หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 26

เธอมอบความหวังดีทั้งหมดให้เขา ทั้ง ๆ ที่เขาทำร้ายเธอ

สิ่งที่ดิกสันควรได้รับอย่างสาสมควรจะเป็นความเกลียด และความโกรธแค้นจากเธอ ไม่ใช่การให้อภัยอย่างง่ายดายเช่นนี้

คุณคอนเนอร์ ผู้เป็นทนายมองภาพตรงหน้า ก่อนกล่าว “คุณชอว์มีสิ่งที่อยากจะได้ก่อนเธอตาย”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ร่างสูงพบว่าความเสียของตัวเองนั้นยากที่จะควบคุมแล้ว คุณทนายเอ่ยต่อ “คุณชอว์หวังจะให้คุณเป็นคนส่งตัวเธอสู่นิรันดร์ในวันที่เธอต้องจากไป โดยเล่นบทเพลงที่เธอชอบ ‘เพลงถนนแห่งสายลม’ เพลงนั้น”

ดิกสันมองไปยังคุณคอนเนอร์ด้วยสายตาสงสัย “เมื่อครู่คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“คุณชอว์ต้องการให้คุณเล่นเพลง ‘ถนนแห่งสายลม’ ให้กับเธอครับ”

แต่ดิกสันไม่รู้วิธีเล่นเปียโนเลย ...

พลันดิกสันหันไปจ้องหน้าสุขุมของ แลนซ์ เกร็ก ผู้เป็นพี่ชายด้วยความกังวล

แลนซ์สวมใส่เสื้อโค้ทสี่ดำไม่ต่างไปจากเขา ข้างตัวของพี่ชายมีเปียโนหลังใหญ่แสนแพงตั้งอยู่

ดิกสันเอ่ยปากถามเสียงสั่น “นายรู้มานานหรือยัง?”

“ใช่ ฉันรู้ คนที่เด็กคนนั้นชอบคือฉัน”

แลนซ์มองไปยังโลงศพที่เปิดออกเพียงครึ่งให้เห็นเพียงส่วนคอและช่วงขา ร่างของหญิงสาวผอมกริ่วและมีไฝเม็ดเล็ก ๆ อยู่บริเวณข้อเท้า แทบจะดูไม่ออกว่างร่างตรงหน้าคือแคโร เขาเคยเจอกับเธอมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว และเธอไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นเช่นตอนนี้ ผิวของเธอดูหยาบกว่าเดิม

เธอเคยเป็นคนที่ดูงดงามไร้ที่ติ เธอไม่เคยมีสภาพแบบนี้...

ชายหนุ่มค่อนข้างสับสน อย่างไรก็ตาม เพราะเขาไม่ได้เห็นใบหน้าของเธอ แลนซ์เลือกที่จะบังคับตัวเองไม่ให้รู้สึกไปมากกว่านี้ พลางสังเกตเห็นชุดสีขาวตัวสวยที่หญิงสาวสวมใส่

แลนซ์จำได้ว่ามันคือชุดที่เธอใส่ในวันที่เราเจอกันครั้งแรก

เขาไม่คิดว่าเธอจะจำได้

เพราะเธอมักจะซ่อนทุก ๆ อย่างไว้ในใจ และจดจำทุกรายละเอียด

แคโรใส่มันในวันที่เธอจากไป อย่างกับว่าเธออยากจะย้อนคืนกลับไปในวันนั้น

นี่คือการหลบซ่อนและดื้อดึงต่อความรักที่เธอมีให้กับชายแปลกหน้าทั้งที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อของเขา

แลนซ์กลับรู้สึกเสียใจต่อเธอ อย่างน้อยเขาควรจะบอกชื่อของเขาไป

เรื่องเข้าใจผิดที่แสนโหดร้ายนี้อาจจะไม่เกิดขึ้น

แม้ว่าเขาไม่ได้รักเธอ เขาก็ไม่ควรที่จะทำร้ายเธอด้วยภาพลักษณ์ของดิกสัน

ไม่อย่างนั้นเธออาจจะยังอยู่ และเธออาจจะยังคงยิ้มแย้มสดใสปราศจากความกังวลใจใด ๆ

ดิกสันนึกถึงการ์ดที่แคโรทิ้งไว้ก่อนเธอจาก

“ทำไมเธอเอาแต่ตามฉันล่ะเนี่ย?”

“ก็เพราะว่า...ฉันชอบนาย”

ดิกสันเข้าใจแล้วว่าทำไมวันนั้นแม่เรียกเขาไว้แล้วถามว่า “แคโรไปเอาผ้าพันคอของพี่ชายลูกมาพันที่ตุ๊กตาหิมะได้ยังไง?”

ตอนนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจ ทำให้ตัวเองพลาดข้อมูลตรงนี้ไป

และก่อนหน้านี้ ดิกสัน วานให้ผู้ช่วยตรวจสอบว่าแคโรไลน์อยู่ที่ไหน เขามารู้ทีหลังว่าเธอไปที่โรงเรียนอีกแล้ว

ผู้ช่วยบอกว่า “แคโรทำงานเป็นครูสอนเปียโนชั่วคราวที่มหาวิทยาลัยอู๋ซิตี้

เขาไม่เคยรู้เลยว่าเธอเล่นเปียโนได้

วันนั้นดิกสันจึงรีบไปเจอเธอและได้เห็นตอนเธอกำลังเล่นมันต่อหน้านักเรียนหลายคน

ตอนนั้นเธอเล่นเพลง “ถนนแห่งสายลม”

ดิกสันได้แต่ยืนฟังบทเพลงอยู่ตรงหน้าประตู ปล่อยให้บทเพลงซึมซับเข้าไปในความรู้สึก เขาได้ยินแม้กระทั่งครั้งที่นักเรียนถามเธอว่าเธอร้องไห้เพราะอะไร

แต่เธอแค่ยิ้มบางก่อนเอ่ย “มันคือความลับเล็ก ๆ ของฉัน”

ในที่สุดดิกสันก็เข้าใจ ความลับของเธอก็คือ แลนซ์ เกร็ก

ทว่าเธอกลับเข้าใจผิดคิดว่า แลนซ์ คือ ดิกสัน เกร็ก และรักชายผู้นั้นเรื่อยมาหลายปีอย่างไม่คิดเสียใจ

เธอเคยหวังดีต่อเขา แม้ในวันที่เราต้องหย่ากัน

เธอเคยถามเขาว่าเราลองมาเดทกันไหม

เธอเคยใช้ธุรกิจของชอว์ คอปเปอเรชั่นและการหย่าร้างเพื่อให้ได้สิ่งที่เธอต้องการ

ทว่าเขาปฏิเสธเธอ และเธอก็เลือกที่จะปล่อยเขาไป

จริง ๆ แล้วเพลง “ถนนแห่งสายลม” มีความหมายอะไรต่อเธอนะ?