ฉันจะทำอะไรได้งั้นเหรอ?
ฉันแค่หวังให้มีปาฏิหาริย์
และขอให้ละครหลังข่าวไร้สาระนั่นเกิดกับฉันบ้าง เพราะฉันอยากมีโอกาสได้ทำหน้าที่แม่ของเด็ก ๆ ทั้งสอง!
หวังว่าใจจะกลับมาเต้นตึกตักด้วยความสุขอีกครั้ง
“ดิกสัน ลูก ๆ เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันอยากใช้ชีวิตต่อไป”
“ผมก็บอกคุณแล้ว ว่ามันไม่เกี่ยวกับผม”
ร่างสูงยังคงปฏิเสธเสียงเรียบ แคโรรู้อยู่แล้วว่าดิกสันต้องไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรเป็นแน่ นิ้วเรียวจึงกดวาง พลันส่งข้อความหาแลนซ์แทน
ฉันถามเขา: “ฉันคิดว่าดิกสันเอาลูก ๆ ของฉันไป คุณช่วยตามหาเขาให้หน่อยได้ไหมคะ?”
แลนซ์ตอบกลับทันควัน “เขาอยู่ที่อเมริกา”
ร่างเล็กตอบกลับ “ดิกสันไม่ยอมบอกความจริง ถ้าคุณตามตัวเขาไม่ได้... ฉันจะสั่งคนของตระกูลชิคที่อยู่อเมริกาให้จับตัวเขาสะกดจิตเอาคำตอบ มันทางเดียวที่เร็วที่สุดแล้วในตอนนี้”
อีกฝ่ายตอบกลับ “อาการของดิกสันยังเอาแน่เอานอนไม่ได้ เขาจะแย่ลงถ้าเราสะกดจิตเขาซ้ำอีก”
ฉันได้แต่นิ่งไม่รู้จะตอบกลับไปอย่างไร เพราะความคิดที่ว่าดิกสันเป็นคนทำนั้นเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น แม้ในใจลึก ๆ จะอยากให้เป็นจริงขนาดไหนก็ต้องคอยตั้งสติเอาไว้ก่อน
ร่างเล็กไม่พิมพ์ตอบ ทว่าแลนซ์กลับส่งข้อความมาอีก “ใจเย็น ๆ ไว้ก่อนนะสาวน้อย เดี๋ยวผมจะช่วยตรวจสอบให้”
แคโรพิมพ์กลับ “ขอบคุณนะคะ”
เมื่อคุยกับแลนซ์เสร็จ ฉันก็ส่งข้อความหาทักเกอร์อีกครั้ง “ตามหาคุณหมอกับค้นหาที่อยู่ของดิกสันให้ฉันด้วย ถ้าเจอตัวก็ให้ส่งคนตามประกบไว้ ถ้าเรามีหลักฐานแน่นพอแล้ว ฉันจะสั่งคนให้จับเขามาสะกดจิตเอาคำตอบ ฉันต้องการลูก ๆ คืน!”
หลังจากส่งข้อความ ฉันก็ยิ่งมั่นใจว่าลูกต้องอยู่กับดิกสันแน่ ๆ
ฉันรู้สึกแบบนั้น และอย่างจะเชื่อ
เพราะมันเป็นความหวังสุดท้ายที่เหลืออยู่
และถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่การคาดหวังลม ๆ แล้ง ๆ ก็ตาม
มือเรียวทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างก่อน พลางนึกถึงคำพูดของทักเกอร์ที่ว่าฉันหมกมุ่นเกินไปหรือเปล่า
ร่างบางนอนไม่หลับตลอดคืน พอเช้าจึงเดินไปทำมื้อเช้าง่าย ๆ ให้ตัวเองกับลอเรนที่ยังหลับอยู่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