Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 51

ถึงสนามบินกัปตันก็ไล่ฉันลงจากรถ แถมยังส่งโทรศัพท์อีกเครื่องให้ฉัน และยึดมือถือฉันไป!

จริงๆแล้วที่เขาพูดมันก็เป็นไปได้ แต่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ? น้องฉันรู้เรื่องจริงรึป่าวก็ไม่รู้? ฉันเดินคอตกลากกระเป๋าเข้าอาคาร พยายามปาดน้ำตาอยู่หลายครั้ง จนเดินเข้าเกตและนั่งรอกัปตันบรีฟงานกับลูกเรือคนอื่น

ไฟลท์นี้ฉันได้บินกับแอร์รุ่นพี่..ก็พวกที่เคยหาเรื่องฉันนั่นแหละ เธอพยายามพูดกับฉันไม่หยุด แต่ฉันไม่สนใจ ฉันไม่มีอารมณ์ทะเลาะหรือกระแทกแดกดันใคร ฉันเอาแต่นั่งเหม่อเช็ดน้ำตาที่มันไหล..แอบร้องไห้เงียบๆคนเดียว

จนแอร์รุ่นพี่ทั้งสองตกใจหน้าถอดสี..และเอื้อมมือมาแตะขาฉัน

"เป็นอะไรเต้าไต่ ฉันพูดแรงไปเหรอ? เอ่อ...คือขอโทษนะ อย่าร้องสิ"

"........" ฉันเงียบและหันไปทางอื่น

"แปลก..วันนี้ไม่เถียงกลับ ยิ้มก็ไม่ยิ้ม" ฉันลุกขึ้นไปนั่งฟังกัปตันบรีฟงานใกล้ๆ แต่แอร์รุ่นพี่ก็ยังลุกตามและเดินมานั่งข้างๆอีก คราวนี้พวกเธอยื่นทิชชู่ให้ฉันด้วย

"อย่าร้องสิ ถ้าเธอร้องฉันรู้สึกผิดนะ-_-" ฉันดันมือเธอออกไม่อยากคุยด้วย เพราะฉันเป็นแบบนี้...ไม่ใช่เพราะพวกเธอซะหน่อย

จนกัปตันบรีฟงานเสร็จ ฉันก็ลุกขึ้นเดินตรงไปที่งวงช้าง ยืนเหม่อหน้าประตูเครื่องรอพนักงานทำความสะอาดออกมา

แน่นอนแอร์รุ่นพี่สองคน..ก็ยังไม่หยุดวุ่นวายกับฉัน เธอเดินมายืนขนาบข้าง และหันมองฉันเป็นระยะๆ

"นี่ เธอจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?" ฉันส่ายหน้าเบาๆแล้วก้มหน้าลง

"อกหักแน่เลย ไม่เป็นไรนะ..ผู้ชายมีเยอะแยะ สวยๆแบบเธอหาได้สบาย" ไม่รู้มือใครตบไหล่ฉันเบาๆ ฉันไม่ได้สนใจฟังหรือหันไปดู พอทุกอย่างเรียบร้อยฉันก็เดินขึ้นเครื่องเก็บกระเป๋า และทำหน้าที่ตัวเองทันที

ฉันฝืนยิ้มทั้งที่เครียดมาก มันจุกในอกจนบางครั้งน้ำตาไหลออกมา โทรศัพท์ฉันอยู่ที่กัปตันต้นไม้..ไม่รู้ว่าเขาคุยกับเชนรึป่าว ฉันกลัวเขาบุ่มบาม..จนทำให้เชนมันปล่อยคลิปไทเปนี่แหละ

พอเครื่อง take off เสริฟอาหารเรียบร้อย ฉันว่างฉันก็นั่งเงียบๆคนเดียว จนแอร์รุ่นพี่เธอย้ายขึ้นมาครัวหน้ากวนฉันอีก ให้ตายเถอะ..ฉันเครียดชิบ โชคดีที่ฉันไม่ได้ขับเครื่องบิน ไม่งั้นฉันคงพาทุกคนดิ่งลงพื้น

"เฮ้อ...." ฉันถอนหายใจยาวๆเมื่อเห็นหน้าพวกเธอ

"นี่! ไม่ต้องมาถอนหายใจใส่ เธอเป็นอะไร? ทำไมเงียบ ฉันไม่สนุกเลย" ฉันเบือนหน้าไปทางอื่นเซ็งๆ

"เครียด ไฟลท์อื่นค่อยทะเลาะกันนะ"

"นี่ๆมีอะไรปรึกษาได้นะ..ท้องเหรอ?" เหอะ!

