Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 35

"ป่ะ..กลับกัน" พอก้านแก้วมาถึงโต๊ะ..มันก็รีบดึงมือฉันลุกขึ้นทันที ก่อนที่ฉันจะแอบพยักหน้าบอกหมอนัยๆ...ว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ

"ไปแล้วนะคะหมอ ขอบคุณค่ะ"

"ผมไปนะครับหมอธันวา^^"

"ครับ โชคดี^^"

พอล่ำลาปุ๊บ! อีก้านก็กึ่งดึงกึ่งลากฉันเดินออกมา มันไม่บอกฉันเลย...ว่ามันกำลังทำอะไร หนีอะไร จนฉันเริ่มทนไม่ไหวหยุดเดินและสบัดมือมันออก

"ก้านแก้ว อะไรวะหลบอะไร?!" ก้านแก้วรีบมองไปข้างหลังจนฉันหันมองตาม ก่อนจะเห็นหมอธันวาเดินออกมาจากร้านกาแฟ แล้วมีผู้หญิงคนนึง...เดินพุ่งเข้าไปหาเขา

สีหน้าผู้หญิงคนนั้นคือโกรธมาก..เธอพูดๆอะไรสักอย่าง แต่ดูเหมือนหมอธันวาจะเดินหลบและไม่ฟังอะไรเลย

"อะไรวะก้าน..งงว่ะ-_-?"

"แฟนหมอธันวาน่ะสิ...เจ๊แกขี้หึงมาก กูเดินสวนนางแถวทางเดินหน้าห้องน้ำ นางน่ะพูดโทรศัพท์กับใครไม่รู้ บอกว่าคู่หมั้นนางนอกใจ กำลังตามสืบว่าใครอะไรนี่แหละ กูรีบวิ่งมาดึงมึงเลย..กลัวนางจะเข้าใจผิดพุ่งไปตบ"

ไหนหมอบอกว่า แฟนใจกว้างวะ -_-

"หมอทนกับผู้หญิงแบบนี้ได้ไง หมอเป็นจิตแพทย์ไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่เลือกสิ่งดีๆให้ตัวเอง"

"ภายใต้หน้าที่ยิ้มแย้ม อาจจะทุกข์ใจอยู่ เลิกก็เลิกไม่ได้คู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่เด็ก " ฉันมองก้านแก้วทันที ...ยิ่งกว่าเพจอีจันนะมึง รู้ทุกเรื่อง!

"มึงเลิกเป็นหมอ แล้วเปิดเพจ..ผมเป็นหมอแต่ขอเสือกดีมั้ย-_-"

"ดอก! กูรู้เพราะเคยเป็นเอฟซีหมอธันวามาก่อนค่ะ! แต่เจอแฟนหมอเข้าไป ลาก่อน! ไปเป็นเอฟซีหมอนาวา หมอนาวินแทน ที่แฟนยิ้ม..ตั้งแต่ป้ายโรงพยาบาลจนถึงรั้วห้องดับจิต"

"เหอะ คนหน้าตาดีมีแฟนหมดแล้ว เหลือแต่กูสินะ-_-"

"เหลือแต่มึงที่หน้าตาไม่ดี?"

"ที่ไม่มีแฟน!-_-"

แขวะฉันได้..ก้านแก้วก็หัวเราะคิกคักแล้วรีบกอดคอฉันเดินต่อ ฉันไม่สามารถบอกสงสารหมอธันวาได้เต็มปาก เพราะพูดอะไร..ก้านแก้วมันก็บอกให้ฉัน..สงสารตัวเองก่อนเถอะ!

"ว่าแต่มึงรู้จักหมอธันวาได้ไง? อย่าบอกนะ! ว่าเป็นคนไข้เขาน่ะชะนี!" ชิบหาย ฉันรีบเดินหนีมันทันที. แต่ขามันยาวชะมัด..แปปๆมันจะเดินทันฉันแล้ว!

หมับ! จนได้..ก้านแก้วจับไหล่ฉัน หันกลับไปหามัน

"มึงเป็นคนไข้หมอธันวาเหรอ!"

"อืม-_-" ก้านแก้วปล่อยมือลง แล้วก้มมองหน้าฉัน

"เรื่องไคล์เหรอ? หรือเรื่องอะไร? " ฉันเดินต่อพยายามเลี่ยงตอบคำถามมัน แต่ก้านแก้วจี้ฉันชะมัด นี่ฉัน...ต้องบอกมันใช่ไหม เพราะขึ้นรถกลับ..ยังไงฉันก็หนีไปไหนไม่ได้!

