หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 172

เขาหยุดชั่วคราว แล้วพูดว่า “แคโร ผมรู้สึกแย่อยู่ภายในใจ”

ดิกสันลุกขึ้นและจับมือฉัน ฉันสะบัดมือเขาออกแรง ๆ และตะคอกใส่เขา “หยุดแกล้งอ่อนแอ!”

ฉันบอกว่า ไม่รู้ว่าจะรู้สึกโกรธหรือขบขันดีกับเรื่องพวกนี้ “เมื่อสองเดือนก่อนฉันรู้สึกแย่เหมือนกันหรือเปล่า? นายคิดว่าฉันอยากจะรับความช่วยเหลือจากควินซี่งั้นเหรอ?”

“ผมรู้ว่าคุณไม่ต้องการ แต่ผมมีวิธีที่จะทำให้คุณยอม” ดิกสันหลับตาและพูดว่า “ตราบใดที่คุณยังมีชีวิตอยู่ได้ แม้ว่ามันอาจจะทำให้คุณแย่กับเรื่องที่ทำไปก็ตามผมจะทำให้คุณกินยาหรือรักษาทุกวิถีทางให้คุณรอด!”

ฉันโกรธและเตะเขา “ไปให้พ้น”

ฉันรู้สึกอารมณ์ไม่ดี เมื่อใดก็ตามที่ฉันนึกถึงฉากนั้นเมื่อสองเดือนก่อนในโบสถ์ ฉันไม่สามารถให้อภัยดิกสันได้เลย

“ทำไมเขาทำร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วมาอธิบายตัวเขาเองให้ฉันฟังในตอนนี้เนี่ยนะ? ฉันควรปล่อยวางความเสียใจและให้อภัยเขาดีไหม?

ไม่ ฉันไม่ยอม!

ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขาอีกตลอดชีวิต

ทั้งที่ยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ”

ฉันเตะเขาลงไปทรุดกับพื้น ดิกสันหลบตัวไม่ทัน เขาฉวยโอกาสย่อตัวลง เข้ามากอดฉันแล้วกระซิบข้างหูว่า “แคโร เรารักกัน... ถ้าไม่ ทำไมเธอถึงปฏิเสธแลนซ์และเลือกผม?”

มันเป็นช่วงฤดูร้อน แต่ฉันรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ทะลุกระดูก ฉันมองไปที่ดิกสันและพูดว่า “ฉันรักนาย และนั่นคือความจริง ฉันยังให้อภัยนายครั้งแล้วครั้งเล่า แต่นายคิดว่าฉันจะทำแบบนั้นไปตลอดชีวิตได้ไหม? ดิกสัน เกร็ก ฉันอยู่กับนายมาสามปีแล้ว นายเคยทำให้ฉันรู้สึกรักในช่วงสามปีนั้นบ้างไหม? ฉันไม่เคยรู้สึกรักมาก่อน!”

“สิ่งที่เขาทำมันทำร้ายฉัน ครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาทำให้ฉันต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคมะเร็ง!

เขาเป็นคนทำให้ฉันเป็นหมันด้วย!

และรอยแผลเป็นบนใบหน้าของฉันนี้...

... ถูกทิ้งไว้โดยเขา และ เกวน เวิร์ท”

ฉันระงับความเจ็บปวดในใจและพูดกับเขาอย่างชัดเจนว่า “นายบอกว่าฉันมีลูกไม่ได้ แต่ใครล่ะเป็นคนทำให้ฉันเป็นแบบนี้?”

“เขาร้องไห้เหรอ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นดิกสันร้องไห้

แม้ว่าซัมเมอร์จะเล่าให้ฉันฟังว่าเขาร้องไห้อย่างขมขื่นต่อหน้าหลุมฝังศพของฉันแค่ไหน แต่ฉันก็ยังนึกภาพไม่ออกว่าผู้ชายคนนี้ร้องไห้ออกมาแบบไหนกัน

ดูเหมือนเขาจะปลอบฉัน ฝ่ามือของเขาจะเข้ามาลูบหลังของฉันในตอนนี้ ฉันนั่งลงบนพื้น อย่างงุนงง ขณะที่เขาพึมพำเสียงเบา “แคโร คุณเลือดไหลมากในสองวันนั้น สภาพของคุณแย่มาก คุณแทบจะหลับไปโดยไม่รู้ตัวทุกครั้งที่ผมไปเยี่ยมคุณตอนกลางคืน! ผมรู้คุณกำลังจะตาย และกลัวมาก ผมอยากจะให้เธอคุณเกลียดผมและมีชีวิตอยู่! ผมคิดว่าผมสามารถต้านทานความเกลียดชังของคุณได้ แต่เมื่อแซคคารี่ปรากฏตัวในช่วงฝนตกกระหน่ำและพรากคุณไปโดยไม่มีคำพูด …”

