Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 60

"จริงเหรอ?" ฉันทวนถามเพื่อความแน่ใจ จนอีก้านมันเริ่มสงสัย วางองุ่นพวงนั้นลงและท้าวสะเอวมองฉัน

"มึงเป็นอะไร? ถามถึงแม่หมอฮาวายแบบนี้ ผัวเด็กได้ยินบันเทิงแน่" ฉันเอามือกอดอกเซ็งๆ ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ในห้องนอนออกมา แล้วเปิดดูกูเกิ้ลที่ตัวเองเสริชไว้

"ก้าน..มึงรู้จักโรคนิมโฟมาเนียไหม?" ก้านแก้วเบิกตากว้างแล้วพยักหน้าตอบฉันทันที

"เออๆรู้ๆ ทำไม..มึงเป็นเหรอ?0.0"

"ไม่ใช่กูอิดอก แต่มีคนที่รู้จักห่างๆเขามาปรึกษา เขารู้จักกับครอบครัวหมอฮาวายน่ะ เห็นว่าหมอฮาวายน่าจะช่วยอะไรได้นี่แหละ เลยจะให้กูนัดให้-_-"

"อ๋อ ที่จริงมึงต้องแนะนำให้ไปพบจิตแพทย์ก่อนนะ โรคนี้อันตรายมาก คนเป็นควบคุมตัวเองไม่ได้ กูเห็นหลายคนแล้วที่พ่วงโรคอื่นมาด้วยเช่นโรคเอดส์ อีกอย่างคนชอบคิดผิดว่าเป็นฮิททรีเรีย ..ไม่รู้ไปจำมาจากไหน"

ฉันพยักหน้าตาม จนอีก้านเหล่ตามองแวบนึง

"ไม่ใช่มึงเป็นแล้วเหรอ?..อาบน้ำแต่งหน้านอนขนาดนี้ ติดผัวเด็กถูกมะ" แซวกูอีกแล้ว

"ไม่ติดว่ะ แต่ขาดไม่ได้-_-" เท่านั้นแหละอีก้านก็เบะปากกลอกตาใส่ ก่อนมันจะโบกมือโบกไม้ใส่ฉันอยากรำคาญ แล้วหอบขนมในห้องฉันวิ่งออกไป

แหนะ! อีโจร! ยังชะโงกหน้ามาอีก

"ชะนี! กูรู้สึกว่า..กูจะได้เลี้ยงหลานเร็วๆนี้^[]^"

"ดอก! ไปเลย ปล้นขนมกูขนาดนี้กูจะไปแจ้งความแล้วนะ-////-"

ฉันแทบจะปาโทรศัพท์ใส่หัวอีก้าน เพราะเขินที่มันเอาแต่แซวๆไม่หยุด พอในห้องเงียบฉันก็มีสติขึ้น ฉันยืนนึกเรื่องเจแปนเป็นฉากๆสลับกับหน้าหล่อๆหมอฮาวาย จริงๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องของฉัน แต่เจแปน..นางเหมือนกำลังจะเป็นน้องสะใภ้ฉัน ฉันดูออก! เพราะอิไม้มันหวงข้ามหัวกูมาก... มันต้องใช่แน่ๆไม่ได้สนิทกันธรรมดาหรอก

ฉันสลัดความคิดปวดหัวออกให้หมด แล้วเดินไปหมุนตัวส่องกระจกสักพัก ยืนสำรวจชุดนอนกางเกงขาสั้นตัวเอง มึงว่าแบบนี้สั้นไปไหม?..ไคล์จะคิดว่ากูอ่อยรึป่าว? แต่มันต้องมีชั้นเชิงนะเว้ย! จะให้วาบหวิบซีทรูมันประเจิดประเจ้อไป แบบนี้ล่ะไม่โป๊..และที่สำคัญถอดง่าย

พอทุกอย่างเรียบร้อย..ฉันก็กดลิฟต์ไปชั้นยี่สิบ กดกริ่ง กริ๊งๆไม่นาน เจ้าของห้องก็รีบเปิดประตูยิ้มร่าออกมารับ

ไคล์มองฉันหัวจรดเท้า ก่อนเขาจะยิ้มกริ่ม..แล้วโอบเอวฉันเข้าไปกอดทันที จากนั้นเขาก็ถีบประตูปิด ปึก!

