Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 69

ฉันรถติดกับพี่ฮาวายบนทางด่วน มาถึงตอนนี้ก็ร่วมชั่วโมงแล้วที่ฉันนั่งคุยไปร้องไห้ไป ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้อีก เพราะตั้งแต่พี่ฮาวายหายไปไม่ติดต่อมา ฉันก็คิดมาตลอดว่า..พี่เขาโกรธพวกเรามาก โกรธจนไม่อยากข้องเกี่ยวอะไรกันอีก

แต่เรื่องนี้ฉันไม่โทษใคร ฉันแค่น้อยเนื้อต่ำใจที่เกิดเป็นลูกเมียน้อยเท่านั้น ลูกเมียน้อยที่มีน้อยสิทธิน้อยเสียง ถูกห้ามแม้กระทั่งเข้างานศพพ่อตัวเอง แต่เอาเถอะ..ทุกคนล้วนมีเหตุผล และตอนนั้นฉันก็เด็กเกินกว่าจะรับรู้..

"เด็กสมัยนี้โตเร็วจริงๆ ไงล่ะ..มีแฟนรึยัง?^^" พี่ฮาวายถามยิ้มๆ และคำถามนั่นแหละ..ทำให้ฉันนึกอะไรออกขึ้นมา ถ้าตอนนี้ฉันอยู่บนรถกับพี่ฮาวาย แล้วกัปตันต้นไม้ล่ะ?!!

ฉันลืมเขาไปเลย!!

ฉันรีบเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ทันที..แต่ว่างเปล่า! โทรศัพท์ฉันล่ะ เฮ้ย นี่ฉันแทบรื้อกระเป๋าเทกระจาดบนตักแล้วนะ โทรศัพท์ฉันหายไปไหน?!

"อะไรเจแปน หาอะไร?" พี่ฮาวายหันมาถามสงสัย ก่อนจะตบไปเลี้ยวจอดข้างถนนให้

"โทรศัพท์เจแปนหายค่ะ ไม่รู้ไปทำหล่นไว้ที่ไหนTT" พูดแล้วก็เศร้า.. ฉันจะบอกกัปตันยังไง ลืมโทรศัพท์ว่าหนักแล้ว ลืมกัปตันต้นไม้หนักกว่าอีก เขาต้องโกรธมากแน่เลย ขนาดฉันแค่ไม่ฟังเขา..ยังถูกสั่งให้ตะโกนด่าตัวเอง

แล้วถ้าลืมเขาล่ะ..จะขนาดไหน?! เขาต้องสั่งให้ฉันตะโกนว่า 'เจแปนลืมผัว' แน่เลย!!!

"ไปไหนมาบ้าง? ลืมไว้ที่ห้องทำงานใบไม้รึป่าว?" ห้องทำงานพี่ใบไม้? ต้องใช่แน่ๆ พอฉันทำนึกได้พี่ฮาวายก็ไม่รอช้า พี่เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่ใบไม้และส่งให้ฉัน

ไม่รู้ฉันร้อนใจหรือพี่ใบไม้ไม่อยากรับโทรศัพท์ แต่ฉันรอนานมากๆ นานจนฉันต้องกดโทรย้ำอีกครั้ง

Calling ~BAIMAI

(ฮัลโหล..) รับแล้ว! แต่รับเสียงเบาเหมือนกลัวใครได้ยิน

"เอ่อ..พี่ใบไม้คะ เจแปนเองนะคะ"

(เจแปน ว่าไง) เสียงปกติ?

"ไม่ทราบว่า..พี่ใบไม้เจอโทรศัพท์เจแปนบ้างไหมคะ? เจแปนสงสัยน่ะค่ะคิดว่าตัวเองทำหล่นไว้ที่ห้องทำงานพี่ใบไม้"

(ใช่ แต่ฉันออกมาข้างนอกแล้ว เเละฉันก็คืนโทรศัพท์เธอให้ต้นไม้เรียบร้อย มันดูโกรธมากเลยนะ..อธิบายดีๆล่ะ)

ฉันไม่ทันถามต่อสายก็ถูกตัดไป ฉันจึงนั่งนิ่งคิดตาม สายที่วางไปเมื่อกี้แล้วคิดหาทางออก ถ้าเขาโกรธมาก?..แล้วทำยังไงฉันถึงจะรอดจากกัปตันต้นไม้ได้ จนฉันก้มมองโทรศัพท์พี่ฮาวายในมือ..ก็ฉุกคิดขึ้นมา

ใช่..ถ้าพี่ใบไม้คืนโทรศัพท์ฉันให้กัปตัน ฉันต้องโทรเข้าโทรศัพท์ตัวเอง เพราะฉันก็จำเบอร์เขาไม่ได้!!

"พี่ฮาวาย เจแปนยืมโทรศัพท์หน่อยนะคะ"

"อื้ม เอาสิ^^" ฉันยิ้มขอบคุณพี่ชาย แล้วรีบกดเบอร์โทรออก แต่แค่แปปเดียวเท่านั้น! ไม่ถึงสามวิก็มีคนรับแล้ว

(......)

"กัปตัน กัปตันรึป่าวคะ..เจแปนนะคะ"

(เธอไปไหน?! กับใคร?! เธอลืมฉันได้ยังไง?! เธออยู่ไหนเจแปน!) ฉันยกโทรศัพท์ออกจากหูนิดๆ เพราะกัปตันเล่นโวยวายจนเสียงดังทะลุออกมา และนั่นทำให้พี่ชายฉันมองมาอย่างไม่เข้าใจ

"ขะ ขอโทษค่ะ..เจแปนมีธุระด่วนต้องรีบออกมา เรื่องไทเปน่ะค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะมันวุ่นมากเลย..เอ่อ ..ลืม"

(หึ!! ฉันไม่สำคัญกับเธอใช่ไหม? เธอถึงลืมฉัน เจแปน!!) ไปกันใหญ่แล้ว!

"ไม่ใช่ค่ะ กัปตันสำคัญมากๆ ไม่โกรธได้ไหมคะ.."

(ไม่ให้ฉันโกรธ เธอเอาอะไรคิด? ตอนนี้เธออยู่กับใคร?! ผู้ชายใช่ไหม?! มัน-เป็น-ใคร!?) ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เกรงใจพี่ฮาวายก็เกรงใจ ฉันจึงหันไปมองนอกหน้าต่างและพูดอธิบายคนในสายเบาๆ

"ใช่ค่ะ ผู้ชาย...เป็นพี่ชายเจแปนค่ะ"

(พี่ชายอะไร?! เธอไม่มีพี่ชาย!) ให้ตายเถอะ!

"มีค่ะ มีพี่ชาย..แต่คนละแม่ พี่ชายเจแปนจริงๆนะคะ พี่เขากำลังจะช่วยรักษาไทเป กัปตันไม่งอแงได้ไหม..."

(ใครงอแงวะ!? งั้นฉันจะไปรอเธอที่คอนโดเก่า ฉันอยากจะเห็นหน้าพี่ชายเธอจริงๆ!) ฉันหันไปมองพี่ฮาวายแวบนึง เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจยาวๆของเขา บ้าจริง! ฉันกำลังจะไปเกลี้ยกล่อมไทเปรักษา ฉันไม่อยากทะเลาะกับกัปตันตอนนี้ และที่สำคัญฉันไม่อยากให้พี่ฮาวายเจอกัปตันตอนโมโหเลย เพราะกัปตันโมโหน่ากลัวมาก

"วันหลังเจแปนจะแนะนำให้รู้จักนะคะ ตอนนี้กัปตันงอแงอยู่ เดี๋ยวพี่ชายเจแปนจะไม่ปลื้ม"