หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 572

แซคคารี่เป็นคู่หมั้นของฉัน และเขากำลังจะกลายป็นสามีในอนาคตของฉัน แถมยังเป็นพ่อของลูก ๆ ทั้งสองของฉันอีก ฉันไม่อยากให้พวกเขาเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน ฉันเลยหวังว่าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกัน ฉันหวังว่าแซคคารี่จะให้ความสนใจกับลูก ๆ มากกว่านี้ เเบ่งความรักให้กับพวกเขาบ้าง ไม่ใช่ดูไม่เป็นมิตรกับพวกเขา!

ฉันกังวลว่าเด็ก ๆ จะโตมาเกลียดเเซคคารี่

แซคคารี่ปล่อยฉันออกเเล้วนั่งลงข้างฉัน เขาหยิบมือฉันไปเล่นและอธิบาย “ฉันรักพวกเขา เพราะว่าเธอต้องเสี่ยงชีวิตของเธอเพื่อให้กำเนิดพวกเขามา ฉันรู้สึกขอบคุณที่เธอคลอดพวกเขามาให้ฉัน และทำทุกอย่างเพื่อฉัน! แต่เบล ทุก ๆ คนมีวิธีการเลี้ยงลูกที่ต่างกันไป ฉันเย็นชาต่อพวกเขา เพราะว่าฉันไม่อยากให้พวกเขาพึ่งพาฉันเกินไป ฉันอยากให้พวกเขาโตขึ้นมาเป็นคนที่พึ่งพาตัวเองได้ดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม”

นี่เป็นครั้งแรกที่แซคคารี่บอกความคาดหวังของเขาต่อลูก ๆ ให้ฉันฟัง อย่างไรก็ตาม ฉันไม่เห็นด้วยกับเขา!

ฉันอยากให้พวกเขาโตขึ้นอย่างปลอดภัยและมีความสุขเท่านั้น!

ฉันบอกเขาว่าฉันรู้สึกอย่างไร เขาจึงหัวเราะออกมา เขายิ้มเล็กน้อย “ที่รัก โลกของเราไม่ใช่ดินแดนในฝันที่ปลอดภัยอย่างที่เธอคิดหรอก เเน่นอนว่าพวกเรามีโลกในกำมือของเราเอง แต่เราก็ต้องแก่ตัวขึ้นสักวัน! โลกจะกลายเป็นของคนรุ่นหลัง อำนาจก็จะถูกเปลี่ยนใหม่ เราไม่สามารถดูแลพวกเขาตลอดไปได้ แถมพวกเรายังมีศัตรูอีกมากมาย พวกเขาเป็นสายเลือดชิคที่ถูกกำหนดมากับชีวิตที่ไม่สงบสุขอยู่เเล้ว วิธีเดียวที่จะปกป้องพวกเขาได้คือปล่อยให้พวกเขาดูเเลตัวเอง และให้พวกเขาเป็นคนเก่งที่สุด เป็นคนชั้นสูงที่มีอำนาจจนไม่มีใครกล้าทำร้ายหรือมีเรื่องด้วย นั่นแหละคือเหตุผลที่ตระกูลชิคมีประเพณีส่งสมาชิกอายุน้อยออกจากบ้านไป หัวหน้าของตระกูลชิคจะต้องเป็นคนชั้นสูงด้วยเหมือนกัน!”

แซคคารี่มีเหตุผลที่ดี เขามุ่งมั่นในทุกคำพูดของเขา

อย่างไรก็ตาม พวกเด็ก ๆ อายุได้เพียงหกเดือนเท่านั้น

พวกเขาไม่ได้ตัดสินใจชีวิตที่เหลือของพวกเขาเองหรอกเหรอ?

ฉันถามเขาออกไป “คุณจะปฏิบัติกับพวกเขาแบบนี้เหรอคะ? คุณจะส่งเขาออกจากตระกูลชิคตั้งเเต่อายุยังน้อยอยู่เหมือนกันเหรอ?”

ฉันไม่ยอมเเน่นอน!

มันคงจะอันตรายมากที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเอง เเละไม่มีครอบครัวของดูเเล ฉันจะไม่มีวันยอมเสี่ยงชีวิตพวกเขาแบบนั้นเเน่!

แซคคารี่เข้าใจความกังวลของฉัน เขาประสานมือของเขากับฉันและพูดว่า “รานีเป็นผู้หญิง ฉันจะเข้มงวดกับเธอน้อยกว่าเล็กน้อยเเละจะคอยอบรมเธอเอง แต่ราฟนั้นถูกลิขิตให้ต้องออกไป…”

ฉันร้องไห้และถามเขาออกมา “ตอนไหนเหรอคะ?”

“ฉันได้เตรียมเเผนไว้เเล้ว แต่เขาจะต้องออกไปตอนอายุได้ประมาณเก้าขวบ เบล ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอนาคตไปหรอก เขาคือลูกชายของฉัน ฉันจะคอยดูแลเรื่องความปลอดภัยของเขาเอง”

ฉันรู้สึกดีขึ้นตอนที่ได้ยินเเซคคารี่พูดแบบนั้น

พูดถึงเรื่องของอนาคต ตอนที่เด็ก ๆ โตขึ้น แซคคารี่คงจะเอ็นดูอิซาเบลมาก มันเหมือนกับว่าเขาลืมเรื่องที่เขาจะอบรมเธอด้วยตัวของเขาเองไปเลย

แซคคารี่เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของฉันด้วยนิ้วเรียวยาวของเขา เเล้วล้อฉัน “ที่รักของฉันเป็นเด็กน้อยขี้แย”

ฉันถามกลับไป “เด็กน้อยขี้แยเหรอ?”

เขายกยิ้ม “ใช่ เด็กน้อยขี้แยของฉัน”

ฉันนอนลงในอ้อมกอดของเขาแล้วพูดเพิ่มว่า “คุณจะทำแบบนั้นในครั้งต่อไปอีกไหมคะ? ถ้าคุณจะทำแบบนั้น ฉันก็จะทำด้วย ฉันจะปฏิบัติกับคุณเหมือนที่คุณปฏิบัติกับฉัน ฉันจะทำให้คุณเป็นห่วงฉันเลยล่ะ”

จู่ ๆ เขาก็ตระหนักได้ “เธอโกรธฉันเรื่องนี้หรอกเหรอ?”

ฉันไม่ตอบเขาแล้วพูดต่อ “คุณจะทำแบบนั้นอีกไหม? ถ้าคุณทำ งั้นฉันก็จะทำด้วยนะ ฉันจะทำกับคุณเหมือนที่คุณทำกับฉัน ฉันจะทำให้คุณเป็นห่วงเลย”