"จะมาหลอกถาม และเอาไปป่าวประกาศอีกเหรอ?"

"เปล่า ฉันเพิ่งรู้มาว่าเธอไม่ได้ใช้เส้น โทอิทเธอสูงปรี๊ด และไหวพริบเธอก็ดี"

"ใครบอก ฉันเอาตัวเข้าแลกทุกๆอย่าง"

"ฮ่าๆ เหรอๆ เธอลืมเรื่องเครียดๆแล้วมาเถียงกับพวกฉันดีกว่า" ประสาทจะกิน ทำไมฉันต้องซวยซ้ำซวยซ้อนด้วยเนี่ย ขณะที่ฉันนั่งเอามือท้าวคางมองพื้น แอร์รุ่นพี่ทั้งสอง ก็นั่งยองๆมองหน้าฉัน

"ฉันชื่อนาเดียร์ " นาเดียร์? ให้ตายยย! ฉันไม่ได้ถาม ฉันมองหล่อนนิ่งๆ มองตาโตๆจมูกโด่งๆอย่างพินิจพิเคราะห์ ไม่รู้ว่าเธอจะมาไม้ไหนกับฉันอีก

"ส่วนฉันชื่อแพทนะ เธอชื่อเจแปน ฉันรู้แล้ว^^" คนชื่อแพทยิ้มให้ฉันจนตาหยี แววตาเธอดูเป็นมิตรนะ แต่ฉันยังแอบหลอนอยู่

"อื้ม ฉันชื่อเจแปน"

[TONMAI TALK]

Unknown: ว่าไงที่รักเจอกันหน่อยไหม?

ผมเปิดคลิปที่เจแปนพยายามเอามือปิด แล้วรู้สึกจะอ้วกว่ะ ยอมรับนะว่าชอบเรื่องแบบนี้ แต่ในคลิปน้องสาวเธออยู่ในชุดนักเรียนมัธยมต้น ที่ผมเห็นแล้วสมเพชชะมัด

ผมจึงสวมลอยเป็นเจแปนตอนไลน์ไอ้เชนพลางๆ ให้ยัยนั่นทำงานไปเถอะ เพราะผมฝากเธอไว้กับแอร์รุ่นพี่ที่หาเรื่องเธอแล้ว สองคนนั้นผมบินด้วยบ่อย..พวกเธอเป็นพวกปากหมาแต่จริงใจ ไม่มีพิษภัยอะไรหรอก

แต่ตอนนี้ผมอยากรู้ชิบ ว่าไอ้เชนมันเป็นเชี่ยอะไรนักหนา?!!

ผม : ที่ไหนดี?

Unknown: จะพาผัวมาด้วยรึป่าว? ถ้าพามาฉันโพสลงทวิตเตอร์เลยนะ ฮ่าๆ

ผม : เขาบิน ไม่ว่าง

Unknown: แต่เจแปนไม่บินแล้ว สงสัยคิดถึงเชน

คิดถึงพ่อมึงสิ! ผมเงยหน้าขึ้นมองข้างถนนแวบนึง เพราะไม่รู้จะตอบมันยังไง นอกจากดิวไซน์ไลน์ผมก็ไม่เคยคุยกับใครแบบนี้เลยว่ะ-_-

ผม : จะเจอที่ไหนเร็วๆ แลกไฟลท์กับเพื่อนมา

Unknown: เอาคลิปเราในห้องเจแปนมาด้วยสิ อยู่กับเจแปนใช่มั้ย? มาแลกกับคลิปร้อยคลิปไทเป^^

คลิปเรา?!

ผม : คลิปเราอะไร?