ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 58

“เมื่อวานเราก็เคลียร์กันแล้วนี่นา ทำไมคุณแม่ถึง...” คนที่กำลังจิตตกกลัวว่าผู้ใหญ่ทั้งสองจะพาบุตรชายหนีเหมือนที่เคยเห็นในละครไทยบ่อยๆ เอ่ยถามทั้งน้ำตา

“เมื่อวานเราแค่คุยกันเท่านั้น ยังไม่ได้เคลียร์กันจริงๆ สักหน่อย” คาเรนเทียบอกพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

“ต้องเคลียร์ยังไงอีก ก็ตกลงกันแล้วว่าเราจะ...”

“นั่นมันแค่ความคิดของเธอ”

“หมายความว่ายังไง?” เมลิสสายกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งแล้วหันมองคนตัวโตด้วยสายตาขวางๆ

“ก็หมายความว่า...ถ้าเราคงสถานะแค่พ่อกับแม่ของฮานอย่างที่เธอบอก ปัญหามากมายก็จะตามมา” คาเรนเทียพยายามให้เหตุผล

“ปัญหาอะไร”

“ปัญหาครอบครัวแตกแยก พ่อไปทาง แม่ไปทาง แล้วอนาคตฮานจะเติบโตมาเป็นคนแบบไหน เราจะเสแสร้งแสดงละครหลอกลูกว่าเป็นครอบครัวที่สุขสันต์ไปได้อีกกี่ปี เด็กวัยกำลังเรียนรู้ ชอบสังเกต ชอบสงสัย เธออยากเป็นคนที่สร้างปมให้กับฮานงั้นเหรอมิรา”

“ปะ...ปมอะไร?” เมลิสสาขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็ปมแม่ไม่รักพ่อนะสิ” คนเจ้าเล่ห์บอกพร้อมกับอมยิ้มบางๆ

“บ้า! เลอะเทอะใหญ่แล้ว” คนที่อุตส่าห์หยุดร้องไห้แล้วตั้งใจฟังส่งค้อนวงใหญ่ไปให้อย่างขุ่นเคือง

“ฉันคิดถึงเธอนะ...คิดถึงมาตลอดเลย” คาเรนเทียรวบคนที่ทำหน้าบึ้งตึงเข้ามากอด

“ปล่อย!” เมลิสสาบอกอย่างรู้สึกหงุดหงิดที่อีกทำหน้ามึนถึงเนื้อถึงตัว

“อย่าทรมานฉันอีกเลย แค่ที่ผ่านมาฉันก็ยิ่งกว่าตกนรกแล้วมิรา” คาเรนเทียเอ่ยกระซิบเสียงสั่นพร่า

“จะทำอะไร” เมลิสสาขนลุกซู่ไปทั้งเนื้อทั้งตัวเมื่อลมหายอุ่นๆ เป่ารดที่ต้นคอ

“ได้โปรด...เมตตาฉันหน่อยสิ ตั้งแต่ที่เธอหนีไป ฉันไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย” คาเรนเทียอ้อน ก่อนจะกดจูบลงที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มเบาๆ

“อะ...อื้อ...ไม่...” เมลิสสารีบเบือนหน้าหนีด้วยหัวใจสั่นๆ

“อย่าดื้อสิมิรา” คนที่อยากจะขึ้นสวรรค์บอกพร้อมกับถอดชุดนอนของสาวเจ้าออกอย่างรวดเร็ว

“คนบ้า” เมลิสสาต่อว่าก่อนจะหยิบหมอนใบใหญ่มาปิดบังร่างกายที่เปลือยเปล่าของตัวเองอย่างรู้สึกอาย

คาเรนเทียดึงเสื้อคลุมของตัวเองโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดี จากนั้นก็จับข้อเท้าของแม่กระต่ายน้อยที่ขยับหนีไปชิดหัวเตียง ลากลงมายังจุดกึ่งกลางของเตียงใหญ่

“ไม่นะ อย่าทำแบบนี้” เมลิสสาตกใจกับอาการป่าเถื่อนนิดๆ ของอีกฝ่าย

คาเรนเทียไม่สนใจคำทักท้วง จับขาเรียวงามแยกออกจากกัน แล้วจ้องมองเนินเนื้ออวบอูม ที่ครั้งหนึ่งเคยครอบครอง หลงใหล และหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใด

“อะ...อื้อ...” เมลิสสากอดหมอนแน่น เมื่อลิ้นอุ่นของคนหื่นสัมผัสลงยังอิสตรีของเธอ

“อืม...” คาเรนเทียก้มลงดูดดื่มน้ำหวานที่หยาดเยิ้มออกมาอย่างติดใจ ทุกอย่างยังคงสดใหม่เฉกเช่นวันแรกที่ได้ลิ้มลอง

“อะ...อื้มมม” เมลิสสาครวญครางอย่างรู้สึกวาบหวิว

คาเรนเทียค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปในทางรักที่แสนคับแคบอย่างยากลำบาก

“อะ...อา...” เมลิสสาดิ้นเร่ากับความเสียวซ่านที่กำลังก่อตัวขึ้น ทำให้เธอเผยความต้องการที่ซุกซ่อนตัวอยู่ออกมา

