หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 295

ฉันตกตะลึง การชวนคุยง่ายๆ ฉันได้ฟังแล้วก็เข้าใจ

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสวมกางเกงชายหาดสีสันสดใส เขาสูงประมาณร้อยแปดสิบ ผิวขาว หน้าตาดี จมูกโด่ง เป็นหนุ่มหล่อ

ฉันรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจ แต่ฉันแต่งงานแล้ว และยังมาฮันนีมูนกับสามีอีก แน่นอนฉันไม่ได้โง่ที่จะสนใจผู้ชายคนอื่น

คิดๆดูแล้วฉันก็ตอบเขาเป็นภาษาอังกฤษง่ายๆว่า：“ขอโทษด้วย ฉันไม่อยากรู้จักคนแปลกหน้า”

“ทำไมล่ะ？”

ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจ และมองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ

ฉันยังไม่ทันได้พูด จู่ๆเขาก้เข้ามาใกล้：“ฉันไม่หล่อหรอ？”

คำว่าหล่อง่ายๆ ฉันฟังเข้าใจ

ฉันส่ายหน้า ค้นหาคำศัพท์ในใจของฉันเพื่อตอบเขา：“คุณหล่อมาก แต่ต้องขอโทษด้วย ฉันแต่งงานแล้ว”

เขามองฉันอยู่สักพัก แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้：“ไม่เป็นไร คุณคนสวย ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับคุณ”

หนุ่มหล่อคนนี้แค่อยากเป็นเพื่อนกับฉันจริงหรือเปล่า ฉันก็ไม่รู้ แต่ที่ฉันรู้ชัดเจนคือฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเขา

“ขอโทษด้วย พอดีฉันมาเที่ยว ได้มาหาเพื่อน”

พูดจบฉันก็ไม่สนใจเขาอีก และเดินไปตามหาลู่จือสิง

แต่เขาก้เดินตามหลังฉัน：“ไม่เป็นไร งั้นคุณเล่นทวิตเตอร์ไหม？เราสามารถแอดเพื่อนกันได้ไหม？”

ฉันตอบหน้านิ่งๆ：“ไม่เล่น”

ฉันไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไงกับผู้ชายต่างชาติ แต่สำหรับฉันมันรู้สึกน่ารำคาญนิดหน่อย

และแม้ว่าชาวต่างชาติจะเป็นสุภาพบุรุษ แต่พวกเขาก็เปิดใจกว้างเกินไป และจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่หลบเลี่ยง

เขาคิดว่าไม่เป็นไร อันที่จริงฉันสามารถผ่านออกมาได้ แน่นอนว่าไม่มีอะไร

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันถูกคนแปลกหน้าจ้องมอง แม้ว่าเขาจะไม่ได้จ้องมองเพียงส่วนเดียวของฉัน แต่ฉันก็รู้สึกไม่ชอบไม่ชอบ

“ผู้หญิงตะวันออกล้วนเหมือนคุณทำไม……เอ่อ เขินอายหรอ？”

หากไม่มีข้อมูลติดต่อของฉัน หนุ่มหล่อชาวต่างชาติคนนี้ก็เปลี่ยนวิธีการของเขาอีก

ฉันหัวเราะในใจ และตัดสินใจที่จะไม่พูด แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สนใจ ฉันเห็นว่าแม้ว่าเขาจะคุยกับฉันไปเรื่อยๆ แต่เขาก็ไม่ได้มือไม้ถึงแต่อย่างไร

ฉันอึดอัดที่จะปล่อยให้เขาพูดต่อไป

ไม่รู้ว่าลู่จือสิงไปไหน ฉันกลับมาจากชายหาดก็ยังหาเขาไม่เจอ ฉันอยากจะกลับไปนอนเอนหลังบนเก้าอี้ต่อ แต่ฉันไม่อยากให้คนข้างหลังตามมา

ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง จู่ๆหนุ่มหล่อชาวต่างชาติคนนั้นที่ตามก็เรียกฉัน

หลังจากนั้นก็เห็นลู่จือสิงดึงเขาออกไป และดึงฉันไปข้างหลังเขา

ลู่จือสิงยืนอยู่ตรงหน้าฉันด้วยใบหน้าที่เย็นชา และพูดกับหนุ่มหล่อชาวต่างชาติว่า：“ขอโทษนะ นี่เป็นภรรยาของฉัน คุณกรุณาหยุดเดินตามเธอด้วย！”

เมื่อเห็นว่าเขาว่า ฉันก็รู้สึกโล่งใจ