หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 512

ลีโอมีใบหน้าที่หล่อเหลา ทุกครั้งที่เขานิ่งเงียบ เขาจะดูเป็นคนเย็นชาและเท่ห์ในเวลาเดียวกัน

นอกจากนั้น เขาที่ทำงานเป็นบอดี้การ์ด ก็ทำให้คนอื่นสามารถสัมผัสได้ถึงความปลอดภัย เขาเป็นผู้ชายตัวสูงเกือบ ๆ หนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร มีกล้ามแต่ไม่ใหญ่จนดูน่ากลัว และเขามีใบหน้าที่ดูคล้ายกับแซคคารี่

ชายที่สมบูรณ์แบบเช่นเขาคงมีผู้หญิงคอยวิ่งไล่ตามไม่ขาด

แม้เป็นเช่นนั้น เขากลับเรียกตัวเองว่าเป็นเพียงบอดี้การ์ดที่คอยเสี่ยงชีวิตเพื่อคนอื่น คำพูดของเขามันบ่งบอกว่าเขาให้คุณค่าในตัวเองต่ำเกินไปโดยทางอ้อม

ฉันรู้สึกเศร้าเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้

ฉันเป็นคนที่ให้ค่าตัวเองต่ำเช่นกัน แต่อย่างน้อย ฉันก็รู้สึกว่านั่นคือความประทับใจของเขาที่มีต่อฉัน

อย่างไรก็ตาม เขาทำงานให้ฉัน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมฉันถึงอยากรู้ว่าเขาไปตกหลุมรักลูกสาวจากตระกูลดังตระกูลใด ทำไมคนที่เขาชอบถึงทำให้เขารู้สึกต้อยต่ำได้ขนาดนี้?

ฉันถามต่อ “นายบอกชื่อเธอมาให้ฉันรู้หน่อยได้ไหม?”

ลีโอยิ้ม เขาปฏิเสธที่จะคลายข้อสงสัยของฉัน เขาบอกเพียงว่า “สำหรับผม เธออยู่ไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง มันคงจะดีกว่าถ้าผมเพียงเก็บเธอไว้ในใจ”

ฉันเห็นถึงความน้อยเนื้อต่ำใจของเขา ฉันคิดอย่างถี่ถ้วนก่อนจะสัญญากับเขา “ถ้านายชอบเธอ ฉันจะช่วยเอง เพราะท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็คือผู้นำตระกูลชิคคนปัจจุบัน ถ้าฉัน...”

ลีโอเม้มปากและขัดฉันขึ้นมาอย่างสุภาพ “นายท่าน เธอนั้นเปล่งประกายแวววาว แต่ก็เป็นดวงดาวที่ไม่สามารถเอื้อมถึงได้ เธอคู่ควรกับชายอย่างคุณชิคเท่านั้น ในขณะเดียวกัน ผมนั้นเป็นเพียงแค่ส่วนเล็ก ๆ ของฝุ่นละอองบนพื้น แม้ว่าคุณจะช่วยผม เธอก็ไม่เห็นผมในสายตาหรอกครับ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมทำได้เพียงเก็บความชอบของผมที่มีต่อเธอไว้ในส่วนลึกสุดของหัวใจ ผมไม่สามารถบอกใครเรื่องนี้ได้”

เมื่อลีโอพูดเช่นนั้น ฉันก็ไม่สามารถถามอะไรเขาได้อีก ฉันตบไหล่และให้กำลังใจเขา

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือนายชอบเธอ เหมือนกับที่ฉันเคยชอบใครบางคนมานานกว่าเก้าปี... ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากเขา เขาเป็นเหมือนแสงสว่างที่คอยทำให้หัวใจฉันอบอุ่น”

“ครับ ผมก็คิดแบบเดียวกัน” ลีโอเห็นด้วย

ฉันสัญญากับเขา “ถ้านายต้องการความช่วยเหลือก็บอกฉันนะ”

“นายท่าน ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”

มันเป็นเวลานานก่อนที่ในที่สุดฉันก็รู้ว่าคนที่ลีโอชอบนั้นคือใคร หญิงที่เป็นดั่งดวงดาวที่เอื้อมไม่ถึงที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกในใจเขา

เพื่อการนั้น เขาจึงต้องผ่านความลำบากมากมาย

พวกเราอยู่ที่ริมแม่น้ำได้ไม่นานนัก อากาศก็เริ่มหนาวขึ้น ดังนั้น พวกเราจึงเดินกลับไปที่คฤหาสน์ แซคคารี่นั้นยังคงหลับอยู่ ฉันเลยนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นและเล่นเกมคอมพิวเตอร์

หลังจากนั้นไม่นาน มาร์ตี้ก็ส่งข้อความมาหา

[มาร์ตี้: เธอไม่กลับมาที่เมืองอู๋เหรอ?]

[แคโรไลน์: กลับค่ะ ฉันจะกลับพรุ่งนี้เช้า]