หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 176

”คุณชอว์ เธอเรียนวิชาเอกอะไร”

ทันใดนั้น เอเลน สโตน ก็ส่งคำถามกลับมาให้ฉัน ฉันตอบด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย “ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนเลยตั้งแต่เข้ารับตำแหน่งบริษัทชอว์ตอนอายุ 14 ปี ฉันคิดว่า ... ฉันเก่งที่สุดในระดับประกาศนียบัตรมัธยมศึกษาตอนต้นที่มีใบรับรองเปียโนเกรด 10”

เอเลนอุทานอย่างอิจฉา“คุณชอว์ เธอเล่นเปียโนเหรอ?”

“ใช่ ฉันฝึกเปียโนมาตั้งแต่เด็ก ๆ” ฉันพูด

“ถ้าอย่างนั้นเธอต้องเก่งมากแน่ ๆ”

เอเลนเก่งในการสื่อสาร เธอรู้ว่าฉันอิจฉาวุฒิการศึกษาของเธอ และเธอก็ตอบกลับคำชมของฉันอย่างรวดเร็วโดยระบุว่าเธออิจฉาในทักษะการเล่นเปียโนของฉัน

เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริง ๆ ที่ได้สนทนากับเธอ

ไม่มีอะไรที่รู้สึกคุยแบบผ่อนคลายได้ไปมากกว่านี้แล้ว

หลังจากนั้น เราได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องอื่น ๆ อีกมากมายก่อนที่เราจะเข้าสู่การสนทนาทางธุรกิจ เธอเป็นคนริเริ่มพูดมันขึ้นมา “คุณชอว์ ทำไมเธอถึงอยากให้ฉันผิดสัญญานั่น?”

ฉันบอกเธออย่างตรงไปตรงมาว่า “ฉันมีความอาฆาตแค้นส่วนตัวกับครอบครัวเยล”

เธอไม่เข้าใจเหตุผล เธอพูดอย่างชัดเจนว่า “เอาล่ะ ตามใจเธอ ฉันจะยกเลิกเซ็นสัญญากับครอบครัวเยลในตอนบ่าย”

ฉันรีบตามไป “ฉันจะชดเชยความสูญเสียให้กับเธอ”

เอเลนส่ายหัวและยิ้มอย่างสง่างามขณะที่เธอปฏิเสธท่าทางใจดีของฉัน “ไม่เป็นไร เอาไปเป็นของขวัญ นัดพบเพื่อนใหม่”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็อธิบาย โดยพูดว่า “คุณชอว์ ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนกับเธอเพราะแอนดรู ฉันคิดว่าเธอเป็นคนจริงใจตรงไปตรงมาและโปร่งใสกับคำพูดของเธอ …”

ฉันยิ้มเยาะและพูดว่า “บางครั้งฉันก็โกหกนะ”

เธอยืนยันการตัดสินของเธอโดยพูดว่า “แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน”

“ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจ”

ไม่นานผู้ช่วยของฉันก็มาพร้อมกับสัญญา ฉันขอให้เอเลนเซ็นสัญญาหุ้นส่วน นี่จะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับตระกูลสโตนอย่างไม่ต้องสงสัย

เธอปฏิเสธอย่างสุภาพว่า “มันไม่เหมาะสมที่เราจะไปด้วยกันในตอนนี้”

เมื่อเผชิญกับผลประโยชน์มากมาย เอเลนทำให้เธอใจเย็น เธอปฏิเสธข้อเสนอของฉัน อย่างสมเหตุสมผล ฉันอธิบายให้เธอฟังว่า “นี่เป็นของขวัญจากฉันที่ให้เพื่อนใหม่ คุณสโตน นี่คือมิตรภาพที่นิรันดร์ของเรา”

“ฟังดูแปลก ๆ แต่ถูกต้อง”

หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว เอเลนก็จากไป ฉันโทรหาแอนดรูทันทีและถามเขาอย่างเป็นห่วงว่า “อาการของควินซี่เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ยังมีชีวิตอยู่ต้องขอบคุณการฟอกไต”

ความเสียใจและความเศร้าโศกไหลรินจากทุกคำพูดที่เขาพูด

ฉันเม้มริมฝีปากและถามว่า “เอเลนเห็นด้วยหรือไม่?”

“ไม่ เธอปฏิเสธผม”

มีร่องรอยของความไม่เชื่อในเสียงของเขา “นี่เป็นครั้งแรกที่เธอปฏิเสธผม! ตลอดหลายปีที่เธออยู่เคียงข้างผม เธอไม่เคยปฏิเสธผมเลย เธอแค่อยู่กับผม อย่างอ่อนน้อมและถ่อมตัว”