หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 296

พอฉันพูดจบ ลู่จือสิงก็นั่งยองๆลง

ฉันเห็นว่าในมือของเขาถือมะพร้าวสองลูก ฉันแตะเขาเบาๆ：“ให้ฉันถือมะพร้าวสองลูกนั้นให้ไหม？”

“ไม่ต้อง คุณขึ้นมา พวกเรากลับไปอาบน้ำ แล้วหลังจากนั้นก็ไปกินข้าวกัน”

“โอ้”

เมื่อเห็นว่าเขายืดหยัดอย่างนั้น ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และรีบโดดขึ้นหลังเขาไป

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลู่จือสิงแบกฉัน ฉันยื่นมือไปโอบคอของเขา เขาก็ก้าวเดินไปอย่างมั่นคง ฉันเหนื่อยนิดหน่อย จึงฟุบลงบนหลังของเขา และเผลอหลับไป

เมื่อฉันตื่นขึ้นฉันก็กลับมาที่โรงแรมแล้ว ฉันตื่นตอนที่ลู่จือสิงใช้มือกระแทกประตู ฉันตกใจยกมือขึ้นตีเขา：“ฉันตื่นแล้ว”

เขาปล่อยและวางฉันลง：“ดื่มน้ำมะพร้าวไหม？”

ฉันพยักหน้าและรับ

น้ำมะพร้าวหวานๆซึมลงไปในลำคอ ลู่จือสิงเข้าไปอาบน้ำ

ประมาณห้านาทีเขาก็ออกมา และเปลี่ยนให้ฉันเข้าไป

เมื่อฉันใส่ชุดกระโปรงยาวลายดอกเตรียมตัวออกไปข้างนอก ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

“กี่โมงแล้ว？”

ลู่จือสิงมองนาฬิกา เขาเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง โดยใส่เสื้อโปโลและกางเกงชายหาดลายทางสีเหลืองอ่อนผสมสีฟ้าอ่อน

สวมรองเท้าแตะ ผ่อนคลายและสดชื่น

“พอใจไหม？”

สายตาของฉันหันไปสบกับสายตาของเขา ได้ยินที่เขาพูดแล้วฉันก็หน้าแดง：“อืม ไม่เลวเลย สามีฉันหล่อมาก！”

เขาทำเสียงฮึ และเม้มริมฝีปาก：“สามีจะพาเธอไปกินของอร่อย”

ฉันยิ้ม “โอเค”

เมื่อกลับไปที่โรงแรมตอนดึกประมาณสามทุ่ม ซึ่งเป็นเวลากลางวันในประเทศจีน เซี่ยงฉิงโทรมาคุยกับฉัน

เธอรู้สึกตื่นเต้นมาก และถามฉันว่าวันนี้ฉันได้ใส่ชุดบิกินี่ถ่ายรูปหรือเปล่า ฉันค้นหารูปจากโทรศัพท์แล้วส่งไปสองสามรูป เธอก็ส่งเสียงตะโกน：“ว้าว ซูยุ่น รูปร่างคุณเหมือนคนที่ไม่เคยมีลูกมาก่อน！ทำไมเอวของเธอถึงบางอย่างนี้！หน้าอกของเธอ……พระเจ้า！เธอบอกฉันมา หน้าอกของเธอเท่าไหร่！คัพDไหม？น้อยที่สุดก็Cแหละ？คุณบอกมาเร็ว——”

ฉันดีใจที่บังเอิญว่าลู่จือสิงกำลังอาบน้ำอยู่ ไม่อย่างนั้นเธอเรียกแบบนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ไม่เหมือนเซี่ยงฉิงที่จับจ้องแต่ประเด็นนี้ ฉันรีบพูดถึงเรื่องวีนนี้ที่เจอกับหนุ่มหล่อชาวต่างชาติคนนั้น：“วันนี้ฉันเจอกับหนุ่มหล่อชาวต่างชาติมาชวนคุย”

“จริงหรอ？หล่อไหม？จมูกโด่งไหม？ได้ยินมาว่าถ้าจมูกโด่ง อะไรๆก็ดี！”

ฉันได้ยินที่เธอพูดแล้วก็เหนื่อยใจ แต่เธอก็ยังคงถามคำถามอยู่ไม่ขาด สุดท้ายฉันก็ตอบได้แค่：“ดูเหมือนว่าจะดีทีเดียว”

“โอ๋โอ๋โอ๋ อยากลองดูจริงๆว่าที่พูดมานั้นจริงหรือเปล่า แต่——”

“ลองอะไร？”

เซี่ยงฉิงยังพูดไม่ทันจบ ฉันก็ได้ยินฉีซิ่วหรานดังออกมา หลังจากนั้นก็ไม่มีแล้ว เพราะวางสายไปแล้ว

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก เซี่ยงฉิงเด็กผู้หญิงคนนี้ หลังจากแต่งงานก็ไม่มีความเขินอาย

ฉันโยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆ คิดไม่ถึงว่าหันมาแล้วจะเห็นลู่จือสิง

“คุณออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่？”

ฉันมองเขาและใจฝ่ออย่างบอกไม่ถูก

จู่ๆเขาก็มายืนอยู่ข้างหลังฉัน แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ และยิ่งไม่รู้ว่าที่ฉันคุยกับเซี่ยงฉิงเขาได้ยินไปมากน้อยแค่ไหน！

เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว ฉันก็ใจฝ่ออย่างมาก เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ทำเรื่องที่รู้สึกละอายใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงใจฝ่อมาก！

ลู่จือสิงมองมาที่ฉันด้วยดวงตาสีดำที่ลึกล้ำ สีหน้าเฉยเมย ฉันเดาไม่ได้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเขาเป็นอย่างไร

วินาทีต่อมาฉันก็ได้เขาพูด：“ก็ตอนที่พวกคุณกลำงพูดถึงหนุ่มหล่อชาวต่างชาติ”

สีหน้าของฉันแข็งทื่อ “ฉันรู้สึกง่วงนิดหน่อย อยาก อยากจะนอนก่อน”

เมื่อพูดจบฉันก็รีบย้ายไปที่เตียง

ลู่จือสิงก็ไม่ได้ขัดขวางฉัน เพียงแต่เขาตามฉัน