Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 160

"เอ่อ..เมื่อไหร่จะหยุดทะเลาะกันคะ ไทเปอยากคุยด้วยน่ะค่ะ^^" นางฟ้ามาโปรด! แค่ไทเปพูดขึ้นประโยคเดียว ก็ทำบรรยากาศอึมครึมบนโต๊ะอาหารหายวับไปกับ ตา

ส่วนพี่ฮาวายก็ไม่เคยรู้สึกรู้สา ใครจะทะเลาะจะอะไรกัน..พี่ชายฉันก็ยังนั่งยิ้มมีความสุข

"ฮ่าๆ ไม่มีใครทะเลาะกันไทเป พี่คานะกับแม่ฮาย คุยกันแบบนี้เป็นเรื่องปกติ^^" ห้ะ..เรื่องปกติ? ไทเปหันมองคานะสลับกับแม่ฮายแล้วยิ้มจนตาหยี ก่อนจะชี้ๆที่กับข้าวบนโต๊ะแทน

"งั้นกินข้าวกันต่อเถอะค่ะ นี่ๆกับข้าวอร่อยทั้งนั้น ^^" และแล้วสงครามแม่ผัวลูกสะใภ้ก็จบลง ซึ่งฉันไม่รู้ว่าคานะน้องสาวกัปตันไคล์ เข้ามาเป็นพี่สะใภ้ฉ้นได้ยังไง มันแปลกมาก ครอบครัวกัปตันไคล์รู้เรื่องไหม?

หลังกินข้าวเสร็จคนเครียดสุดคือกัปตันต้นไม้ เขาเอาแต่บ่นกับฉัน..ว่าคานะก็เหมือนน้องสาว เขาห่วงและถ้ากัปตันไคล์รู้คานะเละเเน่ๆ แถมเขายังบอกว่าสมัยมัธยม เขากับกัปตันไคล์นี่เด็กหลังห้องนักเลงหัวไม้ ใครจีบคานะกัปตันไคล์เก็บเรียบ เอ๊ะแล้วพี่ใบไม้ล่ะ?... กัปตันต้นไม้ไม่หวงบ้างเหรอ? สวยขนาดนั้น..

"ถามจริงๆไปชกผู้ชายคนอื่นที่จีบคานะ แล้วกัปตันเคยหวงพี่ใบไม้ไหมคะ ^^?" ฉันถามเขาเบาๆขณะที่เดินออกมาจากห้องอาหารใหญ่ เราสองคนออกมาเดินเล่นกันพลางๆ เพื่อปล่อยให้แม่ฮายคุยกับไทเปส่วนตัวและถามสารทุกข์สุขดิบ ..ส่วนพี่ฮาวายกินข้าวเสร็จก็หายเข้ากลีบเมฆ คานะฉันก็ไม่เห็น..ไม่รู้ไปไหน

"เจ๊ใบเรียนโรงเรียนประจำ แถมยังมีปากเป็นอาวุธฉันก็เลยไม่ค่อยห่วง แต่ตอนนี้..ฉันไม่เข้าใจคานะว่ะ ไม่รู้ยัยนั่นคิดอะไร? ได้ข่าวว่ายัยนั่นนานๆกลับบ้านที..คืออยู่ที่นี่ใช่ไหม-_-?"

"ไม่แน่ใจค่ะ อาจจะแค่คบๆแต่แม่ฮายพูดประชดมั้งคะ ไงคะแม่ฮายใจดีไหม^^?"

กัปตันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าตอบ.

"เฮ้อ..ก็ใจดี แต่พูดเรื่องท้องขนาดนั้น ไม่ใช่ประชดหรอก คานะดูมีปัญหากับแม่พี่ชายเธอนะ..ยัยนั่นจะทนได้เหรอ?-_-"

"แม่ฮายดูดุแต่ท่านไม่มีอะไรนะคะ ท่านอายุมากแล้วค่ะ อีกอย่างพี่ฮาวายก็อยู่^^"

ฉันพูดเบาๆออกไปทางกระซิบ ก่อนจะควงแขนกัปตันเดินไปนั่งที่โซฟา เมื่อกัปตันเงียบเล่นโทรศัพท์ฉันก็นั่งกอดอกมองรูปพ่อไปพลางๆ มองตาท่าน มองจมูกท่าน..มองปากท่านที่หลายส่วนคล้ายๆฉัน ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆไม่รู้ตัว

