หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 495

เลขาแยร์มองไปที่แซคคารี่อย่างเงียบ ๆ ถึงแม้ภายนอกแซคคารี่จะดูสงบนิ่ง แต่ความจริงแล้ว คลื่นความรู้สึกกำลังถาโถมอยู่ในใจของเขา

เลขาแยร์พูดใส่หูของชัคอย่างแผ่วเบาว่า “สาเหตุที่คุณชิคโกรธนั้นมาจากข่าวอื้อฉาวในอินเตอร์เน็ต… ผมเดาว่าเขาน่าจะรู้สึกหึง ถึงแม้ว่าเขาจะโกรธ แต่เขายังคงเป็นห่วงเรื่องของคุณชอว์น่ะ ลองคิดดูซิ เขาเร่งรีบไปขึ้นเครื่องบินให้ทันไม่ใช่หรอกเหรอ?”

อีกฝากหนึ่งเป็นเลขาคนสนิทของแซคคารี่

ส่วนอีกฝากเป็นเลขาคนสนิทของแคโรไลน์

สิ่งที่ทั้งสองพูดมานั้นดูพูดมีเหตุผลที่ดี

ชัคพึมพำ “ประธานชอว์ก็คิดถึงคุณชิคเช่นเดียวกันครับ เธอคิดถึงเขาตลอดทั้งวัน ผมไม่แน่ใจว่าทำไมท่านทั้งสองถึงต้องมาทะเลาะกันเช่นนี้ด้วย

เลขาแยร์แสดงความคิดเห็นในทันที “ที่คุณชิคแสดงท่าทางแบบนั้นขึ้นมาก็เพราะว่าเขาหึง ในขณะที่คุณชอว์ก็คงจะกลัวว่าคุณชิคจะเป็นกังวลเรื่องสภาพร่างกายของเธอ เธอจึงปกปิดความจริงไว้ อย่างไรก็ตาม มันคงจะไม่ง่ายที่จะไปคลายปมเรื่องระหว่างเขาทั้งสอง”

หึงหวง?!

หึงหวงงั้นเหรอ?!

เลขาแยร์แกล้งทำเป็นว่าแซคคารี่นั้นหูหนวกหรือเปล่านะ?

แซคคารี่ขมวดคิ้วและเตือนทั้งสองว่า “ห้ามให้มีครั้งต่อไปอีก”

เลขาแยร์สั่นไหวเล็กน้อยกับการเตือนของเจ้านาย เขาทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและจากไป

ในใจของแซคคารี่เต็มไปด้วยความกังวล มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยมีมาก่อน อย่างไรก็ตาม การผ่าตัดของแคโรไลน์ก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้ผ่าตัดเอามดลูกของเธอออก

และถึงแม้ว่ามันจะเป็นความลับ

แต่มันจะเซอร์ไพรซ์ที่เขาจะมอบให้กับเธอในอนาคต

หลังจากการผ่าตัดสิ้นสุดลง แซคคารี่ยังคงอยู่เคียงข้างแคโรไลน์ในห้องพักผู้ป่วย นิ้วมือของเขาเกลี่ยลงบนแก้มของเธออย่างนุ่มนวล เขารักเธอมากกว่าที่จะปล่อยเธอไป

เขาไม่ได้พยายามที่จะซ่อนตัวจากอะไร อย่างไรก็ตาม เธอไม่ต้องการให้เขารับรู้เกี่ยวกับสภาพร่างกายของเธอ และถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็คงจะแสร้งเป็นคนตาบอด และปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่เธอต้องการ

ขณะที่แซคคารี่ลงไปชั้นล่าง เขาเห็นเลขาแยร์กำลังเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูของโรงพยาบาล แซคคารี่เอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋าอย่างสบาย ๆ และถามว่า “พวกเด็ก ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”

เลขาแยร์ตอบกลับ “ตระกูลเลวิสคืนพวกเขากลับมาเเล้วครับ”

แซคคารี่สั่งอย่างเฉยชา “กลับไปที่เมืองอู๋”

แฮลิคอปเตอร์ลงจอดโดยตรงที่คฤหาสน์บนยอดเขาอู๋ แซคคารี่ยังได้ยินเสียงร้องของเด็กดังมาจากไกล ๆ เขาก็ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว