หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 296

พอฉันพูดจบ ลู่จือสิงก็นั่งยองๆลง

ฉันเห็นว่าในมือของเขาถือมะพร้าวสองลูก ฉันแตะเขาเบาๆ:“ให้ฉันถือมะพร้าวสองลูกนั้นให้ไหม?”

“ไม่ต้อง คุณขึ้นมา พวกเรากลับไปอาบน้ำ แล้วหลังจากนั้นก็ไปกินข้าวกัน”

“โอ้”

เมื่อเห็นว่าเขายืดหยัดอย่างนั้น ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และรีบโดดขึ้นหลังเขาไป

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลู่จือสิงแบกฉัน ฉันยื่นมือไปโอบคอของเขา เขาก็ก้าวเดินไปอย่างมั่นคง ฉันเหนื่อยนิดหน่อย จึงฟุบลงบนหลังของเขา และเผลอหลับไป

เมื่อฉันตื่นขึ้นฉันก็กลับมาที่โรงแรมแล้ว ฉันตื่นตอนที่ลู่จือสิงใช้มือกระแทกประตู ฉันตกใจยกมือขึ้นตีเขา:“ฉันตื่นแล้ว”

เขาปล่อยและวางฉันลง:“ดื่มน้ำมะพร้าวไหม?”

ฉันพยักหน้าและรับ

น้ำมะพร้าวหวานๆซึมลงไปในลำคอ ลู่จือสิงเข้าไปอาบน้ำ

ประมาณห้านาทีเขาก็ออกมา และเปลี่ยนให้ฉันเข้าไป

เมื่อฉันใส่ชุดกระโปรงยาวลายดอกเตรียมตัวออกไปข้างนอก ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

“กี่โมงแล้ว?”

ลู่จือสิงมองนาฬิกา เขาเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง โดยใส่เสื้อโปโลและกางเกงชายหาดลายทางสีเหลืองอ่อนผสมสีฟ้าอ่อน

สวมรองเท้าแตะ ผ่อนคลายและสดชื่น

“พอใจไหม?”

สายตาของฉันหันไปสบกับสายตาของเขา ได้ยินที่เขาพูดแล้วฉันก็หน้าแดง:“อืม ไม่เลวเลย สามีฉันหล่อมาก!”

เขาทำเสียงฮึ และเม้มริมฝีปาก:“สามีจะพาเธอไปกินของอร่อย”

ฉันยิ้ม “โอเค”

เมื่อกลับไปที่โรงแรมตอนดึกประมาณสามทุ่ม ซึ่งเป็นเวลากลางวันในประเทศจีน เซี่ยงฉิงโทรมาคุยกับฉัน

เธอรู้สึกตื่นเต้นมาก และถามฉันว่าวันนี้ฉันได้ใส่ชุดบิกินี่ถ่ายรูปหรือเปล่า ฉันค้นหารูปจากโทรศัพท์แล้วส่งไปสองสามรูป เธอก็ส่งเสียงตะโกน:“ว้าว ซูยุ่น รูปร่างคุณเหมือนคนที่ไม่เคยมีลูกมาก่อน!ทำไมเอวของเธอถึงบางอย่างนี้!หน้าอกของเธอ……พระเจ้า!เธอบอกฉันมา หน้าอกของเธอเท่าไหร่!คัพDไหม?น้อยที่สุดก็Cแหละ?คุณบอกมาเร็ว——”

ฉันดีใจที่บังเอิญว่าลู่จือสิงกำลังอาบน้ำอยู่ ไม่อย่างนั้นเธอเรียกแบบนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ไม่เหมือนเซี่ยงฉิงที่จับจ้องแต่ประเด็นนี้ ฉันรีบพูดถึงเรื่องวีนนี้ที่เจอกับหนุ่มหล่อชาวต่างชาติคนนั้น:“วันนี้ฉันเจอกับหนุ่มหล่อชาวต่างชาติมาชวนคุย”

“จริงหรอ?หล่อไหม?จมูกโด่งไหม?ได้ยินมาว่าถ้าจมูกโด่ง อะไรๆก็ดี!”

ฉันได้ยินที่เธอพูดแล้วก็เหนื่อยใจ แต่เธอก็ยังคงถามคำถามอยู่ไม่ขาด สุดท้ายฉันก็ตอบได้แค่:“ดูเหมือนว่าจะดีทีเดียว”

“โอ๋โอ๋โอ๋ อยากลองดูจริงๆว่าที่พูดมานั้นจริงหรือเปล่า แต่——”

“ลองอะไร?”

เซี่ยงฉิงยังพูดไม่ทันจบ ฉันก็ได้ยินฉีซิ่วหรานดังออกมา หลังจากนั้นก็ไม่มีแล้ว เพราะวางสายไปแล้ว

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก เซี่ยงฉิงเด็กผู้หญิงคนนี้ หลังจากแต่งงานก็ไม่มีความเขินอาย

ฉันโยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆ คิดไม่ถึงว่าหันมาแล้วจะเห็นลู่จือสิง

“คุณออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ฉันมองเขาและใจฝ่ออย่างบอกไม่ถูก

จู่ๆเขาก็มายืนอยู่ข้างหลังฉัน แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ และยิ่งไม่รู้ว่าที่ฉันคุยกับเซี่ยงฉิงเขาได้ยินไปมากน้อยแค่ไหน!

เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว ฉันก็ใจฝ่ออย่างมาก เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ทำเรื่องที่รู้สึกละอายใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงใจฝ่อมาก!

ลู่จือสิงมองมาที่ฉันด้วยดวงตาสีดำที่ลึกล้ำ สีหน้าเฉยเมย ฉันเดาไม่ได้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเขาเป็นอย่างไร

วินาทีต่อมาฉันก็ได้เขาพูด:“ก็ตอนที่พวกคุณกลำงพูดถึงหนุ่มหล่อชาวต่างชาติ”

สีหน้าของฉันแข็งทื่อ “ฉันรู้สึกง่วงนิดหน่อย อยาก อยากจะนอนก่อน”

เมื่อพูดจบฉันก็รีบย้ายไปที่เตียง

ลู่จือสิงก็ไม่ได้ขัดขวางฉัน เพียงแต่เขาตามฉัน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้