หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 498

คำพูดของฉันดูเหมือนจะทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของดิกสันอย่างเจ็บปวด เขาเซไปเล็กน้อยตอนที่เดินถอยกลับ ชายหนุ่มที่แข็งแกร่งมองมาที่ฉันด้วยดสายตาที่แดงก่ำ

ฉันพูดกลับไปอย่างเสียดแทง “คุณทำมันมากเกินไปแล้ว!”

ดิกสันได้ข้ามเส้นจริง ๆ ตอนที่เขาหลอกลวงฉัน

ดิกสันเห็นสภาพตอนที่ฉันทรุดลงร้องไห้ เขาจึงรีบเกลี้ยกล่อมฉันด้วยเสียงต่ำของเขา “แคโร สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับคุณตอนนี้คือเรื่องที่อยู่ตรงหน้าของคุณ คุณรู้ใช่ไหม?”

สิ่งที่สำคัญที่สุดที่อยู่ตรงหน้าฉันคือลูก ๆ ของฉัน

ฉันวิ่งจากออกมาอย่างเร่งรีบ ดิกสันตามฉันมาติด ๆ เขาเรียกชื่อของฉัน ก่อนที่ฉันจะขึ้นรถ “แคโร”

ฉันไม่สนใจเขาและขับรถออกมา

ฉันขับรถออกมาไม่ไกลมากก่อนที่จะหยุดรถตรงริมถนน ฉันโทรศัพท์ไปหานายท่ายเลวิส แต่เขาไม่รับสาย ฉันจึงรีบดิ่งรถกลับไปที่คฤหาสน์เพื่อหาลีโอ

ฉันตามลีโอขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์ และเราก็ไปถึงยังคฤหาสน์บนยอดเขา

คฤหาสน์ของดิกสันนั้นยังคงมีคนอาศัยอยู่ เด็กน้อยห้าหกคนกำลังวิ่งเล่นกัน แต่ฉันไม่เห็นเด็กแฝดทั้งสองคนเลย

บางทีพวกเขาทั้งสองน่าจะอยู่ที่คฤหาสน์อีกหลังหนึ่ง

ฉันเดินใกล้เข้าไปที่คฤหาสน์อย่างกังวลจนพี่เลี้ยงเด็กเห็นฉัน เธออุ้มเด็กทารกคนหนึ่งและส่งมาให้ฉัน “นี่คือนายน้อยสกอร์เปียนค่ะ”

ทารกที่อยู่ตรงหน้าฉันนั้นอายุได้เพียงประมาณสามถึงสี่เดือนเอง

ฉันเม้มปากเข้าหากันแล้วถามต่อไปว่า “รานีอยู่ไหนเหรอคะ?”

“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ” พี่เลี้ยงอธิบาย “ตั้งแต่ที่ฉันกลับมาจากวันหยุดช่วงปีใหม่ ฉันก็ไม่เคยเห็นรานีน้อยและพี่ชายของเธอเลย ก่อนหน้านี้ฉันถามคุณผู้หญิงเยล เธอบอกว่าเด็กทั้งสองคนตอนนี้ไปอยู่กับพ่อแม่ของพวกเขาเเล้วค่ะ”

หัวใจของฉันสั่นสะท้าน พ่อแม่ของพวกเขางั้นเหรอ…

“พวกเขาอยู่ที่เมืองเอหรือเปล่าคะ?” ฉันถามอย่างวิตกกังวล

พี่เลี้ยงส่ายหัว “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ” เธอตอบกลับ

เนื่องจากฉันมารู้ว่ารานีและราจาร์เป็นลูก ๆ ของฉัน ความปลื้มปิติในหัวใจของฉันมันท่วมท้นมาก ฉันอยากที่จะพบพวกเขาให้เร็วที่สุด

ฉันอยากกอดพวกเขา เกลี่ยแก้มน้อย ๆ ของพวกเขา บีบมือเล็ก ๆ และป้อนนมของฉันให้กับพวกเขาเหมือนกับที่แม่คนอื่น ๆ เขาทำกัน

ป้อนนม…

ฉันหยุดสร้างน้ำนมมานานแล้ว

ฉันไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะป้อนนมให้พวกเขา

ในขณะที่ความคิดของฉันกำลังร่อยรอยไปถึงเรื่องนั้น ฉันก็รู้สึกถึงแค่ความผิดหวังอย่างใหญ่หลวง