หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 176

”คุณชอว์ เธอเรียนวิชาเอกอะไร”

ทันใดนั้น เอเลน สโตน ก็ส่งคำถามกลับมาให้ฉัน ฉันตอบด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย “ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนเลยตั้งแต่เข้ารับตำแหน่งบริษัทชอว์ตอนอายุ 14 ปี ฉันคิดว่า ... ฉันเก่งที่สุดในระดับประกาศนียบัตรมัธยมศึกษาตอนต้นที่มีใบรับรองเปียโนเกรด 10”

เอเลนอุทานอย่างอิจฉา“คุณชอว์ เธอเล่นเปียโนเหรอ?”

“ใช่ ฉันฝึกเปียโนมาตั้งแต่เด็ก ๆ” ฉันพูด

“ถ้าอย่างนั้นเธอต้องเก่งมากแน่ ๆ”

เอเลนเก่งในการสื่อสาร เธอรู้ว่าฉันอิจฉาวุฒิการศึกษาของเธอ และเธอก็ตอบกลับคำชมของฉันอย่างรวดเร็วโดยระบุว่าเธออิจฉาในทักษะการเล่นเปียโนของฉัน

เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริง ๆ ที่ได้สนทนากับเธอ

ไม่มีอะไรที่รู้สึกคุยแบบผ่อนคลายได้ไปมากกว่านี้แล้ว

หลังจากนั้น เราได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องอื่น ๆ อีกมากมายก่อนที่เราจะเข้าสู่การสนทนาทางธุรกิจ เธอเป็นคนริเริ่มพูดมันขึ้นมา “คุณชอว์ ทำไมเธอถึงอยากให้ฉันผิดสัญญานั่น?”

ฉันบอกเธออย่างตรงไปตรงมาว่า “ฉันมีความอาฆาตแค้นส่วนตัวกับครอบครัวเยล”

เธอไม่เข้าใจเหตุผล เธอพูดอย่างชัดเจนว่า “เอาล่ะ ตามใจเธอ ฉันจะยกเลิกเซ็นสัญญากับครอบครัวเยลในตอนบ่าย”

ฉันรีบตามไป “ฉันจะชดเชยความสูญเสียให้กับเธอ”

เอเลนส่ายหัวและยิ้มอย่างสง่างามขณะที่เธอปฏิเสธท่าทางใจดีของฉัน “ไม่เป็นไร เอาไปเป็นของขวัญ นัดพบเพื่อนใหม่”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็อธิบาย โดยพูดว่า “คุณชอว์ ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนกับเธอเพราะแอนดรู ฉันคิดว่าเธอเป็นคนจริงใจตรงไปตรงมาและโปร่งใสกับคำพูดของเธอ …”

ฉันยิ้มเยาะและพูดว่า “บางครั้งฉันก็โกหกนะ”

เธอยืนยันการตัดสินของเธอโดยพูดว่า “แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน”

“ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจ”

ไม่นานผู้ช่วยของฉันก็มาพร้อมกับสัญญา ฉันขอให้เอเลนเซ็นสัญญาหุ้นส่วน นี่จะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับตระกูลสโตนอย่างไม่ต้องสงสัย

เธอปฏิเสธอย่างสุภาพว่า “มันไม่เหมาะสมที่เราจะไปด้วยกันในตอนนี้”

เมื่อเผชิญกับผลประโยชน์มากมาย เอเลนทำให้เธอใจเย็น เธอปฏิเสธข้อเสนอของฉัน อย่างสมเหตุสมผล ฉันอธิบายให้เธอฟังว่า “นี่เป็นของขวัญจากฉันที่ให้เพื่อนใหม่ คุณสโตน นี่คือมิตรภาพที่นิรันดร์ของเรา”

“ฟังดูแปลก ๆ แต่ถูกต้อง”

หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว เอเลนก็จากไป ฉันโทรหาแอนดรูทันทีและถามเขาอย่างเป็นห่วงว่า “อาการของควินซี่เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ยังมีชีวิตอยู่ต้องขอบคุณการฟอกไต”

ความเสียใจและความเศร้าโศกไหลรินจากทุกคำพูดที่เขาพูด

ฉันเม้มริมฝีปากและถามว่า “เอเลนเห็นด้วยหรือไม่?”

“ไม่ เธอปฏิเสธผม”

มีร่องรอยของความไม่เชื่อในเสียงของเขา “นี่เป็นครั้งแรกที่เธอปฏิเสธผม! ตลอดหลายปีที่เธออยู่เคียงข้างผม เธอไม่เคยปฏิเสธผมเลย เธอแค่อยู่กับผม อย่างอ่อนน้อมและถ่อมตัว”

อยู่ข้าง ๆ เขาอย่างอ้อนน้อม และไม่เคยปฏิเสธความปรารถนาของเขา นั่นคือการตัดสินของแอนดรู ชอว์ ที่มีต่อเด็กสาวคนนี้ อย่างไรก็ตาม ในสายตาของฉัน เอเลนเป็นผู้หญิงที่มีมุมมองที่เข้มแข็งและเป็นอิสระ

เธอเป็นนักปรัชญาที่มีจิตใจแจ่มใสและสดใส

เธอรู้ว่าเธอต้องทำอะไรและไม่ต้องทำอะไร

ดูเอาเถอะ ผู้หญิงอย่างเธอได้รับใช้แอนดรูโดยไม่มีเงื่อนไข

“นายกำลังขอไตของเธอ ทำไมเธอจะต้องให้นาย?”

