Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 64

"ไม่ต้องเรียกฉัน ถ้าเรียกแล้วไม่ฟังอะไร" ฉันเม้มปากสนิทและเงียบกริบทันที ฉันไม่อยากพูดอะไรอีก เพราะยิ่งพูดเขายิ่งโมโห ..จนเราอยู่ในความเงียบกัน

ฉันนั่งก้มหน้าเล่นมือถือ..ส่วนกัปตันเขาถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก แต่บางทีก็เหลือบมองฉัน..แต่ฉันนิ่ง ไม่กล้ามองเขากลับ ฉันกลัว

"เจแปน เงียบทำไม?"

"ก็กัปตันบอกให้..." ฉันพูดช้าๆเพราะลุ้นเหลือเกิน..ว่าเขาจะฟาดงวงฟาดงาอะไรใส่ฉันอีก

"ใช่ ฉันบอกให้ท่อง ท่องสิ!" ให้ตาย! ฉันคิดว่าเขาพูดเล่นซะอีก!! ฉันเงยหน้าขึ้นหันไปมองนอกหน้าต่างทันที ก่อนจะกัดปากเรียกสติตัวเอง..และจำใจพูดว่า

"จะ..เจแปนเมียโง่หัวอ่อน เจแปนเมียโง่หัวอ่อน เจ..แปนเมียโง่หัวอ่อน" เสียงฉันเริ่มสั่น สั่นจนพูดไม่เป็นคำ ใช่..ฉันโง่จริงๆ ทำไมฉันโง่แบบนี้เนี่ย โง่ที่ยอมท่องคำด่าตัวเองTT

"พอ" ฉันตกใจหันขวับไปมองกัปตัน เพราะอยู่ๆเขาก็พูดเสียงเย็นๆขึ้นมา จนฉันรู้สึกเย็นกว่าเดิมเมื่อมีลมพัดเข้ามาตีหน้า มันพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ แรงจนฉันต้องหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง

เขาเปิดกระจกทำไม!!=[]=

"กัปตัน เปิดกระจกทำไมคะ!?" ฉันชี้ไปที่จกรถที่ถูกลงจนสุด จนกัปตันกระตุกยิ้มที่มุมปากช้าๆ...แล้วบอกกับฉันว่า

"ท่องไม่สะใจ ต้องตะโกน หึหึ..ตะโกนให้เพื่อนร่วมทางรู้ ว่าเจแปนเป็นเมียโง่หัวอ่อน" !!!?!=[]=

ฉันอ้าปากกว้างเอามือทาบอก ก่อนจะหันมองนอกหน้าต่างสลับกัปตันต้นไม้พรึบพับ แม่จ๋า... ให้ท่องคำด่าตัวเองว่าเจ็บแล้ว..เจอแบบนี้เข้าไป เจ็บกว่าอีก!

"มองอะไร ตะโกนสิ-_-" ฉันหันกลับไปเกาะขอบกระจกทันทีแล้วหลับตาปี๋ ก่อนที่จะรีบกลั้นใจ..ตะโกนออกไปให้จบๆ หลับตาตะโกนจะได้ไม่เห็นหน้าใคร และจะได้หลุดจากคำบ้าๆนี้สักที!!!

"โว้ยยยย เออ! เจแปนเมียโง่หัวอ่อน!!" ตะโกนเสร็จฉันก็ถอยไปนั่งเหมือนเดิม ก่อนจะเผลอลืมตาขึ้นมา..แล้วเห็นคนที่ขับมอไซค์ผ่านเขามองกับพรึบ!

บ้าจริง!

ฉันรีบปิดประจกแล้วเอามือปิดหน้า ก่อนจะอายจนนั่งไม่ติดเบาะเมื่อเห็นคนข้างนอกหัวเราะกัน แล้วนั่นก็ทำฉันคิดสั้น!! รีบกุลีกุจอมุดไปหลบที่ตักกัปตันแทน

และฉันก็เผลอเงยหน้าขึ้น..สบตาเขา

"ไงเมียโง่ จำไว้นะ..ถ้าเธอไม่ฟังฉัน ฉันจะให้เธอทำยิ่งกว่านี้อีก ฉันไม่ห้าม...ถ้าเธอจะเจอน้อง แต่ฉันต้องไปด้วยเท่านั้น!" ฉันกระพริบตาปริบๆ จนเขาก้มลงมาแวบนึงแล้วขับรถต่อ

"มองอะไร?"

"ก็..มองคนดุ ดุขนาดนี้ แล้วจะให้เจแปนทำไงคะ?" กัปตันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตบไฟเลี้ยวจอดข้างถนนแทน พอเขาจอดรถปุ๊บ..เขาก็ก้มลงมองฉัน และค่อยๆเช็ดน้ำตาที่เปียกตามแก้มให้

คงใจเย็นลงแล้ว..

"ฉันไม่อยากด่าเธอเลย..แต่เธอโง่จริงๆ" !!!!

เกือบจะดี!! แต่ตอนนี้ฉันอยากร้องไห้อีกแล้ว

"กัปตันอ่ะ !TT"

"เฮ้อ เซ็ง ว่าแต่น้องเธอ..อยู่ดีๆก็นัดเจอ? หรือยังไง บอกฉันมาให้หมด" ฉันขยับตัวนิดหน่อยเพืื่อให้ตัวเองนอนหนุนตักสบายขึ้น

"เจแปนถามน้องตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ ว่าอยากได้อะไรเป็นของขวัญเรียนจบ น้องเพิ่งตอบมา.." เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วปรับแอร์มาที่ฉัน

"ถ้าน้องเธออยากได้ฉันล่ะ ให้ไหม?" ฉันเบิกตากว้าง อยู่ๆใจก็หวิววูบลง..จนต้องเอามือทาบอกตัวเอง

"บ้า น้องจะ...อยากได้กัปตันทำไมคะ?" ฉันถามกลับอย่างอึดอัดใจ เพราะลึกๆก็แอบกลัวเหมือนกัน จนกัปตันออกรถต่อ เขาขับออกไปทั้งๆที่ฉันนอนตักอยู่แบบนั้นล่ะ

จนสักพักเขามองไปที่กล้องหน้ารถแล้วพูดต่อ..

"ถ้าเธอดูคลิปหน้ารถคงรู้ ว่าน้องเธอบีบขาฉันด้วย บีบ..อีกนิดเดียวก็ถึงไข่-_-"

อีกนิดเดียวงั้นเหรอ?!!! บ้า!หัวฉันทับมันอยู่ตอนนี้ มันต้องเป็นของฉันคนเดียวสิ! ฉันไม่อยากนึกภาพตามเลย แค่ได้ยินก็รู้สึกรับไม่ได้แล้ว!

"ไม่ให้ค่ะ ไม่ให้ใครทั้งนั้น...ไข่ของเจแปน"

"หึหึ ไข่ของเจแปน" เขาทวนเบาๆ จนฉันกลอกตาใส่ ก่อนจะนอนนิ่งๆบนตักและคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียว ฉันพยายามคิด..ว่าตามใจแบบมีชั้นเชิงมันเป็นยังไง ถ้าจะเจอน้อง..กัปตันแสตนบายรอหน้าห้องแบบนี้น่ะเหรอ?

ขณะที่ฉันคิดอะไรเพลินๆก็ต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงกัปตันต้นไม้ มันสั่น ครืน~ ครืน~ ขึ้นมา

จนเจ้าของตักเขารีบพยักหน้าให้ฉันลุก แล้วหยิบออกมารับสาย