หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 29

ถ้าหากแลนซ์คือคนที่เล่นเปียโน และเรียกเธอว่า”ยัยเด็กบ๊อง” เมื่อเก้าปีก่อน และครั้งต่อมาที่เราเจอกันก็คือตอนที่เธอเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยนั้นที่คาเฟ่แมวของซัมเมอร์

มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ตกค้างอยู่ความทรงจำลาง ๆ ที่ยังคงหลงเหลืออยู่หลังจากครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันเมื่อหลายปีที่แล้ว ภาพของเขาที่วนเวียนอยู่ในความทรงจำของเธอยังคงเป็นชายที่อบอุ่น

ซัมเมอร์เอ่ยถาม “แคโร ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ?”

ฉันไม่ได้อยากจะร้องไห้ แต่เพราะฉันนั้นวิ่งตามแผ่นหลังนั้นมาตลอดเก้าปี

ความรู้สึกเหล่านั้นกลายเป็นบางสิ่งที่ซึมซับเข้าไปในเส้นเลือดและฝังตัวลึกเข้าไปในกระดูกของฉันแล้ว

มันเคยเป็นสิ่งเดียวและสิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการที่สุดในโลก

ฉันยังคงจดจำตอนที่ ฉันรีบลุกออกจากที่นั่งพลางวิ่งไปหลังเวทีเพื่อมองหาเขาทุกครั้งที่คอนเสิร์ตจบลง ทว่าฉันกลับไม่เคยวิ่งไปทันเจอเขาเลยซักครั้ง และนั่นค่อยน่าเสียดาย ฉันต้องออกจากสถานที่จัดคอนเสิร์ตอย่างไม่เต็มใจทุกครั้งไป

ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปบนถนนด้วยส้นสูงคู่สวยช้า ๆ ร่างสูงเพรียวของใครบางคนกลับปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าเธอเสียก่อน ฉันได้แต่ยืนอึ้งสบตากับเขาที่กำลังยิ้มให้ฉัน ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ย “ยัยบ๊อง เธอเดินตามฉันอีกแล้วนะ...”

“ดิกสัน เกร็ก” คนที่อยู่ในความทรงจำคนนั้น คือชายที่ฉันรักมาก

ในคืนนั้นเขาจงใจยืนหยุดเพื่อรอฉัน

และเป็นคืนเดียวกันที่ฉันเรียกเขาว่า ดิกสัน

เขารู้ว่าฉันเข้าใจผิด แต่เขาเลือกที่จะไม่แก้ไขมัน

เขารู้ว่าฉันรอเขามาตลอด แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดมันกับฉัน

เขาอบอุ่นแต่ก็เย็นชาและร้ายกาจ

ช่วงนี้ที่เมืองอู๋ ฝนตกค่อนข้างบ่อย มันเป็นวันที่มืดครึ้มเมื่อฉันกลับไปถึงที่นั้น ก่อนที่ฉันจะกลับเมืองอู๋ เฮนรี่สั่งลบประวัติการเสียชีวิตของฉัน จึงทำให้พินัยกรรมที่ฉันทำไว้ยังไม่สามารถใช้การหรือมีผลอะไรได้

แม้ว่าดิกสันจะเป็นคนควบคุมการบริหารธุรกิจของชอว์ คอปเปอเรชั่น แต่เจ้าของที่แท้จริงก็ยังคงเป็นชื่อของฉัน

แต่ฉันหาได้สนใจไม่ ฉันไม่ได้กลับมาเพื่อสู้รบปรบมือกับดิกสัน

ฉันเพียงแค่อยากจะได้คำตอบ

ฉันต้องการเจอแลนซ์