หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 279

ยารานั้นคลั่งไคล้รถสปอร์ตมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ฉันยิ้มให้เธอและอธิบายเสียงนุ่ม “พวกเขาพนันกันไว้ คนที่เสียมากที่สุดจะต้องซื้อเคอนิกเส็กก์รุ่นล่าสุดให้ผู้ชนะ”

ยารายกยิ้มทันที “ของเราสินะ”

แคโรยังไม่ทันจะได้ไตรตรองกับสิ่งที่ยาราจะสื่อ พลันต้องตกใจกับผลลัพธ์ที่ทั้งสามคนคำนวณออกมา

แม้แต่มาร์ตี้กับเอสันยังตกใจกับผลที่ได้ ยกเว้นแต่โมนาที่นิ่งเฉยราวกับคาดไว้แต่แรกแล้ว

พวกเขาสามคนเสียเงินเท่ากัน นั่นหมายความว่าในเกมนี้มีผู้แพ้ถึงสามคน

และทั้งสามจะต้องจ่ายค่ารถหลายพันล้านนั่น ซึ่งเป็นการเดิมพันที่ใช้เงินมากกว่าที่คิดเสียอีก...

ให้ตายสิ ถึงฉันจะรวยเหมือนกัน แต่ยังต้องถอนหายใจออกมาอย่างปลงเลย ชีวิตของคนรวยนี้มันอยากที่จะเข้าใจจริง ๆ

มาร์ตี้ไม่ได้รู้สึกว่ารถสปอร์ตนั้นฟุ่มเฟือย เขายิ้มกว้างก่อนเอ่ย “ยารานี่น่าสนใจจริง ๆ”

เกมจบลงแล้ว ทั้งฉันกับยาราเดินออกจากห้องทันที แคโรหันซ้ายขวามองหาร่างสูงที่เคยอยู่บริเวณโถงทางเดิน ทว่าไม่เห็นอีกฝ่าย ถ้าอย่างนั้น ฉันควรไปส่งยาราที่โรงพยาบาลก่อน

เมื่อเราก้าวเข้าไปนั่งอยู่บนรถแล้ว ฉันก็หันไปถามเด็กสาวอย่างเอ็นดู “เธอรู้ได้ยังไงว่าพวกเขาจะเสียค่าพนันเท่ากัน?”

ยารากดเลื่อนกระจกรถลง รับอากาศเย็นด้านนอกเพลิน ๆ แล้วค่อยอธิบายช้า ๆ “ตอนเธอเดินออกไป ฉันถามพวกนั้นว่าใครกำลังแพ้อยู่ พวกนั้นบอกเป็นเธอ แล้วฉันก็สังเกตเห็นว่าเช็กที่วางไว้เป็นชื่อของแซคคารี่”

เสียงเย็น ๆ นั่นเงียบลง ทว่าไม่นานก็เผยรอยยิ้มออกมา

“ฉันรู้ว่าเงินที่เธอเสียให้แต่ละคนในแต่ละตาคงไม่เท่ากันหรอก ดังนั้นฉันจึงอ่อนข้อให้พวกเขาเพื่อหมุนให้เงินพนันในแต่ละรอบมาอยู่ในระดับที่เท่า ๆ กัน ก่อนจะกินทั้งหมดนั้นทีเดียว เธออาจจะคิดว่าทำไมต้องทำแบบนั้น แต่บอกตามตรง ฉันแค่คิดว่ามันสนุกดีเฉย ๆ ใครจะไปรู้ว่าพวกเธอพนันรถสปอร์ตกันเล่า!”

ยาราไม่ได้มีเหตุผลอื่น เธอแค่คิดว่ามันเป็นการเล่นสนุกธรรมดา แต่สำหรับโมนา หล่อนกลับคิดว่ามันเป็นการฉีกหน้าเสียอย่างนั้น ชั่วพริบตา ฉันก็คิดว่าแซคคารี่กับยารานั้นเป็นคนประเภทเดียวกัน——เก่งกาจราวกับเทพ

สองคนนี้ฉลาดและน่าชื่นชม พวกเขาใช้ชีวิตโดนการเอาทัศนคติของตัวเองเป็นที่ตั้ง พร้อมเรียนรู้หลักการการใช้ชีวิตของมนุษย์ไปในตัว

น้ำเสียงของยาราเต็มไปความอิจฉาเมื่อพูดถึงรถสปอร์ต ฉันเข้าใจอารมณ์คลั่งไคล้อยากมีของเธอดี

“เดี๋ยวฉันจะพูดกับแซคคารี่ให้ ถ้าเขาไม่ว่าอะไร ฉันจะยกให้เธอหนึ่งคัน”

“แคโรไลน์ ขอบคุณมากเลยนะ”

รถคันสวยเคลื่อนตัวเข้ามาในโรงพยาบาล ก่อนที่คนตัวเล็กข้างกายจะรีบไล่ฉันให้กลับไป แคโรถามอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง “เธอแน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้?”