Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 55

"ขอบคุณค่า ^^"

"ขอบคุณนะคะ^[]^" ฉันกับพี่นาเดียร์ยืนฉีกยิ้มขอบคุณผู้โดยสารทั้งสองร้อยคน ทีี่กำลังทยอยเดินออกไป นี่ยังน้อยนะถ้าเป็นA380ลำใหญ่ ฉันคงยิ้มจนฟันแห้งไปแล้ว!

พอผู้โดยสารลงจากเครื่อง เหล่าลูกเรือเราๆก็รีบเก็บของดึงกระเป๋าออกมา ฉันกับพี่นาเดียร์จากที่เคยทะเลาะกันเรื่องนี้ ตอนนี้พี่นาเดียร์กลับช่วยฉันยกกระเป๋าลง ยอมรับว่าเป็นไฟลท์ที่ฉันขึ้นบินพร้อมความเครียด แต่ขากลับฉันแลนด์ด้วยรอยยิ้ม ใช่..ฉันได้มิตรภาพกลับมา

พี่นาเดียร์ และพี่แพท

และตอนนี้เราสามคนก็ลากกระเป๋าตามทางเดิน คุยกันหัวเราะคิกคักจนถึงประตูทางออก แล้วหยุดยืนรอรถสายการบินมารับกับลูกเรือคนอื่นๆ

จนสักพักฉันเห็นรถกัปตันต้นไม้ขับมาจอดเทียบ เขาส่งไลน์บอกฉันแล้วล่ะว่าจะไม่ลงจากรถ...ฉันจึงต้องยกกระเป๋าขึ้นเอง และรีบขึ้นทันทีที่เปิดประตู

"พี่นาเดียร์พี่แพท บ้ายบายค่ะ ไว้นัดโม้กันวันหลังนะ^^"

ฉันเลื่อนกระจกโบกมือบ้ายบาย จนพี่ทั้งสองเดินมาใกล้ๆแล้วก้มลงมาหาฉัน

"จ้า ไว้เจอกัน..อย่าลืมที่บอกนะ! สตรองนะยัยญี่ปุ่น^[]^" ฉันชูสองนิ้วสู้ๆ แต่กัปตันต้นไม้กดปิดกระจก ฉันจึงรีบเก็บมือและโบกมือลาพี่ๆผ่านกระจกแทน

บรื้น~~ เสียงท่อรถสปอร์ทดังลั่น ไม่รู้คุณกัปตันหงุดหงิดอะไรมา เขาขับรถไปเหล่ตามองฉันไป ก่อนจะดึงแขนฉันไปดม และพลิกดูทีละข้าง

"มีใครแตะต้องเธอรึป่าว?-_-"

"ไม่ค่ะ แต่เจแปนมีอะไรจะบอกกัปตันค่ะ^^" กัปตันต้นไม้พยักหน้าเบาๆแล้วมองฉันสงสัย ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อฉันอ้ำอึ้ง

"เฮ้อ! ชักช้าจริงๆ"

"เมนส์หายแล้วนะคะ^^" เท่านั้นแหละหัวฉันก็แทบติดเบาะ เมื่อกัปตันเหยียบคันเร่งตรงดิ่งกลับคอนโดทันที

คอนโด...

"กัปตันเจแปนอาบน้ำก่อนค่ะ..เรื่องเชนเป็นไง มันขู่อะไรอีกไหม? อื้อออ~~" ฉันเบี่ยงหน้าหลบจมูกโด่งที่คลอเคลีย ฉันทำงานตั้งหลายชั่วโมง...เขายังสูดดมซอกคอราวกับหื่นกระหายมาจากชาติปางก่อน

"อาบด้วยกันไหม? เธอรู้รึป่าวว่าฉันเกือบทนไม่ได้ ไปท่องราตรี~" อะไรนะ?! ฉันรีบจับไหล่กว้างๆเขาแล้วดันออกไปทันที

