หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 298

ในอดีตสิ่งที่ฉันมีไม่อาจลบไปได้คือการแต่งงานกับดิกสัน นั่นคือเหตุผลว่าทำไมถึงต้องการตัดสินใจแบบนี้เพราะก่อนที่ฉันจะ ‘ตาย’ ฉันไม่สามารถรอสิ่งที่อยากจะทำได้อีกต่อไปและอยากจะสัมผัสความรักนี้ตลอดไป

ฉันแค่อยากจะแต่งงานกับแซคคารี่ ฉันอยากเริ่มต้นครอบครัวกับเขา

ทันใดนั้นฉันก็รู้ว่าการออกเดทไม่ใช่ส่วนสำคัญที่สุด

ตราบใดที่ยังปรารถนาให้คน ๆ นั้นอยู่ในใจ ตราบใดที่ทั้งสองฝ่ายมีความรู้สึกเดียวกัน!

“อืมม เราควรสรุปเรื่องนี้ด้วยการตกลงกัน”

ในขณะนั้นหัวใจของเราต่างก็ผูกกันแน่น

แซคคารี่กอดฉันไว้อีกสักพักก่อนที่เขาจะลงจากเตียง จากนั้นไม่นานเขาเปลี่ยนเป็นชุดสูทสีดำ ส่วนฉันก็เปลี่ยนเป็นชุดสีดำเหมือนกัน ฉันนำผ้าพันคอไหมสีดำทับผ้าพันแผลที่ข้อมือ

ในตอนเช้านี้ยังไม่มีฝนตก ขบวนแห่ศพเป็นไปอย่างราบรื่น และเราก็มาถึงสุสานของครอบครัวชิค ในไม่ช้าก็มาถึงสถานที่ตั้งสุสานอยู่บนยอดเขา

ที่สุสานหลุมฝังศพจำนวนมากถูกสร้างขึ้นอย่างหนาแน่น “บรรพบุรุษของตระกูลชิคทั้งหมดถูกฝังอยู่ที่นี่” แซคคารี่อธิบายอยู่ที่ข้างหูของฉัน

“โอ้” ฉันตอบอย่างตะลึง ในขณะที่ฉันยืนอยู่ข้าง ๆ เขา

เมื่อพวกเขาปิดผนึกและฝังโลงศพลงไป หญิงชราคนหนึ่งก็น้ำตาไหลและร้องไห้เสียงดังขึ้นมา เธอคุกเข่าลงบนพื้นและดึงกางเกงของแซคคารี่ ขณะที่เธอพึมพำว่า “ไม่นะ” แซคคารี่ก้มลงและช่วยพยุงเธอขึ้น

“คนตายได้ตายจากไปแล้ว อย่าเสียใจไปเลย” เขาปลอบโยน

นั่นคือผู้นำหญิงของตระกูล เป็นเพียงคนทดแทน เป็นเธอที่ร้องไห้งอแง เธอเป็นน้องสาวของแม่ผู้ให้กำเนิดของแซคคารี่ อย่างไรก็ตาม เธอเป็นคนที่เศร้าที่สุดตลอดการเดินทางที่นำโลงศพมาถึงหลุมฝังนี้ บางที เธอยอมรับนายท่านที่ตายไปแล้วมาเป็นสามีที่แท้จริงของเธอโดยในช่วงสิบปีหรือมากกว่านั้น

เธอจึงมีสามีและกลายมาเป็นคนในครอบครัวชิคมาตลอดชีวิต แม้ว่าเธอจะไม่มีความสัมพันธ์กับเขาอย่างลึกซึ้งก็ตาม

หลังจากที่แซคคารี่ช่วยพยุงเธอขึ้นมา เธอก็ควบคุมความเศร้าของตัวเองได้และสะอื้นเบา ๆ แซคคารี่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงเธอเดิน แต่ทันใดนั้นสายตาของเธอก็หันมาทางฉัน

มีความชั่วร้ายที่อธิบายไม่ได้ในแสงจ้าของสายตาเธอ ฉันรู้ว่าเธอมีความเกลียดชังต่อฉัน ทำไมเธอถึงเกลียดฉันล่ะ?

เพื่อเพราะฉันแย่งลูกชายของเธอไปงั้นเหรอ?

หลังจากงานศพจบลง แซคคารี่ก็พาฉันกลับไปที่เมืองถง เราไม่ได้กลับไปที่คอนโดของฉัน แต่เขาพาฉันไปที่คฤหาสน์ส่วนตัวของเขา

ในเส้นทางขากลับ เราได้ขับผ่านดอกไลเซียนทัสที่ทอดยาวเป็นแนวยาว ประมาณสองสามกิโลเมตร

จู่ ๆ แซคคารี่ก็นึกขึ้นได้และพูดว่า “พ่อเคยบอกฉันว่าผู้หญิงที่รักของเขาชอบดอกดอกไลเซียนทัส ตอนนั้น ฉันคิดว่าแม่ชอบดอกไม้นี้”

ฉันถามอย่างแปลกใจว่า “แม่ของคุณไม่ได้ชอบ…”

“ไม่ เธอเกลียดดอกไลเซียนทัสมากที่สุด” แซคคารี่หัวเราะอย่างประชดประชัน

ฉันไม่รู้ว่าจะสนทนาต่อไปอย่างไร

ตอนนั้น ฉันไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ฉันไม่รู้ว่าแซคคารี่ต้องการบอกอะไรฉัน เขาพูดต่อไปว่า ตั้งแต่แรก พ่อไม่เคยรักแม่ เขารักผู้หญิงอีกคน