลัวว่าสาวเจ้าจะรู้ว่าจริงๆ แล้วตนไม่ได้เป็นอะไร แถมยังคึกคักกว่าทุกๆ ครั้งเสียด้วยซ้ำ

“นี่ค่ะ” เมลิลสาส่งมือถือให้อีกฝ่ายดูเมนูโปรด

“พระเจ้า! ไม่อยากจะเชื่อ เธอกินมันลงได้ยังไงกัน” คาเรนเทีย อ้าปากค้างอย่างรู้สึกช็อก ที่เห็นเท้าไก่นับสิบ! ซ้อนทับกันอยู่ในชามใบใหญ่

“มันเป็นเมนูที่หนูชอบที่สุดค่ะ” เมลิสสาบอกอย่างรู้สึกขำ กับคนไทยมันคงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่กับคนต่างชาติคงเป็นอะไรที่พิลึกน่าดู

“อร่อยงั้นเหรอ?”

“ค่ะ แต่คุณอาจจะไม่ชอบ”

“ฉันอาจจะชิมตรงส่วนที่เป็นน้ำซุปดู” คนที่พยายามจะซึมซับตัวตนของสาวตรงหน้า บอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“คิกๆๆ” เมลิสสาหลุดหัวเราะออกมาอย่างเบรกไม่อยู่ กับคำตอบที่เหมือนกับมีใครสักคนไปบังคับให้เขาต้องกิน!

“ฉันพูดจริงๆ นะ”