หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 110

"ยัยผู้หญิงโง่นั้นหรอ" แอนดรูตะคอก

“เธอห่วงใยคุณ” ฉันแก้ตัวกับเขา

แอนดรูไม่ตอบกลับสิ่งที่ฉันพูดและไม่นานหลังจากนั้น เราก็เลี้ยวเข้าไปในซอย ในซอยนี้ เหมือนจะเป็นบ้านเก่าและทรุดโทรม

“บ้านของคุณอยู่ที่ไหนกันแน่?” ฉันถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“คุณอยากรู้อะไร?” แอนดรูตอบด้วยความตั้งใจที่จะเบี่ยงเบนความสนใจไปจากคำถามของฉัน

คำถามของเขาเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันถามเขาเมื่อวานนี้

เกี่ยวกับแคโรไลน์ตัวจริงที่เกิดในปี 1995

เมื่อเขาเปิดประเด็นคำถามขึ้นมา ฉันก็เลยถามไปว่า “ในสูติบัตรของฉันระบุว่าฉันเกิดในปี 1995 แต่ฉันเกิดในปี 1996 จริงๆแล้วใครเกิดในปี 1995งั้นหรอ?

“แคโรไลน์ อาจเป็นได้ว่าพ่อแม่ของคุณให้เวลาคุณเพิ่มอีกหนึ่งปีในระหว่างการแจ้งเกิดในสูติบัตร! อะไรทำให้คุณคิดว่ามีแคโรไลน์ ชอว์อีกคน?” แอนดรูถามไปแบบนั้น หวังว่ามันเป็นเรื่องยากมากที่เขาจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น

ฉันกลอกตาไปที่เขา “พ่อแม่ของฉันจะไม่ทำผิดแบบนี้! แอนดรู คุณซ่อนความลับอะไรไว้?”

“มีผู้หญิงอีกคนชื่อแคโรไลน์ ชอว์”

ฉันสะดุ้งจู่ ๆ แอนดรูก็ตบไหล่ฉันแล้วอธิบายเบา ๆ “ในช่วงปีนั้น พ่อแม่ของคุณรับเลี้ยงเด็กผู้หญิงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า…เธอไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับชอว์ แต่ไตของเธอกลายเป็นของแม่…”

“ไตเป็นของเธอหรือเปล่า?” ฉันถามด้วยความตกใจ

ฉันทราบว่าแม่ของฉันมีประวัติไตวาย และการรอดชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับการปลูกถ่ายไต อย่างไรก็ตาม ไม่เคยอยู่ในความฝันที่โหดร้ายที่สุดของฉันเลยที่ฉันคิดว่าไตที่ปลูกถ่ายเป็นของแคโรไลน์อีกคน!

แอนดรูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและถอนหายใจลึกๆ “ใช่ เธอเป็นผู้บริจาคที่เข้ากันได้เพียงคนเดียวในตอนนั้น แต่เธอยังเด็กและไม่สามารถผ่าตัดได้”

“แล้วไงต่อจากนั้น?!” ฉันถามในขณะที่หัวใจของฉันเจ็บปวด

“พวกเขาเลี้ยงดูเธอ และตั้งชื่อให้เธอซึ่งเหมือนกับของคุณ เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพ พวกเขาจะใช้ข้อมูลประจำตัวของคุณ เวชระเบียนที่คุณเห็นเป็นของคุณจริงๆ แต่วันเดือนปีเกิดเปลี่ยนไป…ตอนนั้นคุณอายุแค่ห้าขวบ เป็นเรื่องปกติที่จะจำเรื่องแบบนี้ไม่ได้” แอนดรูอธิบาย

ฝนเริ่มเบาลงแล้ว ฉันกลั้นใจที่สั่นและกับสิ่งที่เพิ่งรู้เกี่ยวกับพ่อแม่ของฉัน และถามอย่างไม่มั่นคงว่า “และในที่สุดเกิดอะไรขึ้น?”

“โดยปกติการปลูกถ่ายจะต้องมีอายุเกิน 18 ปีจึงจะเป็นผู้บริจาคไตได้ ในช่วงนั้นเด็กผู้หญิงอายุยังไม่ถึงห้าขวบ แม่ของคุณต้องพึ่งยาและเคมีบำบัดเพื่อยื้อชีวิตไว้ แต่เมื่อเด็กหญิงอายุ 13 ปีเธอก็ไม่สามารถทนกับโรคได้อีกต่อไป”

เด็กหญิงอายุเพียง 13 ปีและยังไม่ถึงอายุที่กำหนดในการเป็นผู้บริจาคไต

“พ่อแม่ของคุณเอาไตข้างหนึ่งไปเมื่อเธออายุเพียง 13 ปี และส่งเธอไปต่างประเทศ ทำไมคุณถึงคิดว่าผมจะออกจากตระกูลชอว์ละ?” แอนดรูพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

“แม้ว่าชีวิตของผมจะไม่ราบรื่น แต่ผมก็ไม่เต็มใจที่จะกลับไปหาตระกูลชอว์อีกต่อไป! อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าชอว์จะสกปรกแค่ไหน พวกเขาก็ยังสามารถปกป้องความบริสุทธิ์ของคุณได้” แอนดรูกล่าวอย่างชอบธรรม

ฉันกุมหัวลงเล็กน้อยและแอนดรูก็ตบไหล่อีกครั้ง ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาและเขาก็หัวเราะอย่างประชดประชัน “คุณเป็นลูกสาวชื่อดังในเมืองนี้ของตระกูลชอว์ เรื่องอื้อฉาวในโลกแบบนี้คงไม่คุ้นเคยกับคุณ คุณมีพ่อแม่ที่น่ารักขนาดนี้แม้แต่ครอบครัวชอว์ใหญ่ก็ยังเป็นของคุณ คุณมีอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้า แต่เบื้องหลังความสง่างามและความดึงดูดใจนั้นมักจะมีใครบางคนคืบคลานไปข้างหน้าด้วยเบื้องหลังของใครบางคนที่มีความทุกข์ยากไม่อาจบรรยายได้ "

“ฉันขอโทษ แอนดรู” ฉันพูดออกมาทั้งตาแดงก่ำ

ฉันไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ของฉันจะสามารถทำเรื่องแบบนี้ ผู้หญิงคนนั้นชื่อแคโรไลน์…

แล้วตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?

