หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 282

เราสองคนตกลงใจใช้ชีวิตแบบคู่รักกันได้ไม่นาน และฉันก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องการแต่งงานมาก่อน แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะเคยพูดแนว ๆ นี้ก็เถอะนะ

ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายกลับถามความสมัครใจของฉัน

มั่นใจเลยว่าเขาต้องไปเจอเรื่องร้าย ๆ มาแน่ พลันเรื่องของแม่แซคคารี่ก็ผุดขึ้นมา...

หรือว่าเขาจะเศร้าเพราะเรื่องของแม่?

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ร่างสูงไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาให้กันเห็นเลยซักครั้ง แคโรรู้สึกแย่แทนอีกฝ่าย พลางจุมพิตลงที่แก้มสากอีกครั้ง เสียงหวานพยายามเอ่ยปลอบโยน

“แซคคารี่ ไม่ว่าคุณจะไปพบเจอเรื่องอะไรมา แต่คุณก็ระบายกับฉันได้นะ แม้บางครั้งฉันอาจจะแก้ไขมันให้คุณไม่ได้ แต่ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิงของคุณ เมื่อเจอปัญหา เราควรจับมือกันฝ่าฟันมันไปพร้อมกัน!”

ร่างสูงชะงักไป ก่อนจะค่อย ๆ คลายอ้อมกอด แล้วเงียบลงราวกับความกังวลก่อนหน้านั้นไม่เคยเกิดขึ้น

“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอที่โรงเรียนเอง อาการของพ่อทรงตัวขึ้นแล้ว เรารีบกลับไปดูแลท่านดีกว่า” เขาว่าพร้อมจับมือฉัน “แม้ตระกูลจะโหดร้าย แต่ท่านก็ดูแลฉันด้วยความรักเสมอ อาจจะเป็นเพราะฉันเป็นลูกของผู้หญิงที่ท่านรัก ท่านถึงดีกับฉันเสมอ”

ฉันมองเขางง ๆ “ฉันจะได้กับพ่อแม่ของคุณเร็ว ๆนี้เหรอ?”

ใบหน้าหล่อยิ้มบาง “แต่เป็นการพบปะธรรมดา เธอไม่ต้องกังวลไป ตอนนี้พ่อล้มป่วย... เพราะงั้นฉันคิดว่า ถ้าไม่ไปตอนนี้ ในอนาคตเธออาจไม่มีโอกาสได้เจอท่านอีกเลย”

แซคคารี่เริ่มเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองกับฉันมากขึ้น มันเป็นสัญญาณที่ดีของความสัมพันธ์ของเรา เขาอดทนอธิบายให้ฟังช้า ๆ ส่วนฉันก็พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนั่น

เช้าวันต่อมา เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาทว่าเฉยชาก็หายไปจากห้องเสียแล้ว ร่างเล็กลุกขึ้นเกินไปอาบน้ำแต่งตัว เปลี่ยนชุดเป็นเดรสสีเขียวตัวสวย

ฉันแต่งหน้าอ่อน ๆ พร้อมเขียนคิ้วบาง ๆ และทาเปลือกตาเป็นสีชมพูอ่อน มือเรียวม้วนผมขึ้นให้กลายเป็นก้อนผมสองก้อนเหมือนตัวการ์ตูนชื่อดัง ก่อนจะสวมต่างหูอันใหญ่เป็นอันเสร็จ

แคโรมองตัวเองผ่านกระจกด้วยสายตาชื่นชม

ถึงจะรู้ว่าแซคคารี่ไม่ค่อยชอบให้ฉันแต่งตัวแบบอลังการ แต่ฉันกลับชอบดูปฏิกิริยาหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่พอใจของเขา

เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อย ขาเรียวก็สาวเท้าออกจากที่พัก และตัดสินใจนั่งรถไฟใต้ดินไปทำงานแทนการขับรถ

พอถึงมหาวิทยาลัย ก็ยังเหลือเวลาอยู่หน่อย ก่อนที่คลาสเรียนจะเริ่ม ฉันเดินเข้าไปด้านในอย่างไม่รีบร้อน กว่าจะถึงห้องก็ได้เวลาสอนพอดี

ข้างในห้องเต็มไปด้วยเสียงของนักเรียน และใช่ พวกเขาเป็นนักเรียนกลุ่มเดิมที่ฉันเคยสอนเมื่อครั้งก่อน เมื่อทุกคนเห็นฉัน ต่างก็เริ่มเอ่ยล้อแซว “ไม่ได้เจอกันเกือบปี สวยขึ้นอีกแล้วนะครับ! คุณแคโรไลน์ ไม่ทราบว่าวันนี้จะสอนอะไรเราเหรอครับ?”

“บทเพลงของบีโธเฟน มูนไลต์โซนาตา” ฉันพูดยิ้ม ๆ