Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 5

ฉันไม่ได้เปิดอ่านมันหรอก อ่านผ่านๆแค่ตอนมันเด้งขึ้นหน้าจอเท่านั้น เพราะอิต้นไม้ข้างๆมันเหมือนกำลังจับผิดฉันอยู่

ฉันจึงรีบไปส่งมันที่คอนโดก่อน แล้วหาที่จอดรถเงียบๆเปิดไลน์อ่าน แค่ไลน์มาไม่กี่คำมือไม้แม่งสั่นไปหมดแล้ว... เป็นห่วงกูเหรอ? ถ้าคิดแบบนี้มันจะเป็นการเข้าข้างตัวเองไหมวะ.. เออช่างเถอะ กูจบเอกมโนศาสตร์มา

-LINE KAI-

KAI : มันอันตรายนะป้า

ฉัน : ชิน

KAI : ชินกับใบสั่งที่ส่งไปที่บ้าน?

ฉัน : ชินกับน้ำหนักตีน-_-

KAI : อยากลองโดนตีนป้าสักครั้ง ^^

ไอ้บ้า พิลึกคน...

ฉัน : ตลก

KAI : ตลก แล้วหัวเราะรึยัง? ไม่สิป้าน่ะ..ควรยิ้มให้ได้ก่อน^^

ฉัน : จะไลน์มากวนประสาททำไม-_-

KAI: ไม่ได้กวน อย่าขับรถเร็ว ผมเป็นห่วงคนอื่นๆที่ใช้ถนนร่วมกับป้า โอเค๊

ฉัน : ถ้ายังสำส่อนกับแอร์ ก็ห่วงตัวเองก่อนเถอะ

KAI : สำส่อนอะไร? ป้าอย่าหึงผมสิ เพื่อนกัน

ฉัน : ทำไมฉันต้องหึงแก?

KAI : เพราะผมหล่อ^^

อิดอก มั่นหน้า..อืม แต่หล่อจริงๆนะ

ฉัน : ไร้สาระ

ปากด่า...แต่ใจพองยิ่งกว่านม ไคล์เป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะ...ที่เขาทำเหมือนเป็นห่วง บ่อยมาก! บ่อยจนฉันแม่งคิดไปเองว่าเขามีใจ

เพราะหลังจากวันนั้น..วันที่ฉันได้ตุ๊กตาควายจากเขา เขาก็ชอบซื้อของให้ ทั้งวันเกิด ทั้งวันที่ฉันไม่สบาย แต่นั่นแหละ...มิวายเป็นตุ๊กตาควายคละไซส์กัน จนตอนนี้มันตั้งเรียงเต็มห้องนอนฉันหมดแล้ว

แต่ความประทับใจวันรับปริญญา ไม่ได้มีแค่นั้นนะเว้ย!! หลังจากที่ได้เซอร์ไพรส์จิ้งจกผูกโบว์ไม่นาน แม่กับเจ๊ปลายฟ้าก็มา ฉันจึงรีบทำตัวปกติและชักสีหน้าใส่แม่แทน แต่แม่ไม่ได้สนใจฉันน่ะสิ..มองแต่ควายที่ฉันอุ้มอยู่

"แถวนี้มีควายตัวใหญ่ด้วย^^" แซว แต่ทำไมต้องเน้นคำว่า 'ควาย' ด้วยวะ อิคนซื้อให้มันคิดอะไรอยู่ จะว่าแถวนี้มีขายก็ไม่น่าใช่ เพราะคนอื่นก็มีใครอุ้มควายสักคน

มีแต่กูคนเดียว!-_-

"คนซื้อให้ไม่ค่อยปกติ-_-"

"ก็เห็นเหมาะกับป้าดี...หน้านิ่งๆเคี้ยวเอื้องๆ^^" แม่กับเจ๊ปลายฟ้าเอามือปิดปากหัวเราะลั่น ส่วนฉันน่ะเหรอ..เหอะ โยนตุ๊กตาควายส่งคืน

"เอาคืนไป เด็กปากหมา-_-"

"ใบไม้! ปากคอเราะร้ายนะเรา ไคล์อุส่าห์มาแสดงความยินดียังไปว่าเขาอีก-_-" ตลอดเลยแม่ฉัน คนอื่นอะไรก็ดีไปซะทุกอย่าง ฉันล่ะเบื่อจริงๆ

