ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 6

ครึ่งชั่วโมงต่อมา... Hotel National

Aston Martin สีแดงสดเคลือบแก้ว รุ่น Vulcan (มีเพียง 24 คัน ในโลก) แล่นเข้ามาที่หน้าโรงแรมหรูใจกลางกรุงมอสโกด้วยความเร็ว

เมลิสสาจ้องมองความงดงามของยุคเก่าอย่างรู้สึกหลงใหล

“สวัสดีครับคุณคาเรน ว้าว! วันนี้พาเอ่อ...” ผู้จัดการโรงแรมเอ่ยทักทายลูกค้าวีไอพี ก่อนจะสะดุดสายตาเข้ากับหญิงสาวข้างกาย

“ผมพาคนรักมาดินเนอร์ครับ” คาเรนเทียบอกพร้อมกับโอบกระชับเอวบางเข้าหาตัว

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับที่เลือกโรงแรมของเรา” ผู้จัดการโรงแรมก้มโค้งนิดๆ ก่อนจะผายมือเชิญ คาเรนเทียอมยิ้มบางๆ ก่อนจะพาสาวข้างกายเดินตามเข้าไปด้านใน

เมลิสสารู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า เธอไม่รู้หรอกว่าทั้งสองพูดคุยหรือทักทายอะไรกัน รู้เพียงแค่ว่าการกระทำที่เขาแสดงออกมันทำให้เธอรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก “เอ่อ...ที่นี่สวยจังเลยนะคะ”

“ใช่ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วฉันจะพาไปเดินชมสถานที่สำคัญๆ ของที่นี่ต่อ” คาเรนเทียบอกอย่างอารมณ์ดี แม้จะแอบหงุดหงิดนิดๆ ที่เห็นเหล่าพนักงานและคนอื่นๆ จ้องมองสาวข้างกายนานๆ

“ค่ะ” เมลิสสายิ้มรับก่อนจะเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ที่อีกฝ่ายขยับให้

“ไม่รู้ว่าเมนูที่ฉันสั่งไว้ จะสู้ซุปเท้าไก่ของเธอได้หรือเปล่า ยังไงก็...ฝืนๆ ทานไปก่อนแล้วกัน” คาเรนเทียกระซิบหยอกเพื่อให้สาวเจ้าผ่อนคลาย

“คิกๆๆ” เมลิสสาหัวเราะเบาๆ กับคารมของหนุ่มตรงหน้าที่ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีเวอร์ชั่นนี้

“ขออนุญาตครับท่าน” พนักงานเสิร์ฟเอ่ยขึ้นหลังจากที่ลูกค้าวีไอพีของร้าน นั่งลงที่โต๊ะ

“เชิญ” คาเรนเทียพยักหน้าให้พนักงานรินไวน์ที่โทรมาสั่งให้เปิดเอาไว้เมื่อชั่วโมงก่อน

เมลิสสาคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อได้ยินเสียงเปียโนและเชลโล บรรเลงเพลง Perfect ของ Ed Sheeran ที่เธอชื่นชอบ ขณะที่อาหารเมนูต่างๆ ถูกวางลงบนโต๊ะ ท่ามกลางสายตาของของหนุ่มหล่อที่เอาแต่จ้องมองเธอเหมือนจะกลืนกิน และนั่นทำให้ภาพต่างๆ ที่เปลือยบนเปล่าบนเตียงของเขากับเธอ แทรกผ่านเข้ามาฉายซ้ำในม่านตาอีกครั้ง

“เธอสวยมากๆ เลย”

“ขอบคุณค่ะ” เมลิสสารู้สึกเหมือนตัวเองจะละลายหายไปในอากาศเสียให้ได้

“พระเจ้า! ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่นั่งอยู่กับสาวที่สวยที่สุดในห้องอาหารแห่งนี้คือพี่คาเรน” คริสเตียนโน่ บาร์เลนไทน์ (หนึ่งในสมาชิกฟีนิกซ์ #ฟีนิกซ์ 2) ที่เพิ่งจะกลับมาจากไทยมาถึงมอสโกเมื่อชั่วโมงก่อน เอ่ยแซว หลังจากที่เห็นญาติผู้พี่เดินเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกับสาวไซซ์มินิที่สวยจน...หยุดสิ่งมีชีวิตในห้องอาหารแห่งนี้ ให้ลืมหายใจกันไปชั่วขณะ

“คริส!” คาเรนเทียหันไปมองอย่างรู้สึกตกใจ ไม่คิดว่าจะมาเจอ อีกฝ่ายที่นี่ (ตระกูลบาร์เซนต์กับตระกูลบาร์เลนไทน์เป็นตระกูลพี่-ตระกูลน้องที่เก่าแก่ที่สุดของมอสโก ซึ่งคบหากันมานานหลายชั่วอายุคน จนกระทั่งมาถึงรุ่นของ ‘วินเซ่น’ บิดาของคาเรนเทีย กับ ‘ดันเต้’ บิดาของคริสเตียนโน่ในปัจจุบัน)

