Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 62

ฉันเผลอตีแขนกำยับป้าบนึง ก่อนจะตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมาเปิดแอปไลน์

LINE -TAIPEI- เห็นชื่อไลน์ฉันก็ครุ่นคิดอยู่นาน นิ้วชี้นิ้วโป้งที่สัมผัสหน้าจอยกขึ้นกัดแล้วกัดอีก จะเริ่มทักยังไงดี? หรือทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้..เรื่องที่น้องทำแบบนั้นกับกัปตัน

โอเค! แบบนั้นก็ได้..ทำตัวปกติ

ฉัน : ทำอะไรอยู่ เป็นไงบ้าง เริ่มสอบรึยัง?^^

สักพักใหญ่..ที่ฉันรอไทเปอ่าน กระสับกระส่ายไปมาหันซ้ายหันขวา รอน้องยิ่งกว่ารอผู้ชายตอบข้อความ จนแจ้งเตือนมันดังขึ้น!

ตึ้ง~!

TAIPEI: นอนเล่นค่ะ สอบวิชาแรกแล้วค่ะ อีกสองวิชาก็จบ

ตอบตรงคำถาม ไม่ยิงคำถามกลับเลยสักคำ...

ฉัน : สู้ๆน้องสาวพี่ทำได้อยู่แล้ว เก่งขนาดนี้ ฮึบๆ นะ ว่าแต่ของขวัญเรียนจบอยากได้อะไรเอ่ย ?

ไทเปอ่านและเงียบไป แล้วจากนั้นก็ไม่ตอบฉันเลย

กลับถึงคอนโดฉันจึงตัดสินใจสั่งอาหารเด็ดๆให้ไลน์แมนไปส่งที่ห้องน้อง แต่กัปตันต้นไม้ไม่ยอม..เขากลัวน้องฉันจะกินคนส่งก่อนอาหาร เขาจึงโทรหาเชน..คุยกันไปเหลือบมองฉันไป

แถมยังดูสนิทกัน..สนิทจนฉันนึกไม่ถึง

"ไอ้เชนอยู่ไหนวะ?" ถามว่าอยู่ไหน? ปลายสายตอบว่าไงไม่รู้ ฉันจึงพยายามเดินไปเอียงหูฟัง แต่กัปตันเขาเดินหนี

"มึงไปหาไทเปรึป่าว? อ้าวเหรอ? ไปเมื่อไหร่วะ..กินอะไรรึยัง?" !!?! กินอะไรรึยัง?! พอได้ยินคำถามสุดท้าย ฉันก็รีบเดินไปสวมกอดเขาจากด้านหลัง ที่จริงอยากแอบฟังนั่นแหละ..ว่าเชนเขาตอบอะไรมา

แต่ก็...ไม่ได้ยิน ฉันจึงเรียกร้องความสนใจโดยการเอาหน้าซุกแผ่นหลังกว้างๆกัปตัน แถมเอาแก้มถูซ้ายขวา พยายามฟังด้วย

"เจแปน อยากเสียตัวรึไง?-_-" แต่เจ้าของแผ่นหลังหันขวับมากระซิบเสียงเข้ม แล้วหันกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อเหมือนเดิม ไม่สนใจฉัน

"ไม่มีอะไรๆ อ้าวเหรอ? เออๆยังก็ดี มึงไปกินเป็นเพื่อนไทเปที่ห้องสิ เดี๋ยวกูสั่งของกินไปให้..มึงอยากกินอะไรล่ะ? เออ ชอบอะไรนะ?"

ถามว่าอยากกินอะไร ชอบอะไรด้วย แล้วนั่น!ทำไมต้องยิ้มที่มุมปาก ทำไม?! ทำไม?![]"กัปตันคะ.." ฉันเรียกเบาๆหวังให้เขาหันมาสนใจ แต่กัปตันต้นไม้เขายกมือขึ้น สั่งให้ฉันเงียบ

"อื้ม ได้ๆ อีกสามสิบนาที เออๆ ไม่ต้องๆกูจ่ายเอง แค่นี้ล่ะ"

เขาวางสายเสร็จ..จึงหันกลับมาหาฉัน ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงรีบๆ...

แล้วอุ้มฉันขึ้นแนบอกทันที!

"ว้ายกัปตัน! ทำอะไรคะ?0.0" กัปตันหนุ่มยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเดินช้าๆไปวางฉันที่เตียง ตอนนี้ฉันถูกวางลงพร้อมร่างใหญ่ ที่กดตัวแทรกกลางหว่างขา จนกระโปรงตัวสั้นมันเลิกขึ้นมา

"เธออยาก..ไม่ใช่เหรอ?" ??

"คะ? ก็ค่ะ แต่ยังก่อน...แค่จะถามเรื่องอาหารที่สั่ง ให้น้อง แล้วก็.." เขายกมือห้ามฉันอีกแล้ว

"แปป" พูดจบก็ลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์มากดยุกยิกทันที ก่อนที่จะคิ้วขมวดและนับนิ้วตาม อะไรเนี่ย! จะหึงแล้วนะ..กับเพื่อนคนอื่นไม่เห็นจะสนใจอะไรขนาดนี้เลย ได้ฟังเสียงเขาพึมพัมเรื่องสั่งอาหาร ไม่ว่าจะร้านไหนเมนูอะไร ฉันยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด!

ถ้าคืนนี้ไม่มีอะไรกันฉันจะคิดว่าเขา...แล้วนะ!!

"โอเค เรียบร้อย.." กัปตันเอาโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะแล้วถอดเสื้อโยนลงพื้น ก่อนจะย่างสามขุมขึ้นมาบนเตียงนุ่มๆกับฉัน แล้วจับขาฉันแยกออกจากกันทันที

"มาเอาแล้ว แต่ขอแหวกแพนตี้เธอนะ..อยากลอง" เขาปลดกระดุมกางเกงตัวเอง..แล้วถอดมันออก จากนั้นก็ค่อยๆแหวกแพนตี้ตัวน้อยให้หลบทาง และถูแก่นกายปลายใหญ่สีชมพูหวานขึ้น...ลง

ทำไมไม่เล้าโลม?!..หรือใจไปทางเชนแล้ว ฉันรู้นะว่าเชนเวลาน่ารัก เขาก็น่ารักสุดๆ แต่น่ารักจนดึงกัปตันไปจากฉัน...มันไม่ใช่!!

ฉันจึงกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เพ่งมองร่างที่พริ้วไหวที่กำลังดันแก่นกายเข้ามา