Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 63

มะ..เมีย

ฉันหมุนตัวกลับ ทำเป็นจัดจานจัดช้อน จนช้อนส้อมที่วางผิดคู่มั่วไปหมด

เมีย เมีย แบบไหน..ยังไม่ได้ขอแต่งงาน ยังไม่ขอเป็นแฟนด้วยซ้ำ ฉันควรเข้าใจยังไง! ขณะที่ฉันกำลังคิดไปสงสัยไป มือใหญ่...ก็สวมกอดจากด้านหลัง

"แล้ว...ฉันล่ะเป็นอะไร" เสียงนุ่มกระซิบหลังหูแผ่วเบา จนมือฉันที่จับช้อนส้อม..ชะงักทันที

"เอ่อ...ก็แบบนั้นค่ะ" คราวนี้ลมหายใจอุ่นๆเปลี่ยนจรดตามไหล่มน พร้อมกับมือที่ซุกซนขยับขึ้นมาช้าๆ..จนมาถึงฐานเต้า

กริ๊ง!

มือซนหยุดชะงักทันที ก่อนที่ร่างใหญ่จะผละออกจากฉัน แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์บนโต๊ะไปปิดประตู ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้าง แวบนึงและก้มเตรียมแก้วไวน์ต่อ จนกัปตันเขาถือถุงกัปข้าวเข้ามาวางบนโต๊ะเพียบ

คุณพระ!! ไหนบอกฉัน..ว่ามีแค่สปาเกตตี้คากับปูดอง! ทำไมมันเยอะแบบนี้ ฉันกวาดมือไปมาไม่รู้จะหยิบถุงไหนก่อนดี จนกัปตันเขาวางกระเป๋าตังค์ลงแล้วเดินมาช่วย

"ไง เจ๋งป่ะ..ฉันยกเยาวราชมาไว้ที่นี่-_-" พอยอตัวเสร็จก็เเดินผ่านหลังไปหยิบจาน สงสัยจะหิวมาก ให้ฉันเดานะซื้อเยอะขนาดนี้..เหมือนเขาซื้อตั้งแต่ร้านแรกยันร้านสุดท้าย

แล้วตอนนี้เราก็มีกับข้าวเต็มโต๊ะ! ฉันนั่งกินปูดองกับสปาเกตตีคาโบนาร่าแล้วนึกงง กัปตันต้นไม้เอาของทั้งหมดไปไว้ที่ไหน ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็กินหมดแล้ว กินเร็วมากและกินเกลี้ยงด้วย!

"กัปตันหิวมากเหรอคะ? กินเร็วมาก! -_-" ฉันถามพลางเอาช้อนตักปูดองคลุกข้าวสวย

"ไม่ให้เร็วได้ไง แต่ละร้านให้เหมือนแมวดม" บ่นอุบอิบแล้วรินไวน์ดื่ม แต่เมื่อยกแก้วไวน์ขึ้น..สายตาเขาก็มองผ่านแก้วใสๆนั้นมาที่ฉัน

ฉันจ้องเขากลับไม่ละสายตาเหมือนกัน จนเขาลดแก้วไวน์ตั้งที่โต๊ะ แล้วโน้มมา.....

หยิบเม็ดข้าวที่ติดปากฉันออกไป

"เธอหิวมากเหรอ?" !! ย้อนเก่งไม่พอ..เขายังยักคิ้วลิ่วตาใส่ฉันอีก ฉันจึงเบือนหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ เพราะจะเถียงจะไฟว้ ยังไงก็แพ้อยู่ดี

กินข้าวกินปลาเสร็จเราก็อาบน้ำนอนดูหนัง คืนนี้ฉันตกลงไว้ว่าจะงดรบหนึ่งคืน เพราะมันบ่อยจนฉันรู้สึกปวดบั้นท้ายมาก ฉันบอกกัปตันเขาไปแล้ว..เขาก็โอเคทุกอย่าง แถมตอนเช้าเขายังชวนฉันไปทำบุญที่วัดด้วย

เอ่อ กัปตันต้นไม้เนี่ยนะ?!

แต่ไม่อยากจะเชื่อ! ตื่นเช้ามากัปตันก็ขับรถพาฉันไปซื้อสังฆทานเข้าวัดทำบุญจริงๆ พอถวายเสร็จรับพร เราก็ปล่อยนกปล่อยปลาต่อ ฉันจึงพนมมือภาวนา..ขอให้น้องยอมไปรักษากับจิตแพทย์ง่ายๆ และหายขาด

"เธอขอว่าไง?"

"ขอให้น้องหายค่ะ แค่นั้น" กัปตันยิ้มแล้วโอบไหล่ฉันเดินไปที่รถ พอใกล้ถึงเขาก็รีบเดินนำไปเปิดประตูให้ ฉันที่เดินตามหลังหยุดยืนแปปนึงมองเขางงๆ ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องบนเตียงในวัด แต่ลักษณะนี้..ถึงคอนโดฉันโดนแน่นอน

จนสุดท้ายฉันเจอสายตาพิฆาตเข้าไป ถึงต้องรีบเดินต่อ..ไปขึ้นรถ

"อะไร?" ฉันขึ้นนั่งพลางเหล่ตามองเขา ก่อนจะยิ้มกริ่มจนคนที่ยืนค้ำประตูรถถาม และเสมองไปทางอื่นอายๆ

"ป๊าว แค่จะขอบคุณกัปตันค่ะ แต่วันหลังขอเป็นประตูเครื่องบินนะคะ^^"

"ไม่ใช่หน้าที่" หันกลับมามองหน้าฉันสองวิ แล้วปิดประตูใส่ปัง! จากนั้นเขาก็เดินอ้อมมาฝั่งคนขับออกรถไป

คุณกัปตันต้นไม้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายตามสไตล์เขา แต่ฉันหวังว่าเขาจะไม่ต้องพบจิตแพทย์อีกคน

ตึ้ง~ ระหว่างทางเสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น ..ฉันจึงรีบเปิดกระเป๋าบนตักหาโทรศัพท์ตัวเอง พอฉันยุกยิก คนขับรถเขาก็แอบชำเลืองนิดๆแถมกระแอมสองสามทีใส่ฉันอีก

"อะแฮ่ม!รีบหาขนาดนี้...ใคร?" พอฉันเปิดแจ้งเตือนอ่านฉันก็หันไปหาเขาทันที แถมส่งยิ้มดีใจไปด้วย เพราะคนที่ไลน์มาคือ...ไทเป!!

"ไทเปไลน์มาค่ะ" ฉันจ้องจอโทรศัพท์ตาเป็นประกาย รู้สึกโล่งใจที่น้องตอบกลับมา แต่พอเปิดอ่านข้อความแล้ว..ถึงกลับชะงัก

น้องบอกว่า...อยากเจอฉัน