หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 196

แซคคารี่มายืนข้างรถและเปิดประตูให้ฉันเอง เมื่อฉันมองขึ้นไปและเห็นดวงตาที่เย็นชาและลึกล้ำของเขา ร่างกายของฉันก็สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว เขาขมวดคิ้วและถามว่า “คุณหนาวไหม แคลลี่?”

ฉันส่ายหัว โจชัวร์ส่งยิ้มให้ นี่ ๆ ให้เครดิตผมด้วยที่มาส่งเธอได้สำเร็จ “ผมได้ช่วยพาที่รักแคลลี่ของนายมาส่ง อย่างปลอดภัยนะพี่ โปรดระลึกถึงความดีของผมด้วยล่ะ”

โจชัวร์เริ่มเชี่ยวชาญในการพูดเรื่องไร้สาระมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันรู้สึกหดหู่มากเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเคยโพสต์คำว่า “สุดที่รักแคโรไลน์” เมื่อเขาใช้บัญชีเว่ยป๋ออย่างเป็นทางการของครอบครัวชิค เพื่อโพสต์ถึงครอบครัวชอว์

“รอเดี๋ยวนะ!”

“ทำไมคำว่า 'ที่รัก' ฟังดูคุ้นหูจังนะ?”

ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนเรียกฉันว่าที่รักในวันที่ฉันนอนแผ่อยู่บนเตียงที่มีดอกไลเซนทัสข้าง ๆ

“เป็นไปได้ไหมจะเป็นแซคคารี่?!”

“เขาเรียนรู้คำพูดเหล่านี้จากโจชัวร์หรือไม่?”

แซคคารี่ไม่ได้ให้ความสนใจใด ๆ กับโจชัวร์เลยในตอนนั้น แต่เขาหยิบเสื้อคลุมสีดำจากมือของคนข้างหลังแล้วพาดไว้บนหัวของฉัน

เขาทำราวกับว่าเขากลัวว่าฉันจะเปียกฝน ฉันพันเสื้อคลุมรอบตัวและลงจากรถ จู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือมาโอบรอบเอวของฉัน

แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาทำให้ฉันรู้สึกหายใจไม่ออกขณะที่เขาโอบรอบเอวของฉันและกลิ่นหอมจาง ๆ ของเขาก็โอบล้อมฉัน

ฉันไม่ได้แสร้งทำเป็นสงวนหรือเลือกที่จะรักษาระยะห่างจากเขา แต่ฉันถูกพาเข้าไปในบ้านของครอบครัวชิคเดินไปกับเขาอย่างเชื่อฟัง

ฝนก็ตกหนักมาก เนื่องจากเสื้อคลุมของเขาห่อตัวฉันอย่างแน่นหนา ดวงตาของฉันจึงจับจ้องไปที่พื้นได้เท่านั้น ดังนั้น ฉันแทบจะทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเดินตามรอยเท้าของเขา หลังจากเดินไปประมาณสิบนาที เขาก็หยุดกะทันหัน แล้วฉันก็ได้ยินเสียงอันไพเราะถามว่า “แซคคารี่ นี่เพื่อนของนายหรือเปล่า?”

เป็นคนแรกที่เอ่ยชื่อเขาต่อหน้าเขาโดยตรง!

อย่างน้อยก็เป็นคนแรกที่ฉันได้เห็นว่าใครกล้าทำ!

โดยไม่รู้ตัว ฉันเงยหน้าขึ้นและเห็นผู้หญิงที่งดงามเป็นพิเศษยืนอยู่ตรงหน้าฉัน เธอสวมชุดกี่เพ้ารัดรูป

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังสวมสร้อยคอพลอยที่คอของเธอ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าราคาไม่ได้ถูกเลย นอกจากนี้ เธอยังสวมสร้อยข้อมือมรกตที่ข้อมือของเธอ และผมของเธอได้รับการจัดแต่งทรงให้เป็นลอนคล้ายกับรูปแบบสไตล์คนจีน

เธอสมบูรณ์แบบ และสง่างามเหมือนหญิงสาวที่ร่ำรวยในสาธารณรัฐจีน ด้วยเสน่ห์ของผู้หญิงจากหัวจรดเท้า

“เธอเป็นใคร?!

“เธออยู่ที่บ้านของครอบครัวชิค เธออาจจะเป็นน้องสาวของแซคคารี่เป็นไปได้ไหม?”

ฉันคิดว่าแซคคารี่จะตอบเธอ เขาบอกเธอตรง ๆ อย่างเย็นชาว่า “อย่ามาขวางทางผม”

ฉันพูดไม่ออก

“ผู้ชายคนนี้ ใจร้ายเกินไปหรือเปล่าที่พูดแบบนั้นออกไป?”

หญิงสาวไม่รู้สึกอายเมื่อเห็นเขาทำตัวแบบนี้ เธอมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่นุ่มนวล ราวกับว่าเธอเป็นแม่ที่กำลังมองลูกสะใภ้ของเธอด้วยสายตาขึ้นและลงมาที่ฉัน ในตอนท้าย เธอสรุปแล้วพูดออกมาว่า “เธอเป็นสาวสวย”

ฉันสูญเสียคำพูด

“ฉันแค่ลืมตาแล้วยืนอยู่เฉย ๆ เท่านั้น เธอจะตัดสินแบบนี้ได้ยังไง?”

แซคคารี่ไม่สนใจเธอและรีบปล่อยแขนของเขารอบเอวของฉัน ฉันมองย้อนกลับไปและเห็นผู้หญิงคนนั้นมองมาที่เราอย่างครุ่นคิดจากใต้ร่ม มีร่องรอยของความเศร้าโศกบนใบหน้าของเธอ

แต่ตอนนั้นแซคคารี่ไม่ยอมปล่อยฉันจนกว่าเราจะอยู่ตรงทางเดิน ผู้ชายที่ถือร่มไม่ได้เดินตามเราไปอีก ฉันถอดเสื้อคลุม ถือไว้ในอ้อมแขนและถามเขาอย่างสงสัยว่า “นี่บ้านของตระกูลชิคหรือเปล่า?”

ฉันโง่เขลาที่ถามคำถามนี้เพราะฉันเพิ่งเห็นคำว่า “คฤหาสน์ตระกูลชิค” บนแผ่นโลหะไปเอง

...

อย่างไรก็ตาม ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะพูดอะไรกับแซคคารี่ ดูเหมือนฉันจะไม่มีอะไรจะพูดกับเขา ดังนั้นฉันจึงทำได้แค่ถามคำถามโง่ ๆ กับเขา โชคดีที่เขาตอบอกลับอย่างชัดเจน

“ใช่”

ฉันกัดริมฝีปากและถามอย่างลังเล “เจ็บไหม?”