“ใช่! ผมเองครับ” คนหล่อหน้าทะเล้นที่อายุน้อยกว่าสองปี ทำเนียนดึงเก้าจากโต๊ะข้างๆ มานั่งจ้องมองคู่เดตของญาติผู้พี่ด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม

“เราย้ายร้านกันเถอะ” คาเรนเทียบอกพร้อมกับเตรียมจะลุกขึ้น

“สาบานว่าถ้าพี่ทำแบบนั้น ผมจะตามพี่ไปทุกที่เหมือนเงาตามตัวเลย” คริสเตียนโน่รั้งแขนของญาติผู้พี่ให้นั่งลงเช่นเดิม

“ให้ตายสิ! ฉันพาสาวมาออกเดตอยู่นะ” คาเรนเทียบอกด้วยสีหน้าตึงๆ ไม่ชอบสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองผู้หญิงของตน

“อย่ามานอกเรื่องครับ รีบๆ แนะนำสาวคนนี้ให้ผมรู้จักเร็ว”คริสเตียนโน่บอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

คาเรนเทียถอนหายใจ ก่อนจะกัดฟันเอ่ยแนะนำ “นี่เมลิสสา แอนดิสัน เป็นคนรักของฉัน ส่วนนี่ คริสเตียนโน่ บาร์เลนไทน์ เป็นญาติที่กำลังจะเลิกคบหากันเร็วๆ นี้”

“ฮ่าๆๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับเมลิซ่า เรียกผมว่าคริสก็ได้ครับ” คนหน้ามึนหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ รีบส่งมือไปจับทักทายกับสาวสวย

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณคริส” เมลิสสาเอื้อมไปจับอย่างรู้สึกอายและขำที่อีกฝ่ายเรียกเธอว่าเมลิซ่าเหมือนกับคนอื่นๆ

“ฉันว่าแกกลับไปนั่งที่โต๊ะได้แล้ว” คาเรนเทียพยายามข่มอารมณ์ที่เดือดพล่านในใจให้เย็นลง เพราะสายตาของใครต่อใครในห้องอาหารแห่งนี้ กำลังจับจ้องมายังตน

“แหม...ผมมาคนเดียวครับ ขอนั่งด้วยคนสิ” คนที่นานๆ จะได้เห็นญาติผู้พี่ออกอาการหึงหวงสาว จึงเอ่ยหยอกต่ออย่างนึกสนุก

“เฮ้! นี่แกไร้มารยาทไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” คาเรนเทียเริ่มจะหัวเสีย เพราะกะจะทำหวานให้สาวประทับใจ แต่ดันมาเจอคนที่รู้เช่นเห็นชาติกันมาตั้งแต่เด็กเข้าซะก่อน

“คนกันเอง ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ จริงไหมครับเมลิซ่า” คริสเตียนโน่ หันไปขอเสียงสนับสนุนจากหญิงสาว

“เอ่อ...ค่ะ” เมลิสสาตอบเสียงเบา ก่อนจะแสร้งหันไปมองทางอื่นเพื่อหลบสายตาดุๆ ของคนตรงหน้า

“โอ้พระเจ้า! พี่เห็นไหม เธอยิ้มให้ผมด้วย” คริสเตียนโน่แกล้งยั่วเพราะอยากจะเช็กอาการของญาติผู้พี่ที่มีต่อหญิงสาว ที่ไม่แน่ใจว่าอายุจะถึง 19 หรือยัง

“มิรา! อย่า-ยิ้ม-ให้-มัน ส่วนแกถ้ายังเสนอหน้าอยู่นี่ล่ะก็ ได้เห็นดีกันแน่” คาเรนเทียกัดฟันบอกสาวซื่อเสียงเย็น ก่อนจะหันไปคาดโทษญาติผู้น้อง

“ฮ่าๆๆ โอเคๆ ผมขอตัวก่อนนะครับ” คนที่รู้ตัวว่าขืนอยู่ต่อต้องเจ็บหนัก เลยรีบลุกขึ้นพร้อมกับเก็บเก้าอี้เข้าโต๊ะข้างๆ เช่นเดิม จากนั้นก็เดินออกห้องอาหารไปด้วยสีหน้าแช่มชื่น

“พระเจ้า! ฉันขอโทษที่อารมณ์เสีย” คาเรนเทียบอกอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้เสียบรรยากาศ

“ไม่เป็นไรค่ะ” เมลิสสายิ้มให้กำลังใจ