"เรื่องที่ไม่ค่อยยิ้ม เรื่องเขาด้วย กูแค่ระบายกับหมอเฉยๆ..ตอนนี้กูโอเคแล้ว-_-" ก้านแก้วถอนหายใจแล้วก็เงียบจนถึงรถ ก่อนที่ระหว่างทางมันจะพูดปลอบใจฉันอย่างกับจิตแพทย์โดยตรง ต้องอย่างโน้นอย่างนี้ โดยเฉพาะเรื่องไคล์..ที่มันบอกเหมือนกันกับหมอธันวาเดะๆ

ว่าให้ลดทิฐิ!!

พอฉันส่งก้านแก้วที่คอนโด..ฉันก็คิดว่าจะขับรถกลับบ้านเลย แต่อยู่ๆไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันจอดรถและดึงเบรคมือขึ้น คือ..ทำไมฉันรู้สึกสงสารควายตัวนั้นจัง ฉันควรเอามันไปเก็บไว้ที่บ้านดีไหม?

ไม่ทันแล้ว..ใจยังลังเลแต่มือมันไป ตอนนี้ฉันรีบหาถุงพลาสติกในรถถือขึ้นไปบนห้องแล้ว พอไปถึงก็รีบจับตุ๊กตาควายยัดใส่และมัดแน่นๆ มัดจนมองไม่ออกว่ามันเป็นตุ๊กตาอะไร

โอเค..ถ้ากูลงไปเจอไคล์กูเกมส์เลยนะ-_-

สาธุเจ้าที่เจ้าทาง..ขอให้หนูลงไปข้างล่าง อย่างปลอดภัย

ฉันเปิดประตูออกมาแล้วมองซ้ายมองขวา ก่อนจะรีบวิ่งตรงไปขึ้นลิฟต์ทันที ระหว่างที่ลิฟต์ลงผ่านชั้น20 ฉันก็พนมมือภาวนา ขออย่าให้มันเปิด...หรือมีคนกดค้างไว้ แต่...เชี่ย! ทำไมปุ่มมันมีไฟขึ้น

ปิ๊ง~! ประตูไม่ทันเปิด ฉันก็รีบขยับไปหลบมุมลิฟต์ทันที ตอนนี้ไม่กล้ามองใครทั้งนั้น เอาแต่ยืนก้มหน้าก้มตา ก้ม..จนมองเห็นรองเท้าส้นสูงผู้หญิงและได้กลิ่นน้ำหอม

"ค่ะสวยกำลังกลับ...ถ้าเสียงขาดๆหมอไม่ต้องสงสัยนะ สวยอยู่ในลิฟต์ ก็อยู่คอนโดตาไคล์น่ะสิ! สวยมาสอนลูกเย็บตุ๊กตา! หมอฟังไม่ผิดหรอก! ลูกหมออ่ะนั่งเย็บตุ๊กตาควายอยู่ สวยเข้าไปถึงนึกว่าโรงงานนรก! อืมๆเดี๋ยวสวยแวะไปรับ"

ป้าสวยเหรอ? ป้าสวยเข้ามาไม่เห็นฉันจริงๆดิ!? ทำไมท่านไม่ทักวะ? และถ้าฉันไม่ทัก..มันจะน่าเกลียดไหม คือฉันสงสัย..ที่ป้าสวยบอกว่าไคล์เย็บตุ๊กตาอยู่มันยังไง?

"ป้าสวยคะ สวัสดีค่ะ" ป้าสวยหันขวับมามองฉันทันที

"อ้าว! ใบไม้! บังเอิญจังเลย...ไปไหนจ๊ะ? ทิ้งขยะ?" ฉันกำถุงในมือแน่น แล้วส่ายหน้ารัว

"ป่าวค่ะ จะกลับบ้านย่า "

"ช่วงนี้..ไม่ได้คุยกันเลยนะ ไปกินน้ำกินท่าห้องตาไคล์ก่อนไหม^^?" ฉันมองปุ่มลิฟต์..ที่กำลังหยุดที่ชั้น1 แล้วนึกสงสัย ป้าสวยต้องการอะไร?..ถึงชวนฉันขึ้นไปกินน้ำกินท่าที่ห้องไคล์อีก-_-