"แต่งงานกันเลยมั้ย..." ฉันยิ้มและดิ้นพองามบนอกกว้าง ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้น..ไปสบตาเขา

สงสัยเพิ่งอาบน้ำมาเหมือนกัน..หอมชะมัด -///-

"ยะ..อยากแต่งจริงเหรอ?" ฉันถามเขาตาเป็นประกาย ..จนมือใหญ่ขยับขึ้นมาประคองแก้ม..และจุมพิต

จุ๊บ~ เสียงจุ๊บเบาๆทำให้ฉันตัวอ่อนระทวย เขินจนมือสองข้างไปขยำชายเสื้อยืดเขา

"อยากแต่ง...จะได้อยู่ด้วยกันทุกวัน"

"อยู่ทุกวัน..ไม่ไปบินรึไง?-\\\\-" ฉันถามทวนสงสัย..แต่ตัวเองซุกหน้าเขินอายที่อกเขา จนแอบได้ยินเสียงหัวใจไคล์เบาๆ มันเต้นตึกตักแรงมาก และฉันคิดว่ามัน..คงแรงพอๆกับฉัน

"อยากให้บินไหม? ถ้าไม่อยาก...ผมจะลาออกให้^^" เขาตอบพลางคลายกอดฉัน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบเอวพาฉัน..เดินไปนั่งโซฟา ที่บนโต๊ะตรงหน้ามีไวน์แดงตั้งรอ พร้อมกับแก้วไวน์สองแก้วที่ยังไม่ได้ถูกใช้งาน

"นายจะเลิกบินทำไม ทำงานไปเถอะ..กว่าจะเป็นนักบินได้ไม่ใช่ง่ายๆ" เขายิ้มแล้วโน้มไปรินไวน์ส่งให้ ก่อนจะกลั้วมันวนในแก้วช้าๆ แล้วยกขึ้นชนกับฉัน

"ผมตามใจป้าทุกอย่าง แต่ผมมีอะไรจะถาม..คนที่ป้าเดทด้วย ป้าเคลียร์รึยัง?...รู้จักเขาได้ไง"

ฉันอมไวน์ในปากไว้ครู่นึง เพราะถ้ากลืน..ก็ไม่รู้จะตอบไคล์ยังไง ถ้าบอกว่าพ่อแนะนำให้..เขาจะเสียใจไหม? ที่พ่อมองข้ามเขา

ฉันจึงหลับตาลงกลืนไวน์ลงคอช้าๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาสบตากับคนที่รอคำตอบอยู่

"เรื่องหมอฮาวายกำลังเคลียร์ แต่ฉันยืนยัน..ว่าไม่มีอะไรกับเขา รู้สึกเหมือนเพื่อนคนนึง..."

ไคล์หน้าถอดสีนิดหน่อย...เมื่อฉันไม่ยื่นคำขาด จนฉันต้องวางแก้วไวน์ลง แล้วเอื้อมมืออุ่นๆตัวเองจับมือเขา

"อีกอย่างรูปที่นายเห็น..ฉันแค่ปลอบใจหมอฮาวายเท่านั้น พอดีแฟนเขาเพิ่งเสีย..เข้าใจฉันนะ ฉันไม่อยากตัดสัมพันธ์เพราะเรื่องแค่นี้ หมอฮาวายเป็นคนดี..อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกันได้-_-"

ไคล์พยักหน้าเบาๆแล้วกุมมือฉันกลับ ก่อนเขาจะขยับมาโอบไหล่ฉัน..แล้วดึงฉันไปซบ

"ครับ แล้วอีกคนล่ะ? คนที่ป้าชนแก้วด้วย" จะถามให้เคลียร์เลยสินะ-_-

"คนนั้นหมอธันวา..เขา เอ่อ...เขาเป็นจิตแพทย์" มือที่ลูบไหล่มนหยุดชะงักทันที ก่อนไคล์จะหันมามองฉันและขมวดคิ้วสงสัย

"จิตแพทย์?" เขาถามทวน จนฉันพยักหน้าเบาๆตอบ ก่อนฉันจะก้มลงสักพัก..ก้มมองนิ้วตัวเองอย่างชั่งใจ เอาไงดี..มาถึงขนาดนี้ฉันต้องบอกแล้วใช่ไหม?

"คือ ฉันพบจิตแพทย์ทุกอาทิตย์ เพราะอยากยิ้มให้นาย..."

แผ่นหลังกว้างที่พิงผนักโซฟาเหยียดตรงทันที

"ป้า..." แล้วเขาก็เรียกฉันเสียงแผ่ว เอาแต่จ้องมองมาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างคู่นั้น

"ตกใจเหรอ? อื้ม..นี่คืออีกอย่างที่ฉันพยายามอยู่...ที่จริงฉันทำเพื่อตัวเองด้วย ฉันพยายามหาสาเหตุว่าทำไมตัวเองอมทุกข์ จนรู้ว่าฉันนี่แหละ..ที่ยอมเกินไป ไม่เคยทำอะไรตามใจตัวเองสักอย่าง จนวันนี้วันแรกที่ฉันยืนกรานกับ...."

ฉันพูดไม่จบด้วยซ้ำ ไคล์ก็ดึงฉันไปกอดแน่น...เขาลูบแผ่นหลังเบาๆ ก่อนจะถอดกอดฉันไปหอมแก้มซ้ายขวา จากนั้นเขาก็ใช้ปลายยจมูกโด่ง..จรดปลายจมูกฉัน และจ้องตา..

"ใบไม้...."

"หืม..."