ไตไม่ใช่สิ่งของบางอย่างที่ใช้ในชีวิตประจำวัน มีคนตกลงที่จะให้มันไปแบบไม่เป็นทางการได้ง่าย ๆ อย่างไร?

จู่ ๆ แอนดรูก็พูดว่า “เธอเกือบตายเพื่อผม”

ฉันพูดไม่ออก

เขาเอาเข้าจริง ๆ

ฉันอยากจะเกลี้ยกล่อมให้แอนดรูยอมแพ้ แต่ฉันรู้ว่าคำพูดของฉันคงไร้ผล แต่แล้ว ฉันรอให้แอนดรูวางสายอย่างเงียบ ๆ

ไม่นานต่อมา ฉันได้รับข้อความของเขา ซึ่งอ่านว่า “ผมรู้ว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธผมด่าว่าผมและเกลียดผม ผมก็ไม่อยากปฏิบัติกับเธอแบบนี้ แต่ควินซี่ ... แคโรไลน์ ผมรู้ว่าผมเป็นหนี้เอเลนมาก แต่ผมก็สิ้นปัญญาจริง ๆ”

อย่างน้อย แอนดรูก็รู้ว่าเขากำลังทำผิดต่อเอเลน

ฉันไม่เคยสนใจที่จะพูดถึงปัญหาความสัมพันธ์ของอีกฝ่าย แม้ในกรณีของซัมเมอร์และชาร์ลสฉันไม่ได้แสดงความคิดเห็น

ในกรณีของแอนดรู ฉันอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น โดยพิมพ์ว่า “เอเลนยังเป็นผู้หญิงที่ต้องการความรักและความเคารพ ปฏิบัติกับเธอเหมือนรักเดียวที่จริงใจ แอนดรูหัวใจของผู้หญิงเปราะบางมาก เมื่อพวกเขาพบผู้ชายที่พวกเขาชอบ พวกเขาอ่อนแอและอ่อนโยนมาก อย่างไรก็ตาม เมื่อหัวใจของพวกเขาแหลกสลาย พวกเขาก็เหมือนฉัน ... เมื่อคืนฉันกระโดดลงจากชั้นสอง เพื่อตัดความสัมพันธ์ของฉันกับดิกสัน!”

หลังจากส่งไปแล้ว ฉันก็เสริมว่า “อย่าทำให้เธอเป็นศัตรูของนาย”

เขาไม่ตอบกลับ พอตื่นมาเข้าห้องน้ำตอนกลางคืน ก็เห็นผู้ชายตัวสูงยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เขามีภาพเงาที่คุ้นเคย ซึ่งยกมุมริมฝีปากของฉันขึ้นเล็กน้อย

ตราบใดที่เขาอยู่ใกล้ ๆ หัวใจของฉันก็จะอุ่นใจ

ฉันค่อย ๆ พึ่งพา การปกป้องของเขา

เมื่อคิดอย่างนั้น ฉันก็ส่ายหัวอย่างแรง สลัดความเพ้อฝันไร้สาระทั้งหมดที่ฉันมีทิ้งไป ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “นายมาถึงเมื่อไหร่?”

เขาพูดอย่างนิ่ง ๆ เหมือนเคย “เพิ่งมาถึง”

ตามปกติ เขาเพิ่งมาถึง

แซคคารี่พูดสั้น ๆ กับคำพูดเสมอ เขาทิ้งฉันไว้ไม่ให้เข้าไปในโลกของเขา ฉันถามด้วยความลังเลว่า “พ่อแม่ของนายอยู่ที่ไหน?”

ในตอนนี้ ฉันกำลังถามเกี่ยวกับครอบครัวชิค

ดวงตาของเขาค่อย ๆ เงยขึ้นมองฉัน เขาจ้องมากับดวงตาที่ดุและมืดมิด เขาเม้มริมฝีปากและถามว่า “ทำไมจู่ ๆ คุณถึงอยากรู้?”

“ดูเหมือนว่าฉันจะเห็นนายอยู่เพียงตัวคนเดียวเท่านั้น”

บางทีฉันพยายามอย่างหนักเกินไป ความมืดมิดเล็กน้อยวนเวียนอยู่รอบ ๆ ใบหน้าของเขา ทันใดนั้น เขาก็ถามอย่างชัดเจนว่า “คุณต้องการตามผมกลับไปที่ครอบครัวชิคหรือไม่?”

ฉันถามอย่างตั้งใจว่า “จุดประสงค์ของการกลับไปหาครอบครัวชิคคืออะไร?”