"ใครใช้ให้แม่กับเจ๊มาช้าล่ะ หนูจะเข้าห้องประชุมแล้วนะ-_-"

"สั่งดอกไม้ให้ลูกอยู่นี่ไง ^^" แล้วแม่ก็ยื่นช่อดอกไม้ใหญ่โตมาให้ฉัน ก่อนที่จะเอื้อมมือมาหยิกแก้มฉันด้วย ส่วนเจ๊ปลายฟ้านางซื้อสร้อยทองคำขาวให้ เป็นจี้รูปตัว K ที่ย่อมาจากชื่อจริงฉัน กัณณ์รลิน วรพงศ์กุล

แล้วสิ่งหนึ่งที่ฉันสัมผัสได้....สัมผัสที่ทำฉันใจเต้นเร็วยิ่งกว่าแรงม้ารถก็คือ..ตัวเขาหอมมาก!!! เขาเอื้อมมือไปปรับแอร์ให้ฉัน คือแม่งเอ้ย หอมจริงๆ!!

ยิ่งนั่งในรถสปอร์ตแคบๆฉันยิ่งได้กลิ่นชัด ตอนนั้นฉันอยากกินเด็กจริงๆนะ มือเขาก็ขาว..มีเส้นเลือดปูดนิดๆ จมูกก็โด่งตาชั้นเดียว แต่มันมีเสน่ห์ชิบหาย แถมขับรถไม่เร็วมาก...อย่ายิ้มได้ไหม ยิ้มที..ใจกูจะละลาย

บ้าเอ้ย!-////-

ไม่ไหวว่ะ กว่าฉันจะดึงสติออกมาจากไคล์ได้ก็นานโข... คือฉันถูกสั่งให้เรียนโรงเรียนประจำ ถูกสั่งให้เดินตามรอยพ่อมาทุกอย่าง จนไม่เคยรู้..ว่าตัวเองชอบอะไร...หรือต้องการอะไรจริงๆ มันเป็นครั้งแรก..ครั้งแรกที่ฉันรู้สึกชอบและอยากได้อะไรสักอย่าง แต่มันไม่ใช่สิ่งของ หรือคณะที่ฉันอยากเรียนน่ะสิ

ฉันกำลังอยากได้ผู้ชายคนนี้

หลังจากนั้นฉันก็คลั่งไคล์หนักมาก คลั่งแบบมโนว่าเขาคือผัวตัวเอง ฉันนอนกอดตุ๊กตาควายเขาทุกวัน ใส่สร้อยที่เจ๊ปลายฟ้าให้ หนำซ้ำกูยังจินตนาการว่าจี้ K นั่นคือชื่อ KAI หนักไหมล่ะ

เฮ้อ! จนถึงปัจจุบันนี่แหละ..ที่ความคลั่งฉันลดน้อยลง อาจเป็นเพราะฉันแก่ หรือเพราะไคล์เขาคั่วแอร์ทุกไฟลท์ก็ไม่รู้ แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฉันหยุดชอบเขานะ ฉันมันพวกหน้าด้านหน้าทน อีกอย่างไคล์ก็ชอบทักมา ทักมาให้ท่าให้ฉันมโนต่อเหมือนวันนี้

ฉันเก็บโทรศัพท์แล้วขับรถกลับทันที แต่ไลน์เขานี่สิ อยู่ๆก็เด้งขึ้นมาอีก

LINE -KAI- ตึ้ง~!

KAI : คิดถึงนะ

เชี่ย!!!!!!!! ฉันรีบตบไฟเลี้ยวจอดรถอีกรอบ และอ่านข้อความเขาที่โชว์บนหน้าจอวนรอบที่ล้าน ฉันไม่กล้าเปิดอ่านจริงจังเลย คือ...ไม่รู้ตัวเองควรตอบยังไง หน้าร้อนผ่าวไปหมดแล้ว มือก็สั่นด้วย!! โอ้ย..กูไม่มีสติเลยมึง

จนประมาณห้านาทีได้

ตึ้ง!

KAI : ส่งผิด

อิดอกเอ้ย-_-!!!!