ก่อนที่จะรีบวิ่งไปเปิดลิ้นชักในห้องแต่งตัว นับถุงยางต่อหน้าเขา 1 2...9 ครบ

"จะเกเรกับเจแปนเหรอคะ..?" เขายืนกอดอกพิงขอบประตูและยิ้มที่มุมปาก ก่อนฉันจะลุกขึ้น..เดินไปหาเขาช้าๆ แล้วใช้นิ้วชี้เรียวเขี่ยที่ปลายคางเขาไปมา จนกัปตันตรงหน้า..เขาหลับตาพริ้ม

"ถ้ากัปตันเกเร เจแปนลาขาด...ขอไม่ใช้ผู้ชายร่วมกับใคร กัปตันเอาเจแปนมีแต่ได้กับได้นะคะ ให้เกียรติเจแปนด้วยค่ะ^^"

ฉันพูดทั้งที่ตัวเองยิ้มจนตาหยี ก่อนที่กัปตันหนุ่มตรงหน้าเขาจะลืมตาขึ้น และโน้มลงมาโอบเอวฉัน และเขาก็ก้มลง..ใช้ปากดึงผ้าพันคอฉันออกไป ก่อนจะบีบบั้นท้ายฉันเน้นๆและตีดัง เพียะ!~

ฉันชาที่แก้มก้นจนเงยหน้าขึ้นทันที พลางกัดปากซีดส์จนกัปตันรีบประกบจูบ จนชุดแอร์ถูกถอดโยนลงพื้น บวกกับมือที่โอบเอวอยู่..ค่อยๆขยับขึ้น เค้นทรวงอกฉัน

"คิดถึง..." ฉันกอดคอเขาแล้วเผยยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำนั้น ก่อนจะเขย่งขึ้นไปกระซิบเขาเบาๆที่ข้างหูบ้าง...

"ซี๊ดส์~ คิดถึงเหมือนกันค่ะ"

"งั้นผ่อนคลายก่อน...เดี๋ยวฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง" ฉันพยักหน้าตอบ อะไรก่อนก็ได้ทั้งนั้น จนกัปตันต้นไม้เขายกขาฉันขึ้นหนึ่งข้าง และใช้มือใหญ่กระชากเพนตี้ฉัน..ออกจากเรียวขาทันที

จากนั้นเขาก็อุ้มฉันไปที่เตียง ก่อนจะขึ้นคร่อมกดเอวหนาแทรกกลางหว่างขาฉัน จนความรู้สึกร้อนผ่าวจากเบื้อล่างที่สัมผัสกัน ทำฉันเชิดหน้าครางเสียงสั่น..เมื่อเขาจับแก่นกายแข็งๆดันเข้าไป

"อ๊ะ!!เจ็บจังเลย..." บอกเจ็บ แต่เรียวปากคู่สวยยิ้มกริ่ม จนกัปตันหนุ่มค่อยๆขยับเอว..ร่อนเข้ามา ร่อนเข้ามา

ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก~ ฉันกัดปากขยำผ้าปูที่นอน..เพราะมันเสียวเกินทนได้ เสียวจนขาสองข้างรีบเกี่ยวเอวเขาไว้..หวังให้มันขยับใส่แรงๆกว่าเดิม

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ~! กัปตันขา...." เขาโน้มลงขานรับเสียงกระเส่า ก่อนจะกดเอวหนารัวๆใส่ฉันจนอกสองเต้าสั่นไหว ฉันจึงรีบเอื้อมมือบีบแขนกำยำเขาไว้ เพราะแรงเสียดสีที่เขามอบให้..พลุ่งพล่านเสียวซ่านไปทั้งตัว

ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก!! เมื่อเขาเห็นฉันยกสะโพกรับ..กัปตันก็หยุดชะงักและดึงหมอนมารองไว้ จากนั้นเขาก็เหยียดตรงดึงเอวบางๆฉันกระแทกเข้าใส่ จนฉันครางเสียงใสหายใจหอบอย่างทรมาน

"อื้อ~~ กัปตัน กัปตันขา....ไม่ไหวแล้ว อื้อ!" ฉันยกแขนกัดส่ายหน้ารัวๆ เหงื่อเริ่มท่วมตัวและเปียกไปตามหว่างขา จนสุดท้ายมือใหญ่ที่รั้งเอวขยับขึ้นมา..เขาเขี่ยเม็ดทับทิมที่แข็งชันช้าๆ และดึงมือฉันขึ้นไปนั่งคร่อมตัวเอง

"สะ..สรุปว่าหมอที่สิงคโปร์ เชนยังไม่ได้ดิวการรักษาใช่ไหมคะ?"

