Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 70

"พี่ฮาวายไงไทเป พี่ฮาวายเองครับ^^" พี่ฮาวายยิ้มจนตาหยี ฉันกลัวว่าไทเปจะทำอะไรมิดีมิร้าย..จึงเดินไปใกล้ๆน้องและรีบสวมเสื้อคลุมให้ ตอนนี้ร่างบางกำลังยืนจ้องพี่ฮาวายน้ำตาคลอ ริมฝีปากที่ปิดสนิทสั่นระริก..เหมือนมือทั้งสองของเธอ

"กลับมาทำไม? พี่ทิ้งไทเปไปแล้วนี่ ไม่รักไทเปแล้วนี่" มือฉันที่จับผมไทเปทัดหูลดลงช้าๆ เมื่อเห็นน้ำใสๆของน้องหยดไหลลงมาอาบแก้ม

"ใครบอกครับ พี่รักน้องเสมอ..รักไทเปมากๆ พี่แค่เข้าใจผิด คิดว่าน้องเอ่อ..ไปอยู่กับพ่อแล้ว ไทเปสบายดีไหม? พี่คิดถึงไทเปกับเจแปนมากเลยนะ" ไทเปส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นสาย

"แต่ไทเปไม่คิดถึง ฮืิอๆ บอกไทเปว่าจะมาหา ก็ไม่มา บอกจะซื้อของเล่นใหม่ให้..ก็ไม่ซื้อ พี่ฮาวายไม่รักษาคำพูดเลยสักครั้ง ฮือๆ ไทเปเกลียดพี่ฮาวายรู้ไว้ด้วย!!"

"พี่ขอโทษ พี่ผิดเองครับ แต่พี่รักไทเปนะ..พี่ไม่เคยลืมว่าพี่มีน้องสาวที่น่ารักๆสองคน" แล้วพี่ฮาวายก็เปิดกระเป๋าตังค์หยิบรูปใบนึงออกมา ทันทีที่ฉันเห็นรูปนั้น..น้ำตาฉันมันก็ไหลพรากออกมาทันที

ใช่..รูปฉันกับไทเปตอนเด็กๆกำลังกอดกัน ถึงสีมันจะเริ่มซีดแต่ฉันจำได้ขึ้นใจ ไทเปมัดผมแกะยิ้มจนตาหยี..ส่วนฉันกอดคอและดึงแก้มน้องอยู่

"พี่ไม่เคยลืมน้องสาวพี่สักครั้ง ถึงจะรู้มาผิดๆว่าน้องตายไปแล้วก็ตาม ไทเป..พี่ขอโทษที่รักษาสัญญารักษาคำพูดไม่ได้ พี่คิดถึงไทเปนะ มาให้พี่กอดหน่อย"

ฉันปาดน้ำตาแล้วเงยหน้ามองพี่ฮาวาย เพราะตอนนี้ไทเปเริ่มส่ายหน้าปฎิเสธ..และกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ

"ไม่ ฮือๆ ไม่กอด..ไม่ต้องมายุ่งกับไทเป ไม่มีใครรักไทเปสักคน! พ่อก็ไม่รัก พี่ชายก็ไม่รัก เวลาที่ไทเปไม่เหลือใครไม่มีแม่ ไม่มียาย พี่ฮาวายก็ทิ้งไทเปไปอีกคน!!ฮือๆ"

ฉันรีบโอบไทเปไว้..พยายามให้น้องหายเกร็งและกัดริมฝีปาก จนน้องทรุดนั่งลงที่พื้น..แล้วเอามือขยำพรมสะอื้นไห้ สะอื้นจนไหล่ที่ฉันโอบไว้สั่นเทาตาม

พอพี่ฮาวายเห็นแบบนั้นก็ใจเสีย..พี่เขาค่อยๆเดินมา และนั่งลงตรงหน้า ก่อนจะใช้มือใหญ่ลูบหัวไทเปเบาๆช้าๆ แล้วพูดกับน้องอย่างนุ่มนวล

