ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 41

“อ๊ะ...” เมลิสสาเดินปลิวตามหลังของอีกฝ่ายไปติดๆ

คาเรนเทียกดรหัสที่แป้นพิมพ์ ไม่ถึงเสี้ยววินาที ประตูบานใหญ่ก็เปิดออก จึงลากร่างบางเดินเข้าไปด้านใน แล้วรีบกดใส่รหัสล็อกที่แป้นพิมพ์ด้านในอีกครั้ง

“ถอดเสื้อผ้าออก” คนที่กำลังถูกไฟหึงหวงเผาไหม้สั่งเสียงดังลั่น

“ฮือๆๆ” เมลิสสารีบขยับหนีอย่างหวาดกลัว

“ไม่ถอดใช่ไหม ได้! เดี๋ยวฉันถอดเอง” คาเรนเทียตรงเข้าไปหาร่างบางอย่างโมโห

“ยะ...อย่าค่ะ” เมลิสสาอ้อนวอน

แคร่กกกกก

คาเรนเทียฉีกเสื้อของสาวเจ้าออกแล้วเอ่ยถามอย่างเต็มไปด้วยเจ็บปวด “ฉันอุตส่าห์เชื่อใจ ยอมให้มีเวลาเธอตามคำขอ สุดท้ายเธอตอบแทนฉันแบบนี้เหรอ!”

“ฮึก...แล้วคุณล่ะ คุณบอกว่าหนูคือคนที่ใช่ แล้วข่าวที่ออกมาวันนี้คืออะไร” เมลิสสารีบยกมือขึ้นปิดหน้าอกที่มีเพียงแต่บราโอบอุ้ม แล้วเอ่ยถามทั้งน้ำตา

“ข่าวบ้าอะไรอีก” คาเรนเทียถามกลับทันใด

“กะ...ก็นัดดูตัวของคุณกับคุณเดซีไง” เมลิสสามองคนตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา ‘หึ! นี่เขาไม่เคยเปิดอ่านข่าวบ้างหรือไง ถึงได้หลับหูหลับตาหลอกเธออยู่แบบนี้’

“อย่ามางี่เง่า! ถ้าฉันจะเอาเดซีเป็นเมีย คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้กับเธอหรอกมิรา” คาเรนเทียบอกอย่างเหลืออด

“อ๊ะ! ปล่อยนะ ปล่อย!” เมลิสสากรีดร้องเมื่ออีกฝ่ายตรงเข้ามารวบเอวของเธอเข้าไปกอด

“ไม่มีทาง! ต่อไปนี้ฉันจะขังเธอไม่ให้ออกไปเห็นเดือนเห็นตะวันที่ไหนอีก” คาเรนเทียช้อนอุ้มสาวเจ้าตรงไปที่ห้องนอน แล้วโยนลงบนเตียง ขนาดคิงไซซ์

“อย่าค่ะ” เมลิสสาร้องห้ามพร้อมกับดิ้นหนีร่างสูงที่ตามมากดทับและถอดกางเกงของเธอออก

คาเรนเทียกระชากบราและแพนตี้ออก แล้วมองหาร่องรอยบนเรือนร่างอรชรที่เป็นของตน

“ฮึกๆๆ” เมลิสสาสะอื้นไห้เมื่อถูกจับพลิกตัวหมุนไปมา

คาเรนเทียจับขาเรียวงามแยกออกจากกัน แล้วใช้นิ้วล้วงไปยังทางรัก เพื่อควานหาสิ่งแปลกปลอมอยู่ครู่หนึ่ง จนแน่ใจว่าไอ้เศษสวะที่ต่อยไปเมื่อครู่ไม่ได้ล่วงล้ำพื้นที่ของตน จึงรีบถอดกางเกงและเสื้อเชิ้ตที่ใส่ออกอย่างรวดเร็ว

เมลิสสาไม่กล้าขัดขืน นอกจากปล่อยให้คนตรงหน้าทำสิ่งที่อยากจะทำ คาเรนเทียจับขาเรียวงามที่สั่นระริกให้อ้ากว้าง แล้วจับความเป็นชายที่แข็งขืนดันพรวดเข้าไปแรงๆ

“อ๊ะ! กรี๊ดดดดด” เมลิสสากรีดร้องราวกับจะปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อถูกความใหญ่โตเติมเต็มโดยไร้การเล้าโลม

“เจ็บงั้นเหรอ ตรงนี้ของฉันมันเจ็บกว่าที่เธอรู้สึกตอนนี้อีก” คาเรนเทียแสยะยิ้มถามพร้อมกับชี้ที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ก่อนจะระบายอารมณ์อย่างบ้าคลั่ง

“ฮือๆๆ” เมลิสสาน้ำตาไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย ความเจ็บปวดค่อยๆ แผ่กระจายไปทั่วทั้งเรือนร่างและหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ เธอไม่รู้ว่าทุกอย่างจะจบลงเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าอีกกี่ครั้งเขาถึงจะพอใจ รู้เพียงว่าค่ำคืนนี้...มันเลวร้ายกว่า ทุก ๆ ครั้ง

วันต่อมา...เวลา10:47 น.

เมลิสสาพยายามขยับลุกอย่างยากลำบาก เธอรู้สึกระบมไปทั้งเนื้อทั้งตัว เพราะต้องรองรับความป่าเถื่อนของคาเรนเทียครั้งแล้วครั้งเล่าจนหมดสติไป พอตื่นขึ้นมาก็ไม่เจออีกฝ่ายอยู่ในห้อง เธอจึงหยิบเสื้อคลุมที่วางพาดอยู่มาสวม แล้วเดินออกไปดูที่ด้านนอก ก็เห็นอีกฝ่ายนั่งหันหลังให้ บนโต๊ะมีปืนพกวางอยู่ ในมือข้างซ้ายของเขาถือแก้วบรั่นดี ขณะที่มือขวาถือโทรศัพท์แนบหู กำลังคุยสายกับใครบางคนอยู่

“ผมขอเวลาสักพัก ตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออกครับ ขอโทษที่ทำให้พ่อต้องเสียเวลา” คาเรนเทียเอ่ยก่อนจะกดวางสาย แล้วหันกลับไปมองที่ด้านหลัง ก็เห็นว่าสาวเจ้ายืนอยู่

“แอนดรูโทรมาบอกว่าไอ้หมอนั่นนอนอยู่ในห้อง ICU เธอว่าฉันควรไปเก็บมันเองหรือส่งคนไปเก็บดี?” คาเรนเทียเลิกคิ้วถามอย่างขอความเห็น

“ฮึก...ยะ...อย่าทำแบบนั้นนะคะ ฮือๆๆ” เมลิสสาน้ำตาอาบแก้มทันทีที่ได้ฟัง รีบตรงเข้าไปกอดแขนอีกฝ่ายเพื่ออ้อนวอน

“เธอห่วงมันงั้นเหรอ?” คาเรนเทียถามพร้อมกับแกะมือบางออก

เมลิสสาขยับเข้ากอดเอวหนาแล้วซบหน้าลงแนบอกของอีกฝ่าย “ฮึก...หนูห่วงคุณค่ะ ไม่อยากให้...”