Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 53

ผมประสาทเสียกับเรื่องไทเปแล้ว ผมยังประสาทเสียกับไอ้ไคล์อีก มันโทรมายกเลิกสัญญาที่ทำไว้กับผม!! สัญญาที่ว่าคืิอ..ถ้ามันจะจีบพี่สาวผม ห้ามล่วงเกินเจ๊แกจนกว่าจะแต่งงาน แต่เมื่อกี้!..แม่งโทรมายกเลิกสัญญากูซะงั้น

เฮ้อ!! ช่างเถอะโตๆกันแล้ว ผมไม่มีเวลาไปห้ามสองคนนั้น เพราะตอนนี้ผมเล่นโทรศัพท์เจแปนและโทรศัพท์ตัวเองสลับกัน พยายามหาไฟลท์แลกอยู่ พรุ่งนี้เจแปนกลับมาผมจะได้ไปรับและอยู่เป็นเพืื่อนเธอ

จนอยู่ๆโทรศัพท์เจแปนมีสายเข้ามา

ครืน ครืน ครืน~ เชน?! พวกมึงไม่คิดจะพักกันเลยรึไง! เออ..มาให้หมดวันนี้ กูจะโทรเรียกรถศรีธัญญารอ

"......" ผมกดรับและฟังเงียบๆ รอว่ามันจะเห่าอะไรต่อ

(แฟนเจแปนใช่ไหม? กูรู้ว่ามึงถือสายอยู่ ตอนนี้ไทเปคลั่งมาก กูรับมือกับยัยนี่ไม่ไหวแล้ว)

"แสดงละครดี รู้ได้ไงว่ากูถือสายอยู่ ถามจริงๆนะพวกมึงคิดอะไรถึงทำแบบนี้วะ?! มึงใช่ไหมที่ติดกล้องในห้องเจแปน!?"

"ที่กูรู้เพราะเจแปนไปบิน แต่กูเสือกโทรติด"

ปลายสายเงียบไปครู่นึง

(กล้อง?! เดี๋ยวนะ..กล้องอะไรวะ?!)

"มึงอย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย วันนี้มึงทักไลน์นัดเมียกูใช่ไหม?!"

(ทักไลน์นัด?! บ้า!! กูเพิ่งกลับจากสิงคโปร์เหยียบพื้นประเทศไทยเมื่อกี้ กูจะนัดทำไม?!)

ยังไงอีกวะ!! เสียงไอ้เชนตกใจมาก

"สรุปมึงเป็นคนยังไง! วันแรกที่กูคุยกับมึง มึงดูถูกเจแปน! วันนี้มึงเสือกแสร้งเป็นคนดี! "

(วันนั้นกูอยู่กับไทเป ถ้ากูพูดไม่ถูกใจ..ไทเปจะคลั่ง และประชดประชันโดยการ เอ่อ..อันนี้กูขอไม่พูดนะ)

"อะไรของมึง..มึงหลอกไทเปก็ว่ามาเถอะ"

(กูไม่ได้หลอก!! กูพยายามพูดเรื่องนี้กับเจแปนตลอด แต่กูไม่มีโอกาส ถ้ามึงไม่เชื่อใจกูนะ...)

(พี่เชน?!! คุยกับใคร!! ไม่ให้คุย! นั่นพี่เจแปนใช่ไหม!? กรี๊ดดด )

"เฮ้ย!!!" ผมเผลออุทานออกมาตกใจ เมื่อได้ยินเสียงกุกกักเหมือนปลายสายกำลังแย่งโทรศัพท์กัน

(พี่คุยกับเพื่อนไทเป! แค่เพื่อน เฮ้ย! มึงๆได้ยินกูไหม?!)

"เออ ได้ยิน!!" ผมรีบตอบไป

(เรื่องงานที่มึงบอก เดี๋ยวกูเอาไปให้ดูพรุ่งนี้ เจอกันร้านกาแฟ xx เอกมัยนะเว้ย สักประมาณสิบโมง!) นี่ไอ้เชนนัดผมคุยเหรอวะ? แปลก..ดูไอ้เชนมันไม่รู้เรื่องไลน์เมื่อเช้าเลยด้วยซ้ำ

"เออ เจอกัน!"