ดิกสันปล่อยมือจากฉัน จ้องมองฉันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ทันใดนั้นเสียงของเขาก็แหบแห้งเป็นพิเศษ “เขามีอำนาจและโดดเด่นมาก ผมเริ่มกลัว ... ผมตื่นตระหนก ผมกลัวว่าพวกคุณสองคนจะ …”

“แคโร ตอนที่ผมไปเยี่ยมเธอที่เมืองถงในวันนั้นกับควินซี่ คุณอยู่ในห้องผ่าตัด ชายคนนั้นยืนพิงกำแพงอย่างเงียบ ๆ ไปทางด้านหนึ่ง เขากำลังมองมาที่ผมอย่างเย็นชา แต่คุณเป็นของผมและเขาก็เป็นคนนอก!”

ใบหน้าของดิกสันกลายเป็นมืดมน ราวกับว่าเขาได้รับผลกระทบครั้งใหญ่ “เขาจะไม่ปล่อยให้ควินซี่ช่วยคุณ เขาบอกว่านั่นเป็นการตัดสินใจของคุณ ผมเลยถามเขาว่า เราจะช่วยคุณไม่ได้แม้ว่าคุณจะกำลังจะตายก็ตามเหรอ?”

ฉันนึกภาพออกว่าแซคคารี่ต้องดูเฉยเมยแค่ไหนเมื่อเขาพูดว่า "ใช่" กับดิกสัน เขาเป็นผู้ชายที่เย็นชาและนิ่งเฉย

ฉันคิดว่าเขาจะตอบตกลง แต่ดิกสันก็พูดต่อทันที “เขาบอกว่าคุณจะไม่ตาย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงมั่นใจมาก! แต่คุณกลายเป็นไม่เป็นไร คุณสามารถเอาชีวิตรอดได้แม้ว่าจะไม่มียาของควินซี่ก็ตาม เขาทำในสิ่งที่ผมทำไม่สำเร็จ ไม่เป็นไร อย่างน้อยคุณก็รอด!”

“อย่างน้อยคุณก็รอด ... ”

ดิกสันยังคงพึมพำคำพูดเหล่านี้ แม้ว่าฉันจะตำหนิเขา เกลียดเขา และทำให้เขาเสียใจ แต่ฉันก็ไม่รู้สึกดีที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ชายคนนี้ก่อนหน้านี้คือคนที่ฉันเคยรักอย่างสุดซึ้ง

เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันเลิกรักกับความรักที่ครอบงำเมื่อเก้าปีก่อน ฉันรู้สึกปั่นป่วนมากภายในใจ ฉันเข้าใจอย่างชัดเจนว่าฉันไม่สามารถให้อภัยดิกสัน ฉันรีบลุกขึ้นเพื่อออกจากสถานที่ที่อึดอัดใจนี้ ทันใดนั้นเขาก็คว้าข้อเท้าของฉันและทำให้ฉันสะดุด

เขาจูบฉัน ฉันนอนนิ่งอยู่บนพื้น เขารู้สึกทันทีว่าเรื่องทั้งหมดไม่มีจุดหมายและปล่อยฉัน

บางทีเขาอาจรู้สึกหมดหนทางกับสถานการณ์ที่ไร้ประโยชน์ของเขาไปมากกว่านี้

ดิกสันลุกขึ้นและลูบศีรษะของฉัน เขาจงใจพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แคโร อย่าเกลียดผมได้ไหม ตกลงไหม?”

ฉันไม่สามารถยอมรับได้

ฉันลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ ดิกสันคว้าข้อมือของฉันโดยสัญชาตญาณ ฉันพูดอย่างเย็นชาว่า “นายควรปล่อยฉันไปดีกว่า!”

ฉันไม่กลัวว่าเขาจะเผชิญหน้าและทำร้ายฉัน ฉันกลัวเขาแสดงความอ่อนแอ จากนั้นหัวใจของฉันก็จะอ่อนลง เช่นเดียวกับเอเลน ฉันเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน

ดิกสันปล่อยมือฉัน จากนั้นเขารวบฉันเข้าในอ้อมแขนของเขาแล้วอุ้มฉันขึ้นไปชั้นบน

ฉันขู่เขาอย่างหมดหวัง “ถ้านายไม่ปล่อยฉันไป ฉันจะทำให้นายต้องประสบชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย!”

ดิกสันเหมือนทำเป็นหูหนวกไม่สนใจคำพูดของฉัน เขาอุ้มฉันเข้าไปที่ห้องชั้นบน ทันทีที่เขาวางฉันลง ฉันวิ่งไปที่หน้าต่างและกระโดดออกมาโดยไม่ลังเล ฉันได้ยินเสียงร้องแหบของเขาอยู่ข้างหลังฉัน “แคโร!”