พ่อดูนะคะ...อีกไม่นานหนูก็มีครอบครัวแล้ว ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ..ถึงแฟนหนูจะเป็นผู้ชายที่แข็งกระด้าง แต่หนูเชื่อนะคะ..ว่าเขาเป็นผู้ชายที่ซื่อสัตย์กว่าพ่อ

เมื่อไทเปคุยกับแม่ฮายเสร็จ เดินยิ้มมาหาฉันที่โซฟา เราสามคนก็หันไปไหว้ลาแม่ฮาย แต่มือที่พนมก็ต้องหยุดชะงักไว้ เมื่ออยู่ๆเสียงคานะดังขึ้นมาทางฝั่งบันไดบ้าน

"จะกลับแล้วเหรอคะ^^?"

"ค่ะ กำลังจะกลับ หนูไปนะคะพี่คานะ^^" คานะรับไหว้แล้วเดินมาหยุดข้างๆแม่ฮาย และเมื่อผู้ใหญ่หันไปให้พรเล็กๆน้อยๆกับไทเป คานะเธอก็เหลือบมองฉันทันที ก่อนที่จะทำเป็นยกมือขึ้น..คล้ายๆกับยกหูโทรศัพท์

ฉันจึงพยักหน้ารับเป็นคำตอบ แต่ไม่รู้หรอกว่าเธอจะโทรหายังไง เบอร์ก็ไม่มี เฟสก็ไม่มี สงสัยโทรหากัปตันต้นไม้มั้ง

หลังจากลาทุกคนยกเว้นพี่ฮาวายที่ไม่รู้ไปไหน ฉันก็ไปส่งไทเปที่คอนโด ระหว่างทางน้องสาวฉันคุยจ้อไม่หยุด..บอกว่าอยากแต่งงานบ้าง ถ้าแต่งน้องจะจัดในสวนเหมือนฉัน

"ไทเปกะจะทำงานสักปีสองปีแล้วแต่ง พี่เจแปนว่าไง ไทเปยังดูเด็กไปไหมคะ?^^" ฉันมองตรงไปยังถนน ไม่กล้าหัน..หรือมองกระจกหลังสบตาน้อง ฉันไม่ได้รู้สึกแย่เลยที่น้องจะแต่งงานกับแฟนเก่า

แต่ฉัน..รู้สึกห่วงความรู้สึกไทเปยังไงไม่รู้

"ก็ดีนะ พอๆกับพี่สาวไทเปตอนนี้" กัปตันตอบแทนฉัน จนฉันแอบเห็นไทเปทำหน้าเพ้อฝัน..ผ่านกระจกมองหลังคนเดียว

"งั้นไทเปจะดูงานแต่งพี่กัปตันกับพี่เจแปนเป็นตัวอย่างไว้...ง่ายๆแบบนี้พี่เชนน่าจะชอบ^^

"จ้ะ ถึงตอนนั้นมีอะไรปรึกษาได้^^" ฉันหันไปตอบยิ้มๆ หลังจากนั้นไทเปก็เปลี่ยนเรื่องคุย หันไปคุยเรื่องแม่ฮาย เรื่องงาน เรื่องแฟนพี่ฮาวายแทน สรุปคือคุยตลอดทางจนถึงคอนโดนั่นแหละ

เมื่อมาถึงจอดรถเทียบประตู เราก็บังเอิญเจอเชนใส่ชุดลำลองเดินถือกุญแจรถออกมาพอดี แล้วเขาก็หยุดนิ่ง...เมื่อหันมาเห็นไทเปเปิดประตูลงไป

"พี่เชนไปไหนคะ^^" ไทเปวิ่งไปเกาะแขนเชนไว้ ก่อนที่คุณกัปตันข้างๆฉัน เขาจะไม่รอช้าเหมือนกัน..เขารีบลดกระจกฝั่งฉันลง..และชะเง้อมองตาม

"เฮ้ยไอ้เชน 22 นี้.." กัปตันยื่นการ์ดให้เชนผ่านหน้าฉัน จนฉันต้องหันไปยิ้มให้แฟนเก่าที่รับมันไปมือสั่นๆ บ้าจริง..ทำไมต้องมาแจกการ์ดผ่านหน้าฉันด้วย แค่นี้ฉันก็อึดอัดจะตายแล้ว