หัวใจของเธอต้องเต็มไปด้วยความเกลียดชังกับตระกูลชอว์

“คุณรู้ไหมว่าใครคือแคโรไลน์คนนั้น” แอนดรูถามอย่างกะทันหัน

"ใครละ?" ฉันพึมพำ

“ควินซี่”

ฉันน้ำตาไหลออกมาทันทีและนั่งยองๆบนพื้น ฉันร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าและสูญเสีย ฉันยังรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเด็กผู้หญิงคนนั้น ยิ่งกว่านั้นที่ต้องสำนึกผิดเพื่อพ่อแม่ของฉัน ...

ไตนั้นมันเป็นของเธอได้อย่างไร?

ฉันจำควินซี่ได้เธอ เป็นลูกสาวของแม่บ้าน และยังเป็นเพื่อนเล่นของฉันเมื่อฉันยังเด็กด้วย เธอใช้ชีวิตเวลาห้าปีที่เธอมาที่ครอบครัวชอว์ ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงเรียกเธอว่าควินซี่ และฉันก็เดามาตลอดว่าควินซี่ เป็นชื่อจริงของเธอ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะมีชื่อว่าแคโรไลน์เช่นกัน

บังเอิญควินซี่ออกจากครอบครัวชอว์เมื่อเธออายุ 13 ปี เธอจากไปอย่างลึกลับและไร้ร่องรอย แม่บอกว่าเธอลาออกไปกับแม่ของเธอที่เป็นแม่บ้านกลับไปบ้านเกิดแล้ว และพวกเขาจะไม่กลับไปที่เมืองอู๋อีก

ในปีเดียวกันนั้นเองที่แอนดรูออกจากครอบครัวชอว์เช่นกัน

“คุณกำลังพูดความจริงอยู่ใช่ไหม? คุณไม่ได้โกหกฉัน ใช่ไหม? ทำไมแม่ต้องทำแบบนั้น…” ฉันพยายามถามอีกครั้ง ด้วยความหวัง

หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความกลัวและฉันไม่กล้าเชื่อเรื่องนี้ ลึกๆแล้วฉันหวังว่าแอนดรูกำลังโกหกฉัน เขาหัวเราะเบาๆ “ผมอายุ 10 ขวบเมื่อผมเข้ามาในครอบครัวชอว์ คุณอายุ 5 ขวบ และ ชิงเควอายุ 6 ขวบ เราเติบโตมาด้วยกัน! ควินซี่ไว้วางใจผมเป็นที่พึ่งพา เธอจะบอกผมทุกครั้งที่มีปัญหา ผมเข้าใจความอ่อนไหวและความอ่อนแอของเธอ และเราพยายามป้องกันสิ่งนี้! อนิจจามันไร้ประโยชน์ กับชีวิตแม่ของคุณ...กำลังของเราน้อยเกินไป หลังจากควินซี่ถูกส่งไปต่างประเทศ ผมก็ออกจากครอบคัวชอว์ไม่นานหลังจากนั้น จนถึงตอนนี้…ผมเกลียดครอบครัวชอว์มาก”

ฉันไม่รู้เรื่องนี้มาตลอดเวลา

ฉันยื่นมือออกและดึงกางเกงของแอนดรูแบบกังวลอย่างเบาๆ เขาก็ก้มลงจนเราอยู่ในระดับสายตาซึ่งกันและกัน “พ่อแม่ของคุณสมควรตกนรก แต่คุณ...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณมาตลอดคุณไม่จำเป็นต้องแบกรับภาระความรู้สึกนี้”

เป็นเรื่องยากที่แอนดรูสามารถแยกความคับแค้นใจออกจากกันได้

ถึงกระนั้นฉันก็ไม่สามารถให้อภัยตัวเองจากก้นบึ้งของหัวใจได้

ฉันนั่งยองกับพื้นเป็นเวลานานจนขาของฉันเริ่มชา แอนดรูดึงฉันขึ้นและพาฉันไปที่ทางเข้าบ้านของเขา

มันเป็นบ้านหลังเล็ก ๆ หลังหนึ่ง

หน้าประตูมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่

ผู้หญิงสวมกระโปรงลายดอกไม้ยืนอยู่ที่ประตูโดยไม่กลัวความหนาว เมื่อเปรียบกับฉันที่สวมเสื้อแจ็คเก็ตท่ามกลางความหนาวแล้วมีความแตกต่างนั้นชัดเจน ผิวของเธอซีด และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล ราวกับว่าเธอกำลังรอใครบางคนกลับมา

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเธอ ฉันก็จับแขนของแอนดรูแน่นอย่าางเห็นได้ชัด ริมฝีปากของฉันสั่นสะท้าน ฉันแทบจะไม่สามารถสร้างประโยคที่สมบูรณ์ได้ “ควิน..ซี่ …ทำไมเธอถึงเป็น…กับแอนดรู เธอคือควินซี่…จะเป็นเธอไปได้ไหม…”