Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 48

ฉันหันกลับไปมองตามเสียง และมองไคล์ด้วยสายตาที่ฉันเอง..ก็ไม่เข้าใจ จะยังเอายังไงล่ะ!? เรากลับมาอยู่สภาพเดิมอีกแล้ว สภาพที่ไม่ลงลอยและแข็งกระด้างใส่กัน!

ทำไมเขาต้องทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉัน และหักหน้าฉันกับพ่อกลางงาน ทั้งที่ตัวเองก็มั่วและคั่วหญิงไม่รู้กี่คน!! ฉันคิดว่าฉันแคร์เขาที่สุดนะ

แต่ตอนนี้ไม่ล่ะ...

"แกไงไคล์ แกมันเด็กเมื่อวานซืน เด็กที่มั่วยิ่งกว่าหมา-_-!" ฉันกัดฟันก่นด่าด้วยอารมณ์ ฉันไม่คิดหรอกว่ามันจะมีผลอะไรตามมา คิดแต่ว่า..วันนี้ฉันต้องชนะเขา

"โอ้ย..เจ็บจัง ถ้าเป็นแบบนั้น ป้ามาชอบผมทำไมครับ?^^"

"......" ฉันยืนนิ่งกำมือแน่น ใช่...ฉันชอบเขาตอนที่เขามั่วนั่นแหละ ฉันโง่เอง ตอนนี้เปอร์เซ็นต์ทฤษฎีของหมอธันวาหยุดฉันไม่ได้แล้ว ฉันลดมันลงทุกอย่าง..จนไคล์เดินเข้ามาใกล้ๆฉัน และถามย้ำอีกรอบ

"ตอบผมมาสิ..ว่าป้าหลงชอบผู้ชายมั่วๆอย่างผมทำไม?^^"

"เพราะเด็กกร้านโลกแบบนาย น่าจะสนองความต้องการฉันได้-_-!!"

เขายิ้มที่มุมปาก ก่อนจะก้าวยาวๆมาชิดตัวฉันทันที ..ตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ เขาใช้สายตาที่มีความขุ่นเคือง..ไล่มองแก้มและคอที่แห้งผาดฉัน

"หึ ที่เห็นนิ่งๆเงียบๆ...ป้าก็เงี่-นเก่งเหมือนกันนะ^^" ฉันกำมือแน่น คำนี้มันหมายถึงอะไรวะ...แบบนั้นรึป่าว? ฉันต้องคิดอะไรออกสิ อย่ายอมเขา! เพราะฟังๆแล้วมันเป็นคำด่าแน่นอน

"ฉันเงี่-นเก่งมานานแล้ว ถ้าสมองมีรอยยัก..น่าจะรู้"

ไคล์แสยะยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเดินมาชิดตัวฉันอีก..จนฉันค่อยๆก้าวถอยหลัง และถอยตามที่เขาก้าวมาชิดตัวฉัน ทีละก้าว..ทีละก้าว จนหลังไปชนกับรถสปอร์ทสีดำคันนึง

ปึก!!

พอร่างใหญ่เขาเห็นโอกาส...เขาก็ไม่รีรอ รีบใช้ตัวแนบชิด..ดันฉันติดกับรถ ก่อนเขาจะค่อยๆปล่อยลมหายใจอุ่น รดร้อนผ่าวที่ข้างหู วูบวาบ..วูบวาบแค่สองครั้ง มือไม้ฉันก็อ่อนละทวย ทิ้งช่อดอกไม้พังๆนั่นลงพื้นทันที

ฟรึบ!

"อะไรครับ ถึงกลับมือไม้อ่อนเลย..."

"อิเด็กเลว...ออกไปห่างๆฉัน-///-"

"เด็ก? หึ..ป้าเกิดก่อนผมปีเดียว ก็รู้นี่..ว่าของผมโตเร็ว (กระซิบ) โตเร็วกว่านมป้าอีกนะ"

เขาพูดพลางกดเอว..ลงแนบตัวฉัน จนฉันสัมผัสถึงอะไรแข็งๆข้างล่าง คราวนี้เป็นอะไรล่ะ..กุญเเจรถ กระเป๋า หรือ....

"ไคล์ ออกไปห่างๆฉัน-//-" เขาไม่ตอบ แต่เอาแขนดันฉันหลบออกจากบานประตู ก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัส Smart Lock และเปิดประตูรถออก..ผลักฉันเข้าไป!!

"อิไคล์!" ปึก!

ทุกอย่างรวดเร็วมาก แค่พริบตาเดียวเท่านั้น...ร่างใหญ่ก็เข้ามาคร่อมตัวฉันแล้ว ก่อนเขาจะกดแขนสองข้างที่ปัดป่ายลงเบาะสีแดง...และค่อยๆโน้มลงมา

ตึก ตึก ตึก ตึก...เสียงหัวใจฉันมันดังมาก ไม่รู้เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเพราะคนตรงหน้า ที่เขาค่อยๆโน้มลง..ปล่อยลมหายใจอุ่นๆพ่นตามซอกคอช้าๆ แถมยังใช้จมูกโด่งถูตามคางและแก้มซ้ายขวาฉัน

บ้าจริง....

"เงียบ..เคลิ้มเหรอ? อย่าอวดเก่งนักเลย ผมถอดของป้าได้แค่ปลายนิ้ว" ฉันเปิดตาที่หลับพริ้มขึ้นทันที ..ก่อนจะเพ่งมองเขาผ่านความมืดสลัวๆ จนเห็นเขาเอื้อมไปกดปุ่มสตาร์ทรถ

"ใครกันแน่ที่อวดเก่ง"

แคว้ก!! ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะรวดเร็วขนาดนี้ มือที่เขาเอื้อมไปกดปุ่มสตาทร์รถเมื่อกี้ อยู่ๆก็กระชากชุดราตรีฉัน จนสายเดีี่ยวที่ไหล่..มันขาดออกจากกัน!

"ไคล์ แกมันเด็กเลว!"

"แค่นี้ว่าเลว ผมจะทำให้ดู..ว่าผมเลวได้กว่านี้อีก^^"

"ทำสิ แล้วแกจะได้รู้!..ว่าหลังจากนี้ ฉันหรือแกที่เลวกว่า" ฉันพยายามดิ้นออกจากมือใหญ่่ที่กดลง และพยายามยกขาขึ้น แต่เขาดันขยับแทรกตัวเข้ามากลางหว่างขา จนตอนนี้ฉันหมดหนทาง ฉันถูกขึงกับเบาะรถสีแดง..และเขาก็โน้มลงไซร้ตามซอกคอ ขบมันเสียงดัง~จ๊วบ ประทับคิสมาร์คลงที่คอขาวๆฉัน

"อื้ม คอหอมจัง...เอากันไหม?"

"ไคล์!" ฉันเชิดหน้าก่นด่าเขา นี่มันในรถและพ่อแม่กูอยู่ข้างในนะ!

"ไหนๆก็จะเลวแข่งกัน เราควรขึ้นสวรรค์ด้วยกันก่อน" เขาพูดพึมพำระหว่างไซร้ซอกคอ ตอนนี้ทั้งลมหายใจทั้งริมฝีปาก มันก่อกวนฉันจนไปถึงเนินอกขาวๆแล้ว

"คะ..ไคล์ ฉันจะฆ่าแก"

"แต่ผมจะเอาป้า.."