หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 297

ในวันที่สามพวกเราไปที่อีกด้านหนึ่งของชายหาด การฮันนีมูนผ่านไปอย่างรวดเร็ว คืนนั้นลู่จือสิงพูดเรื่องอยากมีลูก และหลังจากนั้นสองสามวันเขาก็ก่อกวนฉันตลอด เป็นเวลาหลายวันติดต่อกันที่ฉันตื่นนอนตอนประมาณเที่ยงของเช้าอีกวัน

โชคดีที่เราวางแผนการเดินทางไว้ทำให้มันเป็นเรื่องง่าย อิสระ และไม่มีปัญหาใดๆ

ในที่สุดทริปฮันนีมูนครึ่งเดือนก็ผ่านไป หลังลงจากเครื่องบิน สิ่งแรกที่ฉันทำคือไปรับเป้ยเปย

ฉันกับลู่จือสิงอาบแดดจนผิวเป็นสีแทน เมื่อเป้ยเปยเห็นเราสองคน สิ่งแรกที่ทำไม่ใช่การเข้ามากอด แต่คือการบอกให้เราไปอาบน้ำ

ฉันกับลู่จือสิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่งเป้ยเปยชี้มาที่ฉันบอกว่าสกปรก ฉันถึงได้เข้าใจ

ถึงแม้ว่าฉันจะไปฮันนีมูน แต่ฉันก็ยังคิดถึงเป้ยเปย เขาเพิ่งจะสองขวบเต็ม ฉันกับลู่จือสิงไม่ได้อยู่ร่วมงานวันเกิดด้วยกันกับเขา

ฉันรู้สึกติดค้าง ดึงลู่จือสิงมาบอกว่าอยากชดเชยให้เป้ยเปย แต่ลู่จือสิงบอกว่าเป้ยเปยยังเด็ก จะชดเชยไปทำไม

ฉันโกรธเขามาก เมื่อเขามาก่อกวนฉันในตอนกลางคืนฉันก็ผลักเขาออกไป

แต่ลู่จือสิงก็มีวิธี จริงๆฉันก็ไม่ได้ใจแข็ง ดังนั้นเขาจึงยังอยู่ในชุดนอน

หลังจากที่ใช้เวลาอยู่บ้านในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ วันจันทร์ก็ไปทำงาน เซี่ยงฉินลากฉันไปถามอย่างไม่ใยดี และยังถามถึงหนุ่มหล่อชาวต่างชาติที่มาชวนคุย

เมื่อเธอถามฉัน ฉันก็นึกถึงความดุดันของลู่จือสิงในคืนนั้น และขาของฉันก็สั่น “ทำไมจู่ๆวันนั้นถึงวางสายไปล่ะ？”

พอฉันพูดจบ เซี่ยงฉิงก็หน้าแดง：“ก็คือ ก็คือ เอ่อ！ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องไปทำ！”

ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ถามเรื่องนี้อีก！

เซี่ยงฉินกับฉันจับมือกัน และเขาก็ไม่กล้าถามฉันว่าคืนนั้นเกิดเรื่องอะไร

ลู่จือสิงบอกว่าอยากมีลูก หลังจากลับมาที่ประเทศจีนได้สองวัน ประจำเดือนของฉันก็มา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง

เมืองA ในช่วงกลางเดือนเมษายนยังคงหนาวอยู่เล็กน้อย ฉันออกมาจากห้องของเป้ยเปย จู่ๆลู่จือสิงก็มากอดฉัน：“เมียจ๋า”

วันนี้สีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก ก่อนนอนทุกคืนจะให้ฉันนับว่าประจำเดือนมากี่วันแล้ว

ตอนนี้เขาก็กอดฉันไว้อย่างนั้น ไม่ต้องคิดฉันก็รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร

ฉันหันไปมองเขา และแกล้งทำเป็นไม่รู้：“คุณทำอะไร？”

“ประจำเดือนคุณหมดแล้ว？”

ฉันก้มหน้าลง “ยัง”

“จริงหรอ？วันนี้เป็นวันที่แปดแล้ว！ประจำเดือนคุณมาทั้งเดือนเลยหรอ？”

ได้ยินที่เขาพูดแล้วฉันก็เขินอาย และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ฉันไม่ได้ระวังจนถูกเขาจับได้ วินาทีต่อมาจู่ๆเขาก็อุ้มฉันขึ้น

ฉันตกตะลึง “คุณทำอะไร？”

“เหอะๆ จัดการคุณ！”

พูดจบเขาก็อุ้มฉันกลับไปที่ห้อง

คืนนี้ลู่จือสิงจัดการฉันไปสี่ครั้ง และในครั้งสุดท้ายฉันเกือบจะเป็นลม

ในเช้าวันต่อมา ฉันตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นลู่จือสิง จนกระทั่งไปทำงานแล้วก็ไม่ได้คุยกับเขา

แต่ตอนเย็นหลังเลิกงาน จู่ๆเขาก็ถือช่อดอกไม้มาขอโทษฉัน เขาพูดได้ตลอด สุดท้ายฉันก็โกรธเขาไม่ลง

ตอนกลางคืนเขาออกมาจากห้องน้ำ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหยิกเขา：“คุณไม่กลัวตายเพราะหมกมุ่นเรื่องเซ็กส์หรอ？”

“ตายใต้ดอกโบตั๋น เป็นผีก็คุ้มค่า！”

จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงจูบฉันอย่างดุดัน

ฉันจ้องมองเขา แต่ฉันไม่มีอารมณ์

พอใกล้จะหลับฉันก็ดึงเขา：“ลู่จือสิง คุณอยากมีลูกจริงๆหรอ？”

“อืม อยาก อยากมีลูกอีกสักคน ครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณต้องทนกับความเจ็บปวดทรมานกับการคลอดลูกคนเดียวอีกแล้ว！”

ฉันรู้ว่าเขาสนใจอะไร แต่ครั้งแรกที่คลอดเป้ยเปย หมอบอกกับฉันว่า ในปีนั้นที่ฉันคลอดก่อนกำหนด เดิมที่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตั้งครรภ์ แต่เป็นเพราสวรรค์เป้ยเปยถึงได้ลืมตาดูโลก

แต่การได้ลืมตาดูโลกจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้อีกเป็นครั้งที่สอง ฉันยังไม่ได้บอกเขา ประการแรกคือฉันไม่รู้จะบอกเขาว่ายังไง ประการที่สองคือฉันเห็นว่าเขาดูเหมือนไม่อยากมีลูกคนที่สองสักเท่าไหร่

แต่ตั้งแต่เราแต่งงานกัน เขาก็พูดกรอกหูฉันหลายครั้งว่าอยากมีลูกคนที่สอง