~(พี่เชนวางได้แล้ว มาอยู่กับไทเปนะคะ...นะๆ ไม่ไหวแล้วค่ะ อยาก อยากกก) ~

ผมรีบตัดสาย เพราะหลังๆ..แม่งไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องรับรู้ ผมว่าเรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะ เมื่อเช้าพอไทเปมีโอกาส ยัยนั่นก็อ่อยผมทันที ทำเสียง ทำตัวยั่วยวนเหมือนต้องการเรื่องอย่างว่ามาก

แล้วที่ไอ้เชนมันพูดมา..ผมอยากเจอมันสักครั้งเหมือนกัน มันจะฆ่าผมที่ร้านกาแฟที่เอกมัยก็ฆ่าเถอะ คนเยอะแยะ กูไม่ตายอย่างเดียวดายแน่นอน

กดวางสายปุ๊ป ผมก็เปิดผ้าห่มออกแล้วลุกจากเตียง ทันที ก่อนที่จะแวะเซทผมนิดๆแล้วหยิบกุญแจรถ แต่ขณะที่เปิดประตูห้อง ผมก็เกือบลืมของสำคัญบางอย่าง...

ผมรีบหันกลับไปที่ห้องแต่งตัวเปิดลิ้นชัก หยิบ..ถุงยาง แต่พอหันไปเห็นเสื้อในเจแปนข้างๆ เชี่ย! ผมรีบวางมันลงทันที

ก่อนผมจะตัดสินใจ..ปิดลิ้นชัก เดินกลับไปวางกุญแจรถเหมือนเดิมแล้วขึ้นเตียงนอน ผมเกือบลืมเจแปนไม่เหมือนคนอื่น ผมจะไม่ทำร้ายเธอ...ไม่เด็ดขาด

ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาแม่งก็เก้าโมงกว่าแล้ว ไอ้เวรนั่นมันนัดผมไว้นี่หว่า...แต่ผมจะเชื่อมันได้ไหมวะ?! ผมนอนคิดอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นนั่งและถอนหายใจยาวๆ

อย่างน้อยก็เป็นผมที่เจอไอ้เชน ไม่ใช่เจแปน... เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน

ผมขับรถมาที่ย่านเอกมัย กว่าจะเจอร้านกาแฟที่มันนัดไว้ก็ปาไปสิบโมงครึ่ง ปกติผมเคร่งเรื่องเวลานะ..แต่สำหรับไอ้นี่ผมไม่ชัวร์ตัวเองว่ะ ไม่รู้ว่ากูตัดสินใจถูกรึป่าวที่มาตามนัดมัน

แต่ผมไม่รู้ว่าไอ้เชนคนไหน เพราะผมไม่เคยเห็นหน้ามัน ผมจึงเดินไปสั่งกาแฟแล้วไปนั่ง พยายามกวาดตามองหาผู้ชายที่ผมดูในคลิป ถึงมันจะเซ็นเซอร์หน้า..แต่ผมก็หาคนท่าทางคล้ายๆกัน จนไปเห็นคนนึงที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆอีกฝั่ง

ผมจึงทำทีเป็นเดินผ่าน แล้วใช้โทรศัพท์เจแปนลองโทรเข้าไป

ครืน ครืน ครืน~ พอโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะสั่น มันก็รีบหยิบขึ้นมารับพร้อมกับเงยหน้ามองผมทันที เมื่อกี้ผมไม่เห็นมันเมมเบอร์เจแปนด้วยซ้ำ มันจำเบอร์เธอได้....

"มึงคือแฟนเจแปน?" ผมวางสายแล้วเลื่อนเก้าอี้นั่งตรงข้ามไอ้เชน ก่อนกาแฟที่ผมสั่งจะถูกนำมาเสริฟตาม

"เออ มึงคือเชนสินะ?" มันพิงพนักเก้าอี้มองผมเซ็งๆ

"อืม มึงโคตรโชคดีที่ได้เจแปนไป ส่วนกูซวย.." ผมยกกาแฟขึ้นจิบแล้วยกขาไขว่ห้าง กวาดสายตามองรถที่ขับผ่านสลับกับหน้ามัน

ไอ้เชนหน้าตาดี..จัดว่าหล่อ แต่สู้ผมไม่ได้