ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 42

คาเรนเทียถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นต่อสายบอกคนสนิทให้ไปจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลและมอบค่าทำขวัญจำนวนหนึ่งให้กับอีกฝ่าย

ทั้งสองปรับความเข้ากันก่อนจะเดินกลับมอสโกในช่วงค่ำ ด้วยท่าทีหวานชื่น ท่ามกลางความมึนงงของคนสนิทและบอดี้การ์ดที่ติดตาม เพราะเมื่อวานผู้เป็นนายคลั่งซะจนทุกคนต่างเครียดไปตามๆ กัน

ช่วงสายของวันต่อมา...มอสโก (รัสเซีย) Barlensent Villa

ทันทีที่ลงจากเครื่องคาเรนเทียก็พาเมลิสสาตรงมาที่คฤหาสน์ อันนาและไมย่ารีบเข้ามาสวมกอดว่าที่นายหญิงของบาร์เลนเซนต์อย่างดีใจ

“ดีใจที่ได้เจอคุณมิราอีกครั้งค่ะ” อันนายิ้มน้ำตาคลอ

“เช่นกันค่ะ” เมลิสสาส่งยิ้มให้สองสาวที่แม้จะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเพียงไม่นาน แต่กลับรู้สึกผูกพันธ์อย่างไม่น่าเชื่อ

“ปลาแซลมอนรมควันที่คุณมิราทำยังอยู่นะคะ” ไมย่ารีบบอก

“ว้าว! แบบนี้ต้องไปชิมแล้วค่ะ” เมลิสสาหัวเราะเบาๆ ที่ทั้งสองยังคงเก็บของที่เธอทำเอาไว้

“ฉันกับมิราจะไปอยู่กระท่อมกลางป่า ช่วยจัดของตามไปให้ด้วย” คาเรนเทียบอกแม่บ้านคนสนิทเสียงอ่อน

“ได้ค่ะท่าน” อันนาพยักหน้ารับเบาๆ

“เอ่อ...แล้วไตรตั้นล่ะคะ?” เมลิสสาถามหาจอมขี้อ้อน

“เดี๋ยวไมย่าพามาให้ค่ะ” เมดสาวบอกก่อนจะวิ่งไปด้านข้างคฤหาสน์อย่างรู้งาน ไม่ถึงนาทีต่อมา สุนัขตัวใหญ่ก็วิ่งนำสาวใช้ออกมาด้วยสีหน้าดีใจ คาเรนเทียอ้าแขนรอรับ เพราะรู้ว่าลูกชายจอมดื้อจะต้องกระโดดใส่ แต่ทว่า...มันกลับพุ่งตรงเข้าไปอ้อนเมลิสสาก่อนเป็นคนแรก ทำเอาสาวใช้และคนติดตามถึงกับกลั้นหัวเราะกันจนตัวสั่น

“อะไรวะ?” คาเรนเทียกลอกตาอย่างเซ็งๆ ที่ถูกเมิน

“คิดถึงนะ” เมลิสสากอดสุนัขตัวใหญ่ที่เข้ามาซบเธอด้วยท่าที ออดอ้อน

“พอเลยๆ” คาเรนเทียดึงสาวเจ้าเข้ามากอด แล้วผลักจอมดื้อออกอย่างรู้สึกหมั่นไส้

“แอนดรู รถเตรียมเสร็จหรือยัง?”

“เสร็จแล้วครับ บอสไปก่อนได้เลย เดี๋ยวผมจะตามไปพร้อมกับ อันนา” แอนดรูตอบยิ้มๆ ก่อนจะเหลือบไปมองไมย่าแวบหนึ่ง แล้วแสร้งเบนสายตาไปทางอื่น

“โอเค! ไปกันเถอะมิรา” คาเรนเทียหันไปชวนสาวเจ้า

“ไตรตั้นตามมาเร็ว” เมลิสสาบอกก่อนจะเดินนำจอมขี้อ้อนไปที่รถฮัมวีคันใหญ่ที่จอดอยู่

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...กระท่อมกลางป่า

อันนากับไมย่าเตรียมหมูกระทะมาต้อนรับเมลิสสา ขณะที่คริสเตียนโน่ก็เดินทางมาร่วมทานด้วย ทุกคนพูดคุยและหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน

คาเรนเทียที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ กำลังเดินจะไปหาเมลิสสาที่นั่งดูทีวีอยู่กับไตรตั้นตรงโซฟา แต่เสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน พอหยิบขึ้นมาเปิดดูก็เห็นว่าเป็นสายของมารดา จึงรีบกดรับ

[ครับแม่]

[คาเรนลูกอยู่ไหน?] เอลลีถามอย่างร้อนใจ

[เอ่อ...ผมอยู่ที่มอสโกครับตอนนี้] คาเรนเทียบอกอย่างรู้สึกผิด ที่หลงลืมบิดากับมารดาไปเสียสนิท

[อะไรนะ?] เอลลีถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

[คือว่า...พอดีผมมีธุระสำคัญก็เลยรีบเดินทางมากระทันหันน่ะครับ] คาเรนเทียรีบออกตัว

[แล้วเรื่องสาวคนนั้นล่ะ?] เอลลีถามเข้าเรื่อง ก่อนจะมองค้อนอดีตสามีที่ขยับเข้ามาฟังการสนทนาแบบใกล้ชิด ทั้งๆ ที่เธอก็เปิดสปีกเกอร์โฟน

[เอ่อ...เธออยู่กับผมครับ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้โทร. ไปบอกพ่อกับแม่] คาเรนเทียบอกพลางหันไปมองแม่กระต่ายน้อยที่นั่งดูหนังตาแป๋วอย่างขำๆ

[ช่างเถอะ! ว่าแต่ดีกันแล้วใช่ไหม?] วินเซ่นเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้

[ครับพ่อ] คาเรนเทียขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างมึนงง เพราะเมื่อช่วงสายตนโทรไปคุยกับบิดาถึงเรื่องต่างๆ แล้ว ก็คิดว่าท่านจะคงเดินทางกลับมอสโกเลย แต่ที่ไหนได้ กลับยังอยู่ที่คฤหาสน์เกรซซะงั้น

[เฮ้อ...โล่งใจ งั้นเปลี่ยนไปนัดทานข้าวด้วยกันอาทิตย์หน้าที่มอสโกเป็นไง?] วินเซ่นรีบเสนอ

[เยี่ยมเลยครับ] คาเรนเทียบอกอย่างเห็นด้วย

[แต่แม่...] เอลลีอึกอักเพราะตอนที่หย่าร้างกับอดีตสามีเธอเคยประกาศเอาไว้ว่าจะไม่กลับไปเหยียบมอสโกอีก

“อะไรกัน! ทำเพื่อลูกแค่นี้ไม่ได้เหรอเอลลี” วินเซ่นต่อว่าอดีตภรรยา

“นี่คุณ! อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะ” เอลลีมองค้อนอดีตสามีอย่าง ขุ่นเคือง

“แล้วคุณจะไปไหม?” วินเซ่นถามกลับอย่างไม่พอใจ