“พระเจ้า! ทำไมแน่นอะไรอย่างนี้” คาเรนเทียครางเสียงกระเส่า เมื่อค่อยๆ สอดใส่นิ้วที่เรียวยาวเข้าไปสุด ก็รับรู้ได้ถึงการตอดรับภายในของสาวเจ้า ทำให้กระสันอยากจะครอบครองจนแทบคลั่ง

“อะ...อืม...” เมลิสสาร้องคราง เมื่อคนหื่นขยับนิ้วเร่งจังหวะขึ้น

“อืม...” คาเรนเทียจะก้มลงดูดและรัวลิ้นเลียเกสรดอกไม้งาม ขณะที่นิ้วก็ขยับเข้าออกรัวๆ

“อ๊ะ...ไม่นะ...อะ...กรี๊ดดดดด” เมลิสสาเกร็งกระตุกติดๆ กันสามสี่ครั้งอย่างสุขสม ขณะที่น้ำหวานไหลพรั่งพรูออกมาจนเปียกชุ่มต้นขางาม

คาเรนเทียกลืนกินน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ทุกหยาดหยด ก่อนจะขยับขึ้นไปจูบริมฝีปากจิ้มลิ้มที่กำลังหายใจหอบ อย่างหยอกเย้า

“อ่า...” เมลิสสาครวญครางเบาๆ โอบกอดและลูบไล้แผ่นหลังกว้างอย่างเต็มไปด้วยความโหยหาไม่แพ้อีกฝ่าย

“ฉันไม่ได้ล้อคุณสักหน่อย ก็แค่ขำที่คุณจริงจังเกินไปก็เท่านั้น”หญิงสาวเอ่ยแก้

“ต้องจริงจังสิ! แล้วฉันก็สาบานว่าครั้งที่สองมันจะไม่ต่ำกว่าสี่สิบนาที” คาเรนเทียเอ่ยคำมั่น ก่อนจะเริ่มซุกไซ้ที่ซอกคอของสาวเจ้าอีกครั้ง

“เอ่อ...หะ...หิวข้าวแล้วค่ะ” เมลิสสาบอกก่อนจะผลักร่างหนาออกจากตัว แต่ก็ไม่เป็นผล

“ขอฉันรักเธออีกครั้งก่อน แล้วเราค่อยไปกินข้าวด้วยกัน” คนที่อยากจะแก้ตัวเอ่ยอ้อนด้วยสายตาหวานซึ้ง

“ไม่ค่ะ อะ...อื้อออ” หญิงสาวปฏิเสธไม่ทันขาดคำ ก็ถูกอีกฝ่ายฉกจูบเข้าซะก่อน

“อืม...” คาเรนเทียหลอกล่อให้หญิงสาวเคลิ้มตาม ก่อนจะค่อยๆ ขยับความเป็นชายที่ยังคงแข็งขืนเข้าออกช้าๆ แล้วเริ่มบทรักบทใหม่ขึ้นอีกครั้งตามคำมั่นที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้

สามวันต่อมา...เวลา 09:01 น.

เมลิสสาผลักร่างสูงให้ออกห่างจากตัวอย่างทนไม่ไหว เมื่อตกใจตื่นขึ้นมาแล้วรับรู้ถึงบางอย่างที่กำลังแข็งขืน ดุนดันอยู่บริเวณต้นขาด้านใน

“นี่คุณยังไม่พออีกเหรอฮะ” คนที่ไม่ได้ก้าวขาออกจากห้องมาตลอดสามวันเต็ม บอกอย่างเหลืออด เพราะรับไม่ได้ที่พ่อเทพบุตรสุดหื่นทำเหมือนตายอดตายอยากในเรื่องกามมานาน

“ยัง! ยังไม่สาสมกับช่วงเวลาสี่ปีที่ผ่านมา” คนหน้ามึนบอกพร้อมกับกดจูบลงที่หัวไหล่ของแม่กระต่ายน้อยเบาๆ

“บ้า! ฉันจะทนคุณไม่ไหวแล้วนะ” เมลิสสาทำทีจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ถูกคนหื่นกอดรัดเอาไว้แน่นจนขยับตัวไม่ได้

“แหม...ชดเชยให้ฉันแค่นี้ อย่าบ่นนักเลยน่ามิรา” คาเรนเทียแสร้งมองค้อน

“แค่นี้ที่ไหนกัน! ถ้าวันนี้คุณไม่พาฉันไปหาฮานที่มอสโก ฉันจะไปเอง” เมลิสสายื่นคำขาดอย่างทนไม่ไหว

“ก็ได้ๆ แต่ขออีกรอบได้ไหม” คนหน้ามึนอ้อนต่อ

“ไม่” เมลิสสาเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง

“หึๆ เธอก็รู้...ว่าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน” คาเรนเทียบอกก่อนจะเริ่มซุกไซ้ต้นคอระหงอย่างเต็มไปด้วยความปรารถนาอันร้อนแรงที่ไม่มีขีดจำกัด