"อืม แค่ไปปรึกษาแล้วเอาข้อมูลไปให้หมอวินิจฉัยเบื้องต้น ตอนนี้ไอ้เชนมันกลัวคลิปหลุดเหมือนกัน ดูจากการเซ็นเซอร์หน้า เหมือนไทเปจะโยนความผิดให้ไอ้เชนว่ามันเป็นคนถ่าย"

ฉันนอนมองเพดาน..น้ำตาหยดลงหมอนครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะดึงผ้าห่มมาปิดปากบรรเทา..เสียงสะอื้นตัวเอง

ตอนนี้ฉันไม่ร้องไห้โฮเหมือนเก่าแล้ว เพราะฉันใช้สมองคิดตามไม่หยุด มันจุกและหน่วงมาก หน่วงในใจที่ฉันเอาแต่โทษตัวเอง เหมือนฉันมีลูก..แต่ฉันอบรมสั่งสอนเขาไม่ดี เหมือนฉันมีลูกและปล่อยปละละเลยเขา

จนตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้ ได้แต่พูดกับกัปตันต้นไม้เสียงสั่นเครือ

"ระ เรา..ต้องรักษาไทเปให้เร็วที่สุด ส่วนเรื่องเรียนช่างมัน ต้องรักษาน้องก่อน " ฉันพูดและเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม น้องเป็นแบบนี้..ฉันไม่ควรอ่อนแอ ฉันต้องแก้ปัญหา

"ตอนเด็กๆน้องเธอเคยมีปัญหาไหม? ว่างๆนั่งคิดและเขียนไว้นะ เวลาไปเจอหมอจะได้เล่าละเอียด"

ฉันเม้มปากหลับตาลง พยายามข่มใจไว้..จนน้ำตาหยดใหญ่มันหยดเพาะลงหมอน พอฉันคิดถึงเรื่องราวในอดีต..ทุกอย่างมันตีขึ้นจนฉันแสบพล่าตามคอ จนสุดท้ายฉันทนไม่ไหว..รีบดึงผ้าห่มคลุมโปง และกอดกัปตันทันที

"ฮือๆ เจแปนไม่รู้..น้องสดใส ร่าเริงน่ารัก แค่ค่อนข้างเก็บตัว ถ้าตอนเด็กๆ..สิ่งที่สะเทือนใจสุดก็คือพ่อแม่เรา พวกท่านเสียพร้อมกัน..รวมถึงยายที่ผูกพันกับไทเปมาก "

กัปตันลูบหลังฉันปลอบ ก่อนจะก้มลงกระซิบถาม

"น้องเธอสนิทกับยายเหรอ?"

"ใช่ค่ะ ฮึกๆ เพราะแม่ทำงานคนเดียว เจแปนไปเรียน ไม่มีใครเลี้ยงน้องนอกจากยาย ส่วนพ่อ... พ่ออยู่อีกบ้าน"

พูดถึงเรื่องพ่อ..ก้อนสะอื้นก็จุกในคอฉัน มันอื้ออึงและแน่นตามอก จนหน้าผู้หญิงคนนึงลอยขึ้นมา หรือเพราะแบบนี้...หรือเพราะคำสาปแช่งของบ้านใหญ่..ที่ก่นด่าเราตลอดมา

"อีกบ้าน? มีบ้านหลายหลังสินะ เรื่องแค่นี้ไม่น่า..."

"ป่าวค่ะ เราเป็นลูก..เมียน้อย"