"ใครบอกหืม?..พี่รักไทเปมากๆ พ่อก็รักไทเปที่สุด ตอนนี้ถึงพ่อจะไม่อยู่บอกรัก แต่พี่จะอยู่กับไทเปและบอกรักไทเปนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว..อยู่ข้างๆ และพี่จะไม่ทิ้งไทเปไปไหนอีก ^^"

ไทเปเงยหน้าขึ้น..เหลือบมองพี่ฮาวายผ่านเส้นผมที่ปิดหน้าและเปียกไปด้วยน้ำตาของเธอ

"พี่ฮาวายพูดแบบนี้ทุกครั้ง แล้วชอบหายไป ฮึกๆ จะให้ไทเปเชื่ออะไรพี่ฮาวายอีก ฮือๆ " ไทเปเริ่มพูดกัดฟันจนฉันเห็นท่าไม่ดี รีบจับมือน้องมาบีบเบาๆให้ผ่อนคลาย ก่อนสุดท้ายจะรีบกอดเธอไว้ เมื่อเสียงสะอื้นไห้ดังจนไทเปหายใจหอบ

ตอนนี้ไทเปซบที่อกฉัน..และแอบมองพี่ฮาวายเป็นระยะ จนพี่ฮาวายถอดใจ..ลุกขึ้นยืนและก้าวถอยหลังออกไป

แล้วนั่นก็ทำให้ไทเปรีบผละออกจากฉันทันที ก่อนที่น้องจะค่อยๆคลานเข่าไปกอดขาพี่ฮาวายแน่น และซุกหน้าเช็ดน้ำตาที่ขากาเกงสแล็ค

"ไม่!ๆ พี่ฮาวายจะไปไหน..ไม่ไปได้ไหม ไม่ให้ไป"

ฉันนั่งพนมมือขอพร ไม่รู้จะทำยังไงให้น้องหลุดไปจากโรคบ้าๆนี้ เพราะไทเปเหมือนจะควบคุมสติไม่ได้ มือที่น้องกอดขาพี่ฮาวาย...กำลังขยับขึ้น..ขยับขึ้น

"ไทเป อย่า!" ฉันรีบลุกขึ้นพุ่งไปดึงน้องออกมา แต่ไม่เป็นผล ไทเปไม่ยอมคลายกอดแถมผลักฉันไปอีกฝั่งจนล้มก้นกระแทกพื้น

ตุ๊บ!~ เจ็บชะมัด~

"ไทเปใจเย็นๆครับ ตั้งสตินะ ตั้งสติ.." พี่ฮาวายพูดเสียงนุ่ม และจับมือไทเปที่ขยับขึ้นบีบเบาๆ จนไทเปเงยหน้ามองพี่ชายพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอกำลังเกร็ง ฝืน และเม้มปากอย่างจำทน

"ไทเปไม่ไหวแล้วฮือๆ เกลียดความรู้สึกนี้ เกลียด!! ไทเปไม่อยากคิดกับพี่ฮาวายแบบนั้น ไม่อยาก!!"

ติ๊ด~ เราสามคนหันขวับมองตามเสียงทันที เมื่อมีคนแตะคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูเข้ามา และเขาคนนั้นก็ทำให้ไทเปรีบผละออกจากขาพี่ฮาวาย

ไทเปวิ่งเข้าไปกอดเชนแน่น เธอเขย่งซุกหน้าไซร้ตามคอเชนจนผ้าเช็ดตัวหลุดฟรึบ!..ลงมากองที่พื้น จนตอนนี้เหลือแค่เสื้อคลุมที่ไม่เรียบร้อยเท่านั้น

แต่เชนเขามีสติมาก เขารีบหมุนตัวบังไทเปไว้ ก่อนจะรีบกระชับใส่เสื้อคลุมและมัดสายให้ทันที เขาทำทุกอย่างรีบๆทั้งที่ไทเปยังกอดยังหอมเขาไม่หยุด จนพี่ฮาวายเดินมาพยุงฉันให้ยืนขึ้น และถามเบาๆถึงเหตุการณ์ตรงหน้า

"คนนี้เหรอ? แฟนเก่าเจแปนที่